ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 75

ชายชรารับเงิน พยักหน้าสูบบุหรี่และขายเหรียญของเขาต่อไป

หลังจากเก็บเหรียญธรรมะเขาก็รู้สึกตื่นเต้น ด้วยเหรียญห้ามหาจักรพรรดิและเหรียญธรรมะ เขาพอจะมีทางออกสำหรับเรื่องอ่าวไป๋หลงแล้ว

สีหน้าเขายังคงสงบนิ่ง เขาเดินตั้งแต่ต้นทางจนสุดปลายทางและเดินย้อนกลับมาเพื่อเดินเข้าซอยใหม่

หลังจากมาถึงจุดๆหนึ่งเขาก็หยุดอีกครั้ง

เขาเห็นกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งกระจายอยู่บนโต๊ะพังๆและบนกระดาษสีขาวนั้นมีสมุนไพรแห้งๆสามชิ้น มันมีสีเลือดหมู รูปร่างเหมือนเห็ดหลินจือแต่มีขนาดเล็กและมีกลิ่นแปลกๆ กลิ่น

เมื่อเขาเปิดตาวิเศษเขาพบว่า สมุนไพรเหล่านี้กำลังเปล่งแสงสีแดงจาง ๆ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาหยิบมันขึ้นมาและสังเกตพวกมันอย่างระมัดระวังและจากนั้นก็ดมกลิ่นพวกมัน

"หลินจือแดง!" หัวใจของเขาเต้นแรง ยาชนิดนี้เป็นยาล้ำค่าที่มีฤทธิ์รุนแรงมาก มันมาปรากฏที่นี่ได้อย่างไร?

เขาจงใจถาม"เถ้าแก่นี่คือเห็ดหลินจือใช่มั้ย"

เถ้าแก่เป็นชายวัยกลางคนสวมแจ็คเก็ตสีดำ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอย เขากล่าวว่า "นี่เป็นสมบัติที่ตกทอดมาจากตระกูลของฉัน ปู่ทวดฉันเป็นหมออัจฉริยะรุ่นหนึ่งที่รักษาโรคให้กับฮ่องเต้ "

หากคนอื่นได้ยินคำพูดเหล่านี้ พวกเขาจะคิดว่าชายหนุ่มกำลังโม้ แต่อู๋เป่ยจะไม่ทำเช่นนั้น เพราะถ้าปู่ทวดของอีกคนไม่ใช่แพทย์อัจฉริยะ เขาจะได้หลินจือแดงนี้มาได้อย่างไร?

เขายังคงพูดว่า "เถ้าแก่ มันเป็นเห็ดหลินจือธรรมดาๆ แต่ว่ามันสภาพดีอยู่ เถ้าแก่บอกมาเถอะว่าจะขายเท่าไหร่? "

ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "หนึ่งชิ้นเท่ากับหนึ่งหมื่น สามหมื่นละกัน"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "แม้แต่เห็ดหลินจือป่าก็ไม่แพงขนาดนี้หรอก?"

ชายหนุ่มยืนกรานอย่างมากและพูดว่า "ราคาเดียวเท่านั้น"

อู๋เป่ยส่ายหัว "ก็ได้ ฉันจะซื้อมัน"

หลังจากจ่ายเงิน 30,000 หยวนด้วยโทรศัพท์มือถือแล้ว เขาก็ขอให้กังจื่อนำหลินจือแดงไปเก็บ

ขณะที่เขากำลังจะไปหลังจากได้หลินจือแดงมา มีชายคนหนึ่งวิ่งมา เขาจ้องมองชายหนุ่มแล้วถามว่า "เห็ดหลินจือของคุณอยู่ที่ไหน"

ชายหนุ่มชี้ไปที่อู๋เป่ย "คุณคิดว่ามันแพงเกินไปที่จะจ่าย 20,000 หยวน แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้วและฉันได้ขายมันให้เขาแล้วในราคา 30,000 หยวน"

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว มองอู๋เป่ยขึ้นๆ ลงๆ แล้วพูดว่า "เพื่อนยาก คุณให้เห็ดหลินจือกับฉันได้ไหม"

อู๋เป่ยรู้สึกแปลก ๆ คนคนนี้รู้จักหลินจือแดง? เขาส่ายหัวทันที "ขอโทษด้วย ฉันไม่ขาย"

ชายคนนั้นไอและพูดว่า "ฉันเป็นคนท้องถิ่น ฉันจะเอาเห็ดหลินจือนี้ไปช่วยชีวิตคน โปรดช่วยฉันเถอะ"

อู๋เป่ยเยาะเย้ย คนท้องถิ่น? จะขู่เขารึไง! เขาพูดว่า "บอกแล้วไงว่าไม่ขาย"

ใบหน้าของชายคนนั้นมืดลง "พ่อหนุ่ม คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

อู๋เป่ย "ไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นใคร ออกไปเถอะ!"

เมื่อเห็นว่าอู๋เป่ยมีคนรอบตัวเยอะ ชายคนนั้นก็ตะคอกอย่างเย็นชา "คุณรอก่อนเถอะ!" จากนั้นเขาก็รีบจากไป

ในชั่วโมงที่เหลืออู๋เป่ยเยี่ยมชมตลาดผีทั้งหมด และเขาพบว่าการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดทั้งหมดที่นี่เป็นของปลอม วัสดุยาที่ขายส่วนใหญ่เป็นของปลอม

เมื่อเขากำลังจะจากไป เขาก็มาถึงแผงขายกระบี่ทองสัมฤทธิ์ บนโต๊ะมีกระบี่สีบรอนซ์ขึ้นสนิมมากกว่าหนึ่งโหล

ในหมู่พวกเขาคือกระบี่ทองสัมฤทธิ์ที่เก็บรักษาไว้อย่างดีมีลวดลายมังกรชัดเจนบนตัวกระบี่และด้ามแกะสลักจากหยกดำชิ้นหนึ่ง

เมื่อเห็นกระบี่นี้อู๋เป่ยรู้สึกว่ามันพิเศษมาก หลังจากเปิดตาวิเศษเขาเห็นว่ากระบี่ปล่อยพลังงานที่มองไม่เห็นออกมาอย่างต่อเนื่อง มันยาวครึ่งเมตรและมีรูปร่างเหมือนสายฟ้า!

“กระบี่อะไรเนี่ย พลังแรงมาก!” เขาตกใจ

แต่อย่างน้อย เขาก็เข้าใจว่ากระบี่เล่มนั้นน่าทึ่งมาก เขาจึงถาม "เถ้าแก่ คุณขายกระบี่นี้ยังไง"

เถ้าแก่เป็นคนอ้วนและพูดด้วยรอยยิ้ม "คุณมีสายตาที่ดีมาก นี่เป็นกระบี่ที่มีชื่อเสียงในยุคสงคราม มันถูกสร้างโดยช่างตีกระบี่ระดับปรมาจารย์ ถ้าฉันไม่ขาดเงิน ฉันคงไม่ขายมันหรอก"