ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 700

พูดจบ เขาเริ่มท่องพระสูตร สีหน้าของอู๋เป่ยดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกว่าสติสัมปชัญญะของตนเองได้รับผลกระทบ เขารีบปรับลมหายใจ และเริ่มสวดมนต์เสียงพุทธเซน

เมื่อเสียงเซนนี้ดังขึ้น ไอน้ำคล้ายดอกบัวปรากฏขึ้นเหนือหัวของคนทั้งสอง ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที ซงฮุยหยุดอย่างฉับพลัน เขาจ้องอู๋เป่ยแล้วพูด “คุณรู้จักมนต์เสียงพุทธเซนของวัดต้าฉานได้ยังไง”

อู๋เป่ยพูด “ของวัดต้าฉานเหรอ คุณรู้จักมนต์เสียงพุทธเซนนี้มากเท่าไหร่”

ซงฮุยพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “ถ้าบอกว่าสามารถสวดกี่ส่วน อาตมาสามารถสวดสองส่วน”

อู๋เป่ย “แล้วคุณคิดว่าผมสวดได้กี่ส่วน”

ซงฮุยนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เก้า หรือไม่ก็สิบ”

อู๋เป่ย “ถูกต้อง ผมสามารถสวดมนต์เสียงพุทธเซนทั้งบท”

ซงฮุยถาม “โยมมีความเชื่อมโยงกับวัดต้าฉานของเราอย่างไร”

อู๋เป่ย “สมัยก่อน อาจารย์ของผมเคยช่วยพระภิกษุรูปหนึ่ง เขาคืออาจารย์เซนจิงกัง แต่ว่าอาจารย์ของผมช้าไปหนึ่งก้าว ไม่สามารถช่วยชีวิตอาจารย์เซนจิงกังไว้ได้ ก่อนไปเขาได้ทิ้งตำราเล่มหนึ่งเอาไว้ ข้างในบันทึกสามวิชาลับ พลังแห่งความรอบรู้สองสาย หนึ่งวิชายุทธ์”

ซงฮุยตกใจ “อาจารย์เซนจิงกังเหรอ เช่นนั้นก็ไม่ผิดแล้ว เขาสามารถสวดมนต์เสียงพุทธเซนได้จริง”

อู๋เป่ยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาจารย์เซนจิงกังคนนั้นมากนัก เขาถาม “เขาเป็นพระภิกษุของหออรหันต์เหรอ”

ซงฮุยส่ายหัว “อาจารย์เซนจิงกังเป็นพระภิกษุของหอปรัชญา ฉายาหยวนทง อาตมาต้องเรียกเขาว่าอาจารย์ลุง”

พูดถึงตรงนี้ เขาถาม “สิ่งที่อาจารย์ลุงหยวนทงสืบทอด โยมเรียนไปกี่อย่างแล้ว”

อู๋เป่ยพูด “นิ้วเลือดแข็งตัว ฝ่ามือสายฟ้า ผนึกไร้ชีวิต วรยุทธ์ตั้งรับที่ดีที่สุด มนต์เสียงพุทธเซน ผมเคยฝึกทั้งหมด”

ซงฮุยตกตะลึง “โยมพูดว่าที่พูดมา โยมเคยฝึกทั้งหมดเหรอ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “วรยุทธ์ตั้งรับที่ดีที่สุดเป็นวิชาฝึกยากที่สุด”

ซงฮุยมองเขาราวกับมองสัตว์ประหลาด “คุณฝึกวรยุทธ์ตั้งรับที่ดีที่สุดถึงขั้นไหนแล้ว”

อู๋เป่ย “ขั้นสาม ขอบเขตเทพผี”

ร่างซงฮุยสั่นสะท้าน “ขั้นสามเหรอ แสดงให้อาตมาชมหน่อยได้หรือไม่”

อู๋เป่ยโคจรขอบเขตเทพผี ชั่วขณะ ความว่างเปล่าโดยรอบของเขาบิดเบี้ยว ซงฮุยก้าวออกมาข้างหน้า เอื้อมมือออกไปตบ ก็รู้สึกเหมือนมีของบางอย่างขวางกั้นอยู่กลางอากาศ

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดอุทาน “ไม่ธรรมดา! อาจารย์ลุงทงหยวน เพิ่งฝึกถึงขั้นที่สองเอง แต่โยมกลับสามารถวิ่งนำหน้าไปแล้ว นับถือ!”

หัวใจอู๋เป่ยหวั่นไหว “ในวัดต้าฉาน ไม่มีใครฝึกวรยุทธ์ตั้งรับที่ดีที่สุดแล้วเหรอ”

ซงฮุยส่ายหัว “อาจารย์ลุงเป็นเพียงคนเดียวที่ฝึกวิชานี้ ตอนนั้นเขาได้ใจอย่างยิ่ง ถึงขั้นแก้ฉายาของตนเองเป็นจิงกัง (วัชระ) ”

พูดถึงตรงนี้ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “หากว่ากันตามจริง อาตมาควรเรียกโยมว่าศิษย์น้อง”

อู๋เป่ยอึ้ง “ศิษย์น้องเหรอ”

ซงฮุยพูด “โยมได้รับการสืบทอดจากอาจารย์ลุงหยวนทง ก็แสดงว่าคือลูกศิษย์ของเขาแล้ว”

อู๋เป่ยเงียบไปหลายวินาที “ผมแบกรับสถานะลูกศิษย์ของวัดต้าฉานไม่ไหว”

ซงฮุยอึ้ง “ศิษย์น้อง ทำไมพูดอย่างนี้”

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา “เพื่อนผมคนหนึ่งถูกพวกคุณกักขังไว้บนเขา เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ พวกคุณทำแบบนี้เหมาะสมแล้วเหรอ”

ซงฮุยรีบพูด “อาตมาไม่รู้เรื่องนี้ ศิษย์น้อง คุณอย่าบุ่มบ่าม อาตมาจะพาคุณขึ้นไปถามศิษย์พี่ซงหยวนที่อยู่ข้างบนเอง”

จากนั้นเขาพาอู๋เป่ยเดินขึ้นบันไดร้อยกว่าก้าว ก็มาถึงยอดเขาแล้ว ข้างบันไดมีกระต๊อบหลังหนึ่ง กระต๊อบหลังนั้นไม่มีประตู มีพระภิกษุชรารูปหนึ่งกำลังนั่งสมาธิ อายุน่าจะราวเจ็ดสิบได้