ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 687

เมืองเป่า ครึ่งหนึ่งเป็นภูเขาและอีกครึ่งหนึ่งเป็นเมืองน้ำที่ลาบลุ่ม บ้านเกิดของอวี่ฉาวชวิน ตั้งอยู่ในภูเขา

การเดินทางนั้นยาวนาน ดังนั้นอู๋เป่ยจึงถือโอกาสถามคำถามอวี่ฉาวชวิน

“บ้านเกิดของพวกคุณมักจะมีคนมาขุดโสมเหรอ” เขาถาม

อวี่ฉาวชวินพูดด้วยรอยยิ้ม : “มันก็ไม่ใช่ ตอนผมยังเด็ก บ้านเกิดของผมกลับไม่มีโสมเจริญเติมโต เริ่มต้นเมื่อประมาณห้าปีที่แล้ว ก็มักจะมีคนมาขุดโสม หลายปีมานี้ ชื่อเสียงของหมู่บ้านพวกเราโด่งดังไปทั่ว คนนอกจำนวนมากมาที่นี่เพื่อขุดหาโสม”

อู๋เป่ย : “หมายความว่า บ้านเกิดของพวกคุณมีโสมเจริญเติบโตเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีมานี้ใช่ไหม”

อวี่ฉาวชวินพยักหน้า : “ใช่แล้วคุณชายอู๋”

อู๋เป่ย : “คุณบอกว่ามีคนนอกมาขุดโสม พวกเขาขุดได้ไหม”

อวี่ฉาวชวิน : “แน่นอนขุดได้อยู่แล้ว! ถ้าหากเป็นคนธรรมดา บ่อยครั้งพวกเขาจะถูกชาวบ้านขับไล่ออกไปภายในครึ่งวัน แต่บางครั้งคนที่มาก็ใจร้ายมาก ชาวบ้านในพื้นที่ก็ไม่กล้ายั่วยุเช่นกัน”

อู๋เป่ย : “ใคร”

อวี่ฉาวชวิน : “ได้ยินมาว่า พวกเขาเป็นผู้มาเยือนจากที่อื่น เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ ”

“บ้านเกิดของคุณ ตอนนี้ขุดโสมง่ายไหม”

อวี่ฉาวชวิน : “ก็ไม่ง่ายเท่าไหร่ สิ่งสำคัญคือต้องดูว่าโชคดีไหม บางคน สิบวันถึงครึ่งเดือนขุดโสมไม่ได้แม้แต่อันเดียว แต่บางคน เพิ่งขึ้นเขาก็ขุดโสมอันใหญ่ได้แล้ว”

พูดถึงโสมป่า อวี่ฉาวชวินถอนหายใจ พูด : “เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีโสมปรากฏตัว ทุกคนมีความสามัคคีกันอย่างมาก ตอนนี้มีโสมป่าเจริญเติบโตออกมา ผู้คนในเมืองต่างแย่งชิงโสมป่า มักจะมีการทุบตีจนเลือดสาด และมีคดีฆาตกรรมสองคดี”

อู๋เป่ย : “โสมป่าดีๆหนึ่งอัน มีมูลค่าหลายแสนถึงหลักล้าน การแย่งชิงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”

พูดคุยกันเรื่อยๆ รถยนต์ขับเข้าสู่เมืองเป่าแล้ว ทันทีที่เข้าสู่เมืองเป่า อู๋เป่ยเปิดหน้าต่างรถ มองไปทางภูเขาสองข้างทาง บรรยากาศ มีกลิ่นหอมจางๆ ลอยออกมา แม้ว่ามันจะบอบบางมาก แต่ก็ไม่สามารถหนีจากสัมผัสที่ละเอียดอ่อนของเขาได้

เขาถามอวี่ฉาวชวิน : “แถวๆนี้มีโสมป่าออกมาไหม”

อวี่ฉาวชวินพูด : “ภูเขาสองข้างทางสูงชันเกินไป นอกจากนี้มีงูพิษมากมาย ชาวบ้านอย่างพวกเราไม่มีทางไปที่นั่น”

จู่ๆอู๋เป่ยก็พูด : “หยุดรถ”

คนขับหยุดรถ เขาพูด : “พวกคุณรอผมอยู่ข้างทาง ผมขึ้นไปดูบนภูเขา”

อวี่ฉาวชวินอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขา พูด : “คุณชายอู๋ บนภูเขามีงูพิษ คุณต้องระวังตัวให้มากๆ!”

อู๋เป่ยพูด : “ไม่เป็นไร”

ทั้งสองด้านของถนน เป็นกำแพงหินที่มีความสูงกว่าสองเมตร มีตาข่ายเหล็กสูงเกินสามเมตรด้วย ใช้กั้นหินที่ตกลงมาจากภูเขา มือของอู๋เป่ยแตะเบาๆหนึ่งที คนกระโดดสูงขึ้นห้าเมตรและข้ามตาข่ายเหล็กได้อย่างง่ายดาย

หลังตาข่ายเหล็ก มีต้นไผ่ป่าจำนวนมากเติบโต นอกจากนี้ภูเขาก็ไม่เรียบ แทบไม่มีที่ให้วางเท้าเลยด้วยซ้ำ

อู๋เป่ยดมกลิ่นหอมจางๆนั้น เดินไปข้างหน้าและหันไปทางซ้าย วิชาตัวเบาของเขายอดเยี่ยมอย่างมาก เหยียบหินและกิ่งไม้ก็สามารถเดินทางได้อย่างรวดเร็ว เดินมาประมาณไม่กี่ร้อยเมตร เขาเห็นก้อนหินรกร้างก้อนหนึ่ง มีหญ้าเล็กๆ สิบกว่าต้นขึ้นกระจัดกระจาย

หญ้าเล็กๆแบบนี้มีสีเป็นสีม่วง ใบหญ้ามีลักษณะคล้ายกับต้นกล้าข้าวสาลี แต่มีดอกสีเหลืองเล็กๆ อยู่ระหว่างนั้น มีกลิ่นหอมอันสดชื่นส่งออกมา

ดวงตาทั้งคู่ของอู๋เป่ยเป็นประกาย บ่นพึมพำ : “คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นหญ้าเซียนจือหลิน!”

หญ้าเซียนจือหลิน เป็นสมุนไพรที่ทรงพลังอย่างมาก มูลค่าสูงอย่างมาก เขาดึงดาบมังกรทมิฬออกมา ขุดรากของหญ้าเซียนจือหลินเหล่านี้ออกมาอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นเก็บใส่กล่องหยก