ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 688

อู๋เป่ยเป็นบุคคลที่มีเทคนิคการชกมวยจีนที่สมบูรณ์ยอดเยี่ยม ถึงแม้ว่าจะสูญเสียการฝึกฝนทั้งหมด แต่จิตในการต่อสู้ของเขาก็ยังคงเหนือกว่าคู่ต่อสู้มาก แค่เห็นมีดห่างจากเขาเพียงยี่สิบเซนติเมตร เขาก็ได้ฟาดออกไปดังสายฟ้าแลบ ทั้งจับ ทั้งพับ ทั้งกด

"พัฟ!"

ปลายมีดกดลงไป แล้วแทงเข้าไปที่คอหอยอย่างดุเดือด ผู้มาเยือนสั่นไปหมดทั้งตัว ตกใจจนถอยออกไปเรื่อยๆ

อีกสองคนก็ตกใจ แล้วก็ได้นำมีดออกมา แล้วจ้องมองไปที่อู๋เป่ยอย่างดุ

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า:"พวกคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ถ้าไม่อยากตายก็ทิ้งโสมไว้ แล้วส่ายหัวออกไป!"

ผู้เยี่ยมชมทางซ้ายเยาะเย้ย:"แย่งโสมพวกเรา ดูสิว่าคุณจะมีความสามารถไหม!"

จู่ๆขาก็ยกมือขึ้นแล้วก็มีทรายดำก้อนหนึ่งตีเข้ามา ทรายดำนี้คือเขาใช้ยาพิษผัดออกมา แล้วพื้นผิวยังมีหนามแหลมเล็กๆผู้ที่ยืนอยู่ก็จะพินาศ!

อู๋เป่ยถอยหลังอย่างสายฟ้าแลบ ความเร็วที่ทรายดำตีออกมายังไม่เร็วเท่าเขาเลย ทันใดนั้นก็มาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแล้วทรายดำก็ตกลงพื้น เขาเตะเท้าก็เหมือนลูกธนูออกจากเชือกแล้วพุ่งใส่ทั้งสองคน

"พง!"

มีคนหนึ่งถูกเขากระแทกจนปลิว เลือดก็พุ่งออกแล้วกระดูกก็แตกกระจาย สีหน้าของอีกคนก็ได้เปลี่ยน แล้วก็หยิบปืนพกลำกล้องยาวที่ได้ดัดแปลงแล้วออกมา ยกมือขึ้นแล้วก็ยิงออกไป

"เพิง!"

อู๋เป่ยขยับตัวกระสุนก็ได้เฉี่ยวเสื้อผ่านไป เขาแค่ยกมือดาบมังกรทมิฬก็บินออกแล้วได้ตัดหัวชายคนนั้นออกแบบสองท่อนและตายคาที่!

ผู้แบบเจ็บคนแรกดิ้นรนไปสักครู่ก็ต้องเสียชีวิตลง ดูร่างทั้งสาม ใบหน้าเขาไร้ความรู้สึก แล้วเอื้อมมือไปเอาท่อไม้ไผ่ออกจากเอวของพวกเขา

สิ่งที่ใส่อยู่ในกระบอกไม้ไผ่นั้นเป็นโสมป่าทั้งนั้น และตามมาตรฐานของโสมป่า พวกมันส่วนมากก็อยู่ในระดับ โสมจ่ายเซี้ยง โสมจงตู แล้วในนั้นก็ยังมีสองต้นที่เป็นระดับโสมแห่งราชา

อู๋เป่ยได้จัดการศพทั้งสามร่าง แต่ก็ไม่ได้รีบที่จะหายาสมุนไพรอื่นๆ เขากลับไปที่ถนน แล้วก็ให้อวี่ฉาวชวินขับรถต่อไป

รถขับไปได้ไม่กี่โลก็ได้ผ่านเส้นทางเล็กๆที่มีความคดเคี้ยวระยะหนึ่ง แล้วก็มาถึงเมืองฮุ่ยหลงที่เป็นเมืองเล็กๆ

ตั้งแต่เล็กอวี่ฉาวชวินก็ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเล็กๆเมืองนี้ เมืองนี้มีประชากรอยู่สี่ถึงห้าหมื่นคน ส่วนมากจะออกไปทำงานต่างถิ่น เหลือแค่เพียงคนชรา และเด็กๆที่อยู่

ที่อวี่ฉาวชวินขับอยู่ เป็นรถราคาหลายร้อยล้าน เดิมทีเขาภูมิใจ และตั้งใจที่จะขับรถช้าๆ หลังจากนั้นเขาก็ยังไม่ลืมที่จะทักทายคนในเมืองอีกด้วย

หลังจากที่ขับรถไปสักพัก เขาก็ตกตะลึงและได้จอดรถ แล้วมองไปรอบๆถนนทั้งสองเส้นในเมือง มีรถหรูจอดอยู่หลากหลายแบบจอดอยู่ และราคารถก็แพงกว่ารถที่เขาขับอยู่อีกด้วย

"ตายแล้ว! ในเมืองทำไมมีรถมากมายขนาดนี้?"อวี่ฉาวชวินพึมพำ

อู๋เป่ยพูดว่า:"คนพวกนี้ คิดว่าน่าจะมาเพื่อโสมแน่เลย"

ในไม่ช้ารถก็ได้จอดหน้าวิลล่าห้าชั้นทางตะวันออกสุดของในเมือง ซึ่งก็เป็นบ้านของอวี่ฉาวชวิน ค่าใช้จ่ายในการสร้างวิลล่าในพื้นที่ชนบทต่ำ แต่วิลล่าหลังเล็กหลังนี้ราคาไม่ต่ำกว่าหนึ่งถึงสองล้าน และถือว่าเป็นบ้านที่หรูหราที่สุดในเมืองแล้ว

เมื่อรถจอดอวี่ฉาวชวินก็ได้เรียก:"ภรรยา พ่อแม่ ให้รีบมาต้อนรับอู๋เหยีย!"

เสียงฝีเท้าได้ดังออกจากด้านในประตูบ้าน แล้วก็มีผู้คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมา มีทั้งชายชรา ผู้หญิง และเด็ก พวกนั้นล้วนเป็นครอบครัวของอวี่ฉาวชวิน

ครอบครัวของอวี่ฉาวชวินมีความกระตือรือร้นมาก คุณพ่ออวี่ได้ยื่นบุหรี่และชาที่ดีที่สุดให้กับอู๋เป่ย

การเดินทางของอู๋เป่ย ได้พามู่หลานและอวี่นู่ไปด้วย เขาบอกให้สาวใช้นำซองอั่งเปาที่เตรียมไว้ มอบให้แก่คนในครอบครัวอวี่

ครอบครัวอวี่อยู่ในเมืองนั้น ถือว่าเป็นครอบครัวที่มีหน้ามีตา และประมาณหนึ่งในสามของคนมีนามสกุลอวี่ แต่อวี่ฉาวชวินก็เป็นคนที่"มีอาจจะกิน"มากกว่า

ได้อั่งเปาแล้ว ทางครอบครัวอวี่ก็ดีใจมาก แล้วก็กระตือรือร้นต่อเขายิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

อู๋เป่ยได้พูดกับอวี่ฉาวชวินว่า:"ฉาวชวิน พวกคุณที่นี่มีใครที่คุ้นเคยกับภูเขาและป่ารอบๆนี้ไหม?"

อวี่ฉาวชวินคิดแล้วคิด แล้วพูดว่า:"ถ้าจะพูดว่าคุ้นเคยกับภูเขาและป่าแห่งนี้ ก็จะมีแต่'ซานเหยีย'ละ"

เขาบอกกับอู๋เป่ยว่า คนนี้ชื่อ"ซานเหยีย"นามสกุลหม่า ชื่อจริงชื่อหม่าติงซาน เมื่อยังหนุ่มก็เป็นถึงนักล่าที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ต่อมาในประเทศก็ได้ยกเลิกการให้ล่าสัตว์ป่า เขาก็เริ่มหาพวกสมุนไพร และเก็บโสม แล้วมีความสามารถภายในรัศมีไม่กี่ร้อยไมล์