ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 808

มาถึงห้องฉุกเฉิน บังเอิญเห็นคนไข้ที่ได้รับบาดเจ็บทางกระดูกและข้อกำลังถูกนำตัวออกจากรถพยาบาล คนผู้นี้อายุสิบเจ็ดปี บาดเจ็บสาหัส กระดูกและเนื้อของขาซ้ายทั้งหมดฉีกขาดอย่างหนัก กระดูกก็แตกเป็นชิ้น ๆ หลอดเลือดและกล้ามเนื้อก็เผยออก มีเลือดไหล

อู๋เป่ยกวาดมองหนึ่งที พบว่าอาการของคนไข้สาหัสอย่างมาก อันที่จริงกลับไม่อันตรายถึงชีวิต เขาและซย่าหนิงเดินตามเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หมอฉุกเฉินกวาดมองหนึ่งที พูด : “เส้นเอ็นขาดหมด กล้ามเนื้อตาย หลอดเลือดเสียหายหนัก กระดูกแตก ให้พ่อแม่เซ็นตัดขาทิ้ง”

ในโรงพยาบาล เหมือนสถานการณ์แบบนี้ไม่สามารถรักษาขาได้อีกต่อไป คำแนะนำของหมอไม่ผิด

คนที่ส่งคนไข้มาเป็นคู่สามีภรรยา พวกเขาทรุดตัวลงทันที ชายวัยกลางคนและหญิงวัยกลางคนพูดทั้งน้ำตา : “หมอ ขอร้องล่ะ เด็กอายุยังน้อย จะต้องรักษาขาของเขาเอาไว้นะ”

หมอพูด : “พวกคุณเป็นคนในครอบครัวของผู้บาดเจ็บเหรอ สถานการณ์ของคนไข้ร้ายแรงอย่างมาก กล้ามเนื้อ หลอดเลือด และเส้นประสาทส่วนใหญ่หายไป และกระดูกก็แตก ผมคิดว่าการตัดขาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แน่นอน ถ้าหากพวกคุณต้องการรักษาขาเอาไว้ พวกเราก็จะทำอย่างเต็มที่เช่นกัน แต่โอกาสสำเร็จมีไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ นอกจากนี้อาจทำให้เกิดโรคแทรกซ้อนร้ายแรง และอาจเป็นอันตรายต่อชีวิตของผู้ป่วยได้”

อู๋เป่ยยืนอยู่ด้านข้าง เขาอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก : “กล้ามเนื้อหลักหลายจุดของบริเวณขายังคงทำงานอยู่ และหลอดเลือดและเส้นประสาทยังคงสภาพเดิม จึงสามารถพิจารณาการเก็บรักษาขาเอาไว้ได้”

มองคนนั้นเหลือบมองอู๋เป่ยหนึ่งที เห็นซย่าหนิงอยู่ข้างตัวเขา ถาม : “หัวหน้าแผนกซย่า คนของคุณเหรอ”

ซย่าหนิง : “หมอจ้าว คนนี้เป็นเด็กฝึกงานใหม่ เขาชื่ออู๋เป่ย ฉันพาเขามาทำเรื่องเข้าฝึกงาน”

หมอจ้าวหัวเราะฮ่าฮ่า : “เด็กฝึกงานสมัยนี้ร้ายกาจมากเลยนะ คุณบอกว่าจะเก็บขาเอาไว้ งั้นฉันขอถามคุณ สำหรับแผลขนาดใหญ่ที่มีโคลนและทรายอยู่ข้างใน มีโอกาสติดเชื้อร้ายแรงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ สถานการณ์แบบนี้ นายเตรียมจะรักษายังไง”

อู๋เป่ย : “เนื้อเยื่อของมนุษย์มีความสามารถอย่างมากในการซ่อมแซมตัวเอง หลังจากซ่อมแซมทางกายภาพแล้ว สามารถใส่ขาลงในน้ำยาซ่อมแซมและปล่อยให้ฟื้นฟูได้เอง น้ำยาฟื้นฟูสามารถป้องกันการติดเชื้อได้”

หมอจ้าวโกรธจนหัวเราะออกมา : “น้ำยาซ่อมแซมเหรอ คุณคิดค้นขึ้นมาเองเหรอ”

อู๋เป่ย : “ถือว่าใช่มั้ง”

หมอจ้าวมองไปทางซย่าหนิง : “หัวหน้าแผนกซย่า เด็กฝึกงานคนนี้เก่งเกินไปแล้ว ทำให้แผนกฉุกเฉินของพวกเราไม่สามารถรองรับเขาเอาไว้ได้”

ซย่าหนิงมีความมั่นใจในตัวอู๋เป่ยอย่างมาก พูดด้วยรอยยิ้ม : “หมอจ้าว อู๋เป่ยจบปริญญาเอกการแพทย์จากหวาชิง มาตรฐานสูงมาก เอาแบบนี้ไหม มอบคนไข้ใหม่ให้เขาดูแล คุณคิดว่าเป็นยังไง”

หมอจ้าวหัวเราะฮ่าฮ่า : “ได้ เพียงแค่เขามีความกล้า ฉันไม่มีความเห็น”

สองสามีภรรยาวัยกลางคนได้ยินว่าอู๋เป่ยสามารถเก็บขาของลูกชายเอาไว้ได้ ทั้งดีใจและตะลึง รีบขอบคุณ

อู๋เป่ยทำเรื่องเข้าฝึกงานเสร็จแล้ว เขาไปเซ็นชื่อที่แผนกฉุกเฉิน ได้รับเสื้อกาวน์และป้ายทำงาน

หัวหน้าแผนกของแผนกฉุกเฉินเป็นหญิงวัยสี่สิบกว่า เธออ่านประวัติย่อของอู๋เป่ยสักพัก พูดด้วยรอยยิ้ม : “น้องชาย เรซูเม่ดีมาก ตั้งใจทำงานให้ดี”

เขาโทรศัพท์ออกไปหนึ่งสาย หมอหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา อายุประมาณสามสิบปี หน้าตาดูดี

“หัวหน้าแผนก คุณหาผมเหรอ”

หัวหน้าแผนกพูด : “หมอหม่า เขาเป็นเด็กฝึกงานใหม่ ต่อจากนี้ไปติดตามคุณ”

หมอหม่ามองอู๋เป่ยหนึ่งที พูด : “ได้”

หลังจากนั้นพูดกับอู๋เป่ย : “ตามผมมา”

เขาพาอู๋เป่ยไปที่ห้องทำงานห้องหนึ่ง บนโต๊ะวงรี นักศึกษาฝึกงานห้าคนกำลังก้มหน้าเขียนเวชระเบียน

หมอหม่าพูดอย่างไม่แยแส : “ผมชื่อหม่าจื่อหยวน พวกเขาเป็นเด็กฝึกงานของผมทั้งหมด คุณไม่เข้าใจตรงไหน สามารถถามพวกเขาได้”

หมอฉุกเฉินยุ่งอย่างมาก หมอหม่าพูดไม่กี่ประโยคก็ออกไปข้างนอก ไม่ได้มอบหมายงานอะไรให้ทำ

เด็กฝึกงานทั้งสี่คนที่อยู่ในห้องมองดูเขาหนึ่งที หลังจากนั้นก้มศีรษะลงและเขียนเวชระเบียนต่อไป

ในเวลานี้ซย่าหนิงเข้ามา พูด : “ฉันมีการผ่าตัด ฉันจะกลับมาหาคุณหลังการผ่าตัด”