ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 760

ไม่ถึงสิบนาที อีกฝ่ายโทรศัพท์มา “อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ แค่รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “จะไม่สนใจเหรอ”

อีกฝ่ายพูด “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้อู๋เป่ยกลืนคำพูดที่เหลือลงท้อง เขารีบพูด “ผมเข้าใจแล้ว”

หลังจากวางสาย เขาออกจากค่ายทหาร

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เขาปรากฏตัวนอกวัดจินติง แต่ว่าเขาสวมใส่เครื่องแต่งกายของหัวหน้าพรรคฟ้าทมิฬ มันเป็นชุดเพ้าสีดำกับหมวกสีแดง

อาจารย์หลงยิ่นออกมาต้อนรับ เมื่อเขาเห็นอู๋เป่ยก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง “ท่านผู้นำ…”

อู๋เป่ยส่ายหัว “ผมคือหัวหน้าพรรคฟ้าทมิฬ เดินทางมาเยี่ยมวัดจินจิง”

หลงยิ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นพูด “ที่แท้หัวหน้าพรรคฟ้าทมิฬ เชิญข้างใน!”

หลงยิ่นพาอู๋เป่ยเดินมาที่วิหารพระแห่งหนึ่ง ภายในวิหารไม่มีคน หลงยิ่นถาม “หมอเทวดาอู๋ ทำไมคุณถึงแต่งตัวแบบนี้”

อู๋เป่ย “เบื้องบนไม่อยากให้ผมเข้ามาเกี่ยวข้องกับวัดจินติงในนามของผู้นำ ผมได้แต่เดินทางมาในนามของหัวหน้าพรรคฟ้าทมิฬ”

พูดจบ เขามองหลงยิ่นแล้วถาม “คุณไม่ได้พูดความจริงกับผม!”

หลงยิ่นถอนหายใจเบาๆ แล้วพูด “หัวหน้าอู๋ คุณรู้แล้วเหรอ”

อู๋เเป่ย “รบกวนช่วยพูดความจริงด้วย”

หลงยิ่นคว้ามือของอู๋เป่ยไว้ หลังจากนั้นมีเสียงของหลงยิ่นดังขึ้นในหัวอู๋เป่ย

“หัวหน้าอู๋ พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์ในตอนนั้นบอกกับผมว่าเขาจะกลับชาติมาเกิดในวัดจินติง ภารกิจของผมก็คือปกป้องร่างกายที่กลับชาติมาเกิดของพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์”

อู๋เป่ย “คุณบอกว่าพระในวัดป่วยไม่หยุด เป็นเพราะมีคนจงใจทำแบบนี้ใช่หรือเปล่า”

หลงยิ่นพยักหน้า “มีพระอาจารย์ที่เก่งกาจในจั่นอวิ๋นไม่น้อย พวกเขาไม่ต้องการให้พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์กลับชาติมาเกิด”

อู๋เป่ย “แต่ผมได้ยินมาว่าที่จะกลับชาติมาเกิดคือนิรมาณกายที่สิบสองของพระพุทธเจ้า”

หลงยิ่นพูด “จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด เดิมทีพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์ก็คือนิรมาณกายของพระพุทธเจ้าที่มาเกิดบนโลก”

อู๋เป่ย “คุณตามหาคนที่พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์จะกลับชาติมาเกิดเจอหรือยัง”

หลงยิ่นส่ายหัว “น่าแปลกมาก ครึ่งเดือนมานี้ผมหามาโดยตลอด แต่ไม่พบวี่แววอะไรเลย”

อู๋เป่ย “พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์จะกลับชาติมาเกิดในวัดจินติงแน่เหรอ”

หลงยิ่นพยักหน้า “ไม่ผิดแน่ พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์เป็นคนพูดเอง”

อู๋เป่ย “คุณหาไม่เจอ คนอื่นยิ่งหาไม่เจอ ดังนั้นพวกเขาจึงฆ่าพระของที่นี่อย่างต่อเนื่อง หรือพูดอีกอย่างก็คือพวกเขาจะฆ่าพระทุกรูปในวัดจินติง”

หลงยิ่นถอนหายใจยาว “เดิมทีเรื่องนี้ไม่ควรรบกวนหัวหน้าอู๋ แต่ผมทนดูพระในวัดถูกทำร้ายไม่ไหวแล้ว จึงทำได้แต่เชิญคุณออกหน้า!”

อู๋เป่ยพูด “ในเมื่อผมตอบตกลงท่านอาจารย์แล้ว ก็ย่อมต้องมาช่วยเหลือ”

หลงยิ่น “บุญคุณของหัวหน้าอู๋ วัดจินติงจะไม่มีวันลืม ผมจะสั่งให้คนพาคนป่วยมา เชิญหัวหน้าอู๋ช่วยรักษา”

หลงยิ่นถอยออกไป อู๋เป่ยรีบใช้ตาเทพทันที ต้องการสำรวจทั้งวัดจินติง แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือตาเทพของเขาไม่สามารถมองทะลุวิหาร เหมือนมีพลังศักดิ์สิทธิ์บางอย่างขวางกั้นตาเทพของเขา

เขาไม่ยอมแพ้ ลุกขึ้นเดินออกจากวิหาร แต่เพิ่งถึงหน้าประตู ก็เห็นเด็กหนุ่มอายุสิบสี่สิบห้าคนหนึ่งวิ่งเท้าเปล่า น้ำมูกไหล และกำลังหอบกองฟืนผ่านหน้า

ผมของเด็กหนุ่มคนนี้ยุ่งเหยิง สีหน้าก็ดูโทรม หน้าตาถือว่าธรรมดามาก เขาเรียกเด็กหนุ่มคนนั้น “นายชื่ออะไร”

เด็กหนุ่มคนนั้นหันมามองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นวางกองฟืนลงแล้วชี้ปากตนเอง เพื่อบอกว่าตนเองพูดไม่ได้