ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 767

อู๋เป่ย : “แน่นอน ฉันเคยหลอกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”

หลังจากนั้นเขาจ้องมองใบหน้าสวยรูปไข่ของหลินปิงเซียน พูด : “ปิงเซียน เส้นทางที่ฉันเดินไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป อาจจะอยู่กับเธอตลอดเวลาไม่ได้”

อู๋เป่ยเข้าใจอย่างลึกซึ้ง พื้นที่ที่โลกตั้งอยู่เป็นเพียงจุดหนึ่งในจักรวาล ข้างนอกมีโลกที่กว้างใหญ่กว่า รอให้เขาไปค้นหา

หลินปิงเซียนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันรู้อยู่แล้ว คุณไม่ใช่คนธรรมดา คุณมีเรื่องที่ตัวเองต้องไปทำ ดังนั้นฉันจะพยายามไม่เป็นตัวถ่วงของคุณแน่นอน”

อู๋เป่ยลูบหน้าเล็กของเธอ พูด : “เธอจะเป็นตัวถ่วงได้ยังไง”

ทั้งสองคนต่างเหนื่อยกันอย่างมาก จนถึงตีสามตีสี่ค่อยได้พักผ่อน

ทันทีที่ตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว หลินปิงเซียนยังนอนเหมือนกับแมวตัวหนึ่ง อู๋เป่ยไม่ได้ปลุกเธอตื่น หยิบมือถือขึ้น มีเบอร์หนึ่งที่ชื่ออู๋เจิ้นตงไม่ได้รับสาย โทรมาตอนเจ็ดโมงเช้า

เขาโทรกลับไป ถาม : “พ่อ มีอะไรเหรอ”

อู๋เจิ้นตง : “เสี่ยวเป่ย ตอนบ่ายแม่ของนายต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่น สถานที่เจอกันคือโรงแรมถังฮวงในเมืองเทียนจิง”

อู๋เป่ยพูดในใจบังเอิญจริงๆ พูด : “ผมรู้แล้ว ผมจะจัดการให้เอง”

อู๋เจิ้นตง : “ตอนนั้นแม่ของนายไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย เรื่องนี้ทำให้เธอกังวลอย่างมาก และเพื่อนร่วมชั้นของเธอ มีคนไม่น้อยเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ฉันคิดว่านายเรียนจบปริญญาเอกการแพทย์ที่มหาวิทยาลัยหวาชิง ถ้าหากนายไปด้วยล่ะก็ ก็จะเป็นหน้าเป็นตาให้ฉันและแม่ของนาย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ได้ ผมไปแน่นอน”

เขาฝึกฝนสักพักหนึ่ง หลินปิงเซียนค่อยตื่นขึ้นมา เธอกระโดดขึ้นมาทันที รีบล้างหน้าแต่งหน้า บอกว่าเขาต้องเข้าร่วมกิจกรรมในตอนเช้า

อู๋เป่ยบอกเธอว่าไม่ต้องใจร้อน ให้อาคารถังจัดการรถให้หนึ่งคัน ส่งเธอไปยังสถานที่จัดกิจกรรม

หลังจากนั้น เขากลับมาที่บ้าน ฝึกการเคลื่อนไหวของวิชาเพาะกายสองท่าสุดท้าย

บ่ายโมง จางลี่และอู๋เจิ้นตงแต่งตัวอย่างประณีตสักพักหนึ่ง เดินทางไปเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นที่โรงแรมถังฮวง ในเวลานี้ เป็นเวลาหลายสิบปีแล้วที่เธอเรียนจบโรงเรียนมัธยม อู๋เป่ยคิดไม่ออกเล็กน้อย ระหว่างที่เขาขับรถไปด้วย พร้อมกับถามไปด้วย : “แม่ ทำไมถึงต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นให้ได้”

จางลี่พูดด้วยรอยยิ้ม : “ตอนที่มีเรียนมัธยมค่อนข้างมีชีวิตชีวา เป็นเพื่อนกับเพื่อนๆหลายคน ฉันเป็นพี่ใหญ่ ตอนนั้นความสัมพันธ์ของพวกเราค่อนข้างดี มีเงินใช้ด้วยกัน มีเสื้อผ้าเปลี่ยนกันใส่ ถ้าหากมีใครถูกรังแก พวกเราจะไปหาเรื่องคนๆนั้นด้วยกัน ฉันอยากเจอพวกเธอสักครั้ง”

อู๋เหมยพูดด้วยรอยยิ้ม : “แม่ แล้วทำไมเมื่อก่อนคุณถึงไม่ติดต่อหาพวกเธอล่ะ”

จางลี่พูดด้วยรอยยิ้ม : “แม่เป็นคนที่จิตใจเย่อหยิ่งคนหนึ่ง ชีวิตของพวกเราในอดีตไม่ดี แม่ไม่อยากให้พวกเธอรู้”

อู๋เหมย : “แม่ คุณป้าเหล่านั้นทำงานอะไรกันเหรอ”

จางลี่ : “หลายปีก่อน ฉันเคยสอบถามคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ชีวิตของพวกเธอค่อนข้างดี น้องรองสวยที่สุด แต่งงานกับนักธุรกิจผู้มั่งคั่งคนหนึ่ง น้องสามเป็นคนที่มีไหวพริบและฉลาดคนหนึ่ง หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยก็เปิดบริษัท มูลค่าตลาดปัจจุบันหลายพันล้าน น้องสี่มีอนาคตที่สุด สามีของเธอเป็นคุณชายผู้มั่งคั่งของไห่เฉิง”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “แม่ พี่น้องเหล่านี้ของคุณเก่งกันทุกคนเลย ถ้าหากตอนนั้นแม่เรียนต่อ ไม่ด้อยกว่าพวกเธออย่างแน่นอน”

จางลี่พูดด้วยรอยยิ้ม : “ตอนนี้แม่พอใจมากแล้ว นอกจากนี้เสี่ยวเป่ยของบ้านฉันค่อนข้างมีอนาคต ถ้าหากพูดขึ้นมาแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเธอเลยด้วยซ้ำ”

หยุดสักพัก เธอพูด : “ลูกสาวของหวางฮั่นเซิงเรียนมัธยมเดียวกับฉัน ดูเหมือนว่าเธอก็เข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นในคืนนี้เหมือนกัน”

พูดถึงหวางฮั่นเซิง อู๋เป่ยนึกขึ้นได้ว่าคนผู้นี้เคยหลอกลวงคุณตา ทันใดนั้นหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา : “ช่างบัญเอิญจริงๆ!”

อู๋เหมย : “แม่ คนแก่อย่างพวกคุณเหล่านี้ร่วมตัวกัน ฉันกับพี่ชายไปทำอะไร”

จางลี่ : “ก็เพราะว่าพวกเขาทุกคนล้วนแล้วพาลูกสาวและลูกชายมาเข้าร่วมงานเลี้ยง ฉันก็เลยอยากพาพวกเธอมาด้วยกัน”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “นี่มันน่าแปลกแล้ว งานเลี้ยงรุ่นของชายชราและหญิงชรากลุ่มหนึ่ง ทำไมถึงพาลูกชายลูกสาวมากันหมดเลย”

อู๋เจิ้นตงพูดด้วยรอยยิ้ม : “เจ้าเด็กโง่ แน่นอนเป็นนัดบอดสิ”

อู๋เป่ยตกตะลึง : “นัดบอดเหรอ”

จางลี่พูดด้วยรอยยิ้ม : “ใช่แล้ว ตอนนั้นพวกเราสี่พี่น้องเคยมีการสัญญาเอาไว้ ในอนาคตรอให้พวกเรามีลูกแล้ว ก็จะพยายามเป็นครอบครัวเดียวกัน”

อู๋เป่ยรีบพูด : “แม่ ผมขอปฏิเสธ จะพูดคุณไปพูดกับเสี่ยวเหมยเลย”