ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 763

แสงสีเขียวปกคลุมทั่วร่างอู๋เป่ย ครู่ต่อมา ลูกธนูกระทบเข้ากับแสงสีเขียว แตกสลายทันที เวลาเดียวกัน ลูกศรสีเขียวก็บินไปในทิศทางตรงกันข้าม เร็วขึ้นสิบเท่าและมีพลังมากกว่าร้อยเท่า!

“ฟิ้ว!”

แสงสีเขียวแลบผ่าน บนยอดเขาที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร ชายหนุ่มคนหนึ่งแขวนบ่ากระบอกธนูบนหลัง ถูกแสงสีเขียวแทงทะลุระหว่างคิ้วของเขาในท่ากำลังยิงธนู เวลาต่อมา สายลมพัดผ่าน ร่างของเขากลายเป็นเถ้าธุลีกระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้า หลังจากที่ชายคนนั้นหายไป กระบอกธนูและคันธนูก็ตกลงไปที่พื้น

มีคนอุทาน “กษัตริย์เที่ยงแท้จื่อเล่ยถูกฆ่าแล้ว!”

กษัตริย์เที่ยงแท้ถูกฆ่า!

ทันใดนั้น แสงเจ็ดสายพุ่งผ่านอากาศ กลิ่นอายเหล่านี้ล้วนอยู่ในระดับตี้เซียนขั้นห้าขึ้นไป!

แสงสีเขียวปกคลุมร่างกายอู๋เป่ย เขาลอยขึ้นกลางอากาศ อาศัยพลังของแสงสีเขียวบินไปยังยอดเขาลูกนั้น เก็บคันธนูและกระบอกธนูขึ้น

คันธนูและลูกธนูล้วนเป็นของชั้นยอด เขาเก็บเข้าไปในแหวนปานจื่ออย่างไม่เกรงใจ หลังจากนั้นกลับเข้าไปในวัด

แสงสีเขียวกินเวลานานสามนาที เมื่อแสงสีเขียวลดลง มันควบแน่นกลายเป็นแหวนปานจื่อสีเขียวไปอยู่บนฝ่ามืออู๋เป่ย

อู๋เป่ยมองแหวนแวบหนึ่ง เขาพบว่านี่เป็นแหวนพื้นที่ พื้นที่ภายในใหญ่กว่าแหวนปานจื่อของเขาเล็กน้อย

ผู้คนที่อยู่หน้าวัดหนีไปหมดแล้ว ใครจะกล้าล่วงเกินคนที่ฆ่ากษัตริย์เที่ยงแท้

กลับถึงวิหาร เจียงซีถาม “เมื่อกี้กลิ่นอายของคุณแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งยิ่งกว่าแม่ของฉันในตอนนั้นเสียอีก”

หลงยิ่นพูดด้วยความตกใจ “หัวหน้าอู๋ เมื่อกี้อาตมาสะดุ้งตกใจ คิดว่าพลังของพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์กลับคืนมาแล้ว”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้พวกเราสามารถอยู่อย่างสงบสักสองสามวันแล้ว”

รุ่งเช้า หลี่เสวียนป้ากับเซี่ยเฟยเดินทางมายังวัดจินติง ชาวเซินตู๋ไม่ได้บุกรุกชายแดนอีกแล้ว พวกเขาไม่มีอะไรทำ จึงเดินทางมาหาอู๋เป่ยที่วัดจินติง

เซี่ยเฟยเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ อู๋เป่ยจึงสอนวิธีควบแน่นหมัดปรารถนาให้แก่เขาในวัด เวลาเดียวกันก็ให้หลี่เสวียนป้าใช้ยาพันธุกรรม เพื่อปรับร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งขึ้น

เวลาผ่านไปสองวัน ไม่มีใครกล้าเข้าวัดจินติงแม้แต่คนเดียว ช่วงเที่ยงของวันที่สาม ตานจูที่กำลังนั่งสมาธิลืมตาขึ้นกะทันหัน เขายิ้มให้อู๋เป่ยแล้วพูด “ขอบคุณที่ปกป้อง”

อู๋เป่ยพบว่ากลิ่นอายของตานจูจู่ๆ ก็เปลี่ยนไป ลึกซึ้งไม่อาจหยั่งรู้ เขารู้ ตานจูในตอนนี้กลายเป็นพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์แล้ว

เขาลุกขึ้นคำนับ “คำนับพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์”

พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์พูดด้วยรอยยิ้ม “อาตมาได้รับประโยชน์มากมายจากสิ่งที่คุณสอนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ขอบคุณมาก”

อู๋เป่ยนึกถึงดอกบัวทองคำที่อาจารย์ชิงเหลียนมอบให้ เขาหยิบมันออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์ คุณรู้จักของสิ่งนี้หรือเปล่า”

ชื่อธรรมของพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์คือหลงเซี่ยง เมื่อเห็นดอกบัวทองคำ เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “นี่เป็นของศิษย์พี่ชิงเหลียง พวกคุณรู้จักเหรอ”

อู๋เป่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง หลงเซี่ยงพยักหน้า “อาตมาติดค้างศิษย์พี่ชิงเหลียงหนึ่งครั้ง เธอคิดจะมอบน้ำใจนี้ให้คุณ”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “มีเรื่องหนึ่งอยากขอให้พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์ช่วย”

เขาดึงหลี่เสวียนป้าเข้ามา “เขาชื่อหลี่เสวียนป้า เป็นร่างจุดปลดอาวุธโบราณกาล ผมได้ถ่ายทอดวิชาป้าเซียนกับวิชาเพาะกายให้เขาแล้ว เพียงแต่เสวียนป้าเขาไม่มีอาจารย์ ผมหวังว่าพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์จะสามารถรับเขาไว้เป็นลูกศิษย์”

หลงเซี่ยงกวาดสายตามองหลี่เสวียนป้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นต้นกล้าที่ดี โยมไม่ได้กำลังขอให้อาตมาช่วยเหลือ แต่เป็นการมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้อาตมาแล้ว”

อู๋เป่ยหันไปพูดกับหลี่เสวียนป้า “เสวียนป้า ยังไม่รีบคำนับอาจารย์”

หลี่เสวียนป้าทิ้งตัวคุกเข่าลง พลางพูดเสียงดัง “คำนับอาจารย์!”

หลงเซี่ยงอารมณ์ดีอย่างยิ่ง พูดด้วยรอยยิ้ม “ได้ๆ ลุกขึ้น”

อู๋เป่ย “พระภิกษุศักดิ์สิทธิ์ ในเมื่อเรื่องนี้จบลงแล้ว ผู้น้อยขอตัวลา”