ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 735

อู๋เป่ยโบกมือ สั่งให้คนพาหลินเลิ่งฉานขึ้นรถด้วยอีกคน

คนสามรุ่นของตระกูลหลินถูกพาตัวไป ส่วนอู๋เป่ยกับหลานเยว่ไปหาสมาชิกคนอื่นของชิงเหมิน

หลักฐานทางอาญาของคนเหล่านี้อยู่ในมือแล้ว และอู๋เป่ยก็สามารถทำให้พวกเขาบอกความจริง ดังนั้นจึงสามารถจับพวกเขาทั้งหมดได้อยู่หมัด

ในเวลาสั้นๆ หนึ่งวัน บุคคลสำคัญหลักเก้าคนในชิงเหมินถูกจับกุม ไม่เพียงถูกจับกุมเท่านั้น ภาพที่พวกเขาถูกจับยังอยู่ต่อหน้าสื่อหลักของประเทศ ดังนั้นจึงมีภาพหลักฐานตอนพวกเขาสารภาพความผิดด้วย

ตอนเย็นหลังเลิกงาน หลานเยว่รับโทรศัพท์ เธอตอบ ‘อืมๆ’ อยู่หลายคำ “ได้ค่ะพ่อ หนูกำลังเลิกงาน”

หลังจากนั้นเธอถามอู๋เป่ย “อู๋เป่ย ไปกินข้าวบ้านฉันหรือเปล่า”

อู๋เป่ยร้อนตัวเล็กน้อย “ได้สิ”

ดูผิวเผินเหมือนเขากับหลานเยว่ร่วมมือกันจัดการชิงเหมิน แต่ในความเป็นเขากำลังยืมอิทธิพลของจินซวินไป๋เล่นงานชิงเหมิน คิดว่าจินซวินไป๋น่าจะรู้เรื่องนี้ดู

ตอนนี้เขาสั่งให้ตนเองไปกินข้าวที่บ้านกะทันหัน ไม่รู้เพราะจะตำหนิตนเองใช่หรือไม่

หลานเยว่ขับรถยนต์เข้าหมู่บ้านโดยตรง หลังจากประตู ก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแตะจมูกทันที

หลานเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม “พ่อ หนูกลับมาแล้ว”

จินซวินไป๋ที่สวมผ้ากันเปื้อนกำลังนำอาหารจานหนึ่งมาวางบนโต๊ะ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “มาได้จังหวะพอดีเลย อาหารเพิ่งเสร็จ พวกเธอไปล้างมือกันก่อน แล้วมานั่งกินข้าวด้วยกัน”

เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก อู๋เป่ยพบว่ายังมีคนคนหนึ่งอยู่ที่นั่น คนคนนี้อายุยี่สิบเจ็ด กลิ่นอายแข็งแกร่ง เขายืนตัวตรงก้มหน้า เวลานี้จึงจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางหลานเยว่ “คุณหนู”

เมื่อเห็นเขา หลานเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม “รองผู้บัญชาการโจว คุณมาได้ยังไง เพราะฉันสั่งให้คุณมาเหรอ”

รองผู้บัญชาการโจวท่านนี้รีบพูด “เรียนคุณหนู ชายแดนตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ผมรับคำสั่งมาเชิญท่านแม่ทัพแห่งจตุรเทพกลับชายแดน!”

หลานเยว่ขมวดคิ้ว “ก็คนที่อยู่ข้างบนบอกว่าไม่อนุญาตให้คุณพ่อออกจากรัศมีสิบลี้ภายในสิบปีไม่ใช่เหรอ”

รองผู้บัญชาการโจวก้มหน้าแล้วพูด “คุณหนู ผมแค่มาส่งข่าวตามหน้าที่”

จินซวินไป๋เดินเข้ามา เขามองรองผู้บัญชาการโจวอย่างเย็นชา “ผมสั่งให้คุณไปแล้ว ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่”

ร่างกายรองผู้บัญชาการโจวสั่นสะท้าน รีบพูด “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ท่านแม่ทัพแห่งจตุรเทพโปรดคิดให้รอบคอบ เดินทางไปยังเขตชายแดนโดยเร็ว”

เมื่อรองผู้บัญชาการโจวไปแล้ว สีหน้าของจินซวินไป๋กลับมายิ้มแย้ม เขาพูดกับอู๋เป่ย “เสี่ยวอู๋ นั่งลงกินข้าวเถอะ อาหารทุกอย่างที่ฉันทำในวันนี้ ล้วนแต่เป็นตรงที่ฉันถนัดที่สุด”

อู๋เป่ยรีบพูดเอาใจทันที “อาหารของคุณลุงอร่อยที่สุดในโลกแน่นอน”

จินซวินไป๋เปิดเหล้า อู๋เป่ยรีบเอื้อมมือไปรับ จากนั้นรินให้เขาเต็มแก้ว

อู๋เป่ยก็รินเหล้าให้ตนเองเช่นกัน และดื่มให้จินซวินไป๋

หลังจากดื่มไปครึ่งแก้ว อู๋เป่ยก็เริ่มคีบอาหารยังไม่เกรงใจ พลางกินพลางพูดชม

หลังจากดื่มเหล้าหมดขวด อาหารบนโต๊ะก็หมดพอดี จินซวินไป๋พูดกะทันหัน “คุณใช้อิทธิพลของผมกวาดล้างชิงเหมิน ก็ควรจะช่วยผมทำอะไรสักหน่อยหรือเปล่า”

อู๋เป่ยรีบพูด “คุณลุงจิน คุณมีอะไรจะให้ช่วย พูดมาได้เต็มที่เลย”

จินซวินไป๋ “เมื่อกี้คุณก็ได้ยินแล้ว สถานการณ์ที่ชายแดนคับขัน แต่น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถออกจากที่นี่ชั่วคราว ดังนั้น ผมหวังว่าคุณจะสามารถเดินทางไปยังชายแดนแทนผม”

อู๋เป่ยเข้าใจ ‘ชายแดน’ ที่จินซวินไป๋พูดถึงไม่ใช่เขตรอยต่อระหว่างสองประเทศ!

เขาพูดด้วยความตกใจ “คุณลุงจิน ไม่ว่าจะด้านความสามารถหรือพลังยุทธ์ เกรงว่าผมคงไม่สามารถรับหน้าที่นี้”

จินซวินไป๋ “ทำได้หรือไม่ได้ต้องลองดูถึงจะรู้ แม่ทัพบางคนที่เขตชายแดนถูกวิญญาณร้ายครอบงำ ผมจำเป็นต้องให้คุณรักษาพวกเขา และค้นหาเวทย์ปีศาจที่ซ่อนตัวอยู่ที่นั่นให้เจอ”