ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 815

คนผู้นั้นพูด : “ในเมื่อจับแกได้แล้ว แน่นอนพวกเราไม่มีทางไปเสียเวลากับคนธรรมดาเหล่านัน ดังนั้นในจุดนี้แกวางใจได้เลย”

เพิ่งพูดจบ อู๋เป่ยก็รู้สึกได้ทันทีว่าค่ายกลใหญ่ข้างนอกถูกถอนแล้ว พลังชั่วร้ายหายไป

เขามองไปทางคนผู้นั้น ถาม : “แกเป็นใคร”

อีกฝ่ายหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ นอกจากนี้แกเป็นคนที่กำลังจะตายคนหนึ่ง รู้ไปก็ไม่มีความหมายอะไร ใช่ไหม”

“ใครบอกว่าฉันจะตาย” อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส

“แกร็ก!”

เหยียนหยางปรากฏตัว ถือดาบมังกรทมิฬไว้ในมือ ตัดโซ่ที่ขาออกก่อน จากนั้นค่อยตัดโซ่ตรวนออก

“เกิดอะไรขึ้น” ทั้งสามคนตะลึง คนที่พูดโบกมือหนึ่งที ก็มองเห็นมือสีน้ำเงินเทาขนาดใหญ่บินไปทางอู๋เป่ย ดูจากวิธีการของเขา น่าจะเหมือนกับถังไท่เกิง เป็นผู้เที่ยงแท้ในขั้นเปลี่ยนแปลงทางจิตวิญญาณ

เหยียนหยางพุ่งเข้าไป ต่อยมือใหญ่สีน้ำเงินสลายไปด้วยมือเดียว คนที่ลงมือส่งเสียงครางออกมา ร่างกายแกว่งไปมาสองสามครั้ง เกือบจะล้มลง

ในเวลานี้ คนทางซ้ายส่งเสียงแปลกๆออกมา อู๋เป่ยรู้สึกหนาวที่หลัง เมื่อเขาหันกลับไป ก็มองเห็นซอมบี้หน้าเขียวมีเขี้ยวตนหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขา

ร่างกายของเขายังอ่อนแอ หลบไม่ทัน และในเวลานี้ เงาภาพลวงตาสองร่างปรากฏตัว ซอมบี้ถูกตัดออกเป็นสี่ส่วน พร้อมกับมีองครักษ์หลงเว่ยสองนายปรากฏตัวขึ้นข้างกายอู๋เป่ยอย่างสง่างาม

คนผู้นั้นส่งเสียงครางอย่างหนักหนึ่งที : “อู๋เป่ย แกคิดว่าพวกเขาสามารถปกป้องชีวิตแกได้เหรอ คำสาปมรณะห้าพิษ ออกไป!”

เพียงแค่เห็นเงายันต์บินเข้ามา หยุดอยู่ที่ตัวของอู๋เป่ย อู๋เป่ยถือยันต์ช่วยชีวิตของอาจารย์ชิงเหลียนไว้ตั้งนานแล้ว กระตุ้นทันที

ทันใดนั้น มีแสงพุทธะสีทองห่อหุ้มอยู่ และทันทีที่แสงยันต์มากระทบกับแสงพุทธะ มีเสียงระเบิดดัง “ตุ้ม” ทันที สลายกลายเป็นควัน

โจมตีไม่สำเร็จ คนผู้นั้นทั้งตะลึงและปวดใจ สิ่งที่ตะลึงคือ คิดไม่ถึงเลยว่าอู๋เป่ยจะสามารถทำลายยันต์คำสาปมรณะห้าพิษของเขาได้ สิ่งที่ปวดใจคือ ยันต์คำสาปมรณะห้าพิษล้ำค่าอย่างมาก เขามีแค่ไม่กี่ใบ

อู๋เป่ยสูญเสียยันต์ช่วยชีวิตไปหนึ่งใบ ก็ปวดใจเช่นกัน ทันใดนั้นกัดฟันพูด : “ฆ่าพวกเขาสะ!”

องครักษ์หลงเว่ยสองนายและเหยียนหยางลงมือพร้อมกัน หนึ่งต่อหนึ่ง โจมตีไปทางทั้งสามคนที่อยู่ตรงข้าม

พลังของสามคนนี้ อยู่ระดับผู้เที่ยงแท้ทั้งหมด แม้ว่าองครักษ์หลงเว่ยจะแข็งแกร่งอย่างมาก ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่สามารถโค่นพวกเขาได้เช่นกัน อย่างไรก็ตาม เหยียนหยางใช้ไม่กี่กระบวนท่าก็สามารถจัดการคนนั้นได้แล้ว ถูกพาตัวไปอยู่ต่อหน้าอู๋เป่ย

อู๋เป่ยชี้ดาบมังกรทมิฬไปที่ระหว่างคิ้วของเขา ถาม : “แกคือคนของสำนักเซินโจ่วใช่ไหม”

คนผู้นี้ถูกเหยียนหยางจับตัวไว้ ใบหน้าซีดขาวราวกับคนตาย จู่ๆเขาก็พูดอย่างดุร้าย : “ต่อให้ฉันตาย ฉันก็จะลากแกไปด้วย! คาถาไฟโลกันต์ ออกมา!”

“ตุ้ม!”

บนตัวของเขา ทันใดนั้นเปลวไฟสีดำก็ลุกโชน ในเวลาเดียวกันเขาก็มีพลังมหาศาล หลุดออกจากพันธนาการของเหยียนหยาง หลังจากนั้นกอดอู๋เป่ยแน่น

เปลวไฟสีดำ กระจายไปทั่วร่างกายของอู๋เป่ยทันที

ผิวหนังของอู๋เป่ยแสบร้อน เขาตกใจอย่างมาก ตะโกนทันที : “พี่สาว!”

ทันใดนั้น ใบไม้สีเขียวระเบิดเป็นแสงสีเขียว สร้างชั้นการป้องกันบนพื้นผิวของเขา ป้องกันเปลวไฟสีดำให้อยู่ข้างนอก

ระหว่างที่แสงสีเขียวสั่นสะเทือนจนคนที่กอดอู๋เป่ยกลายเป็นผง ในเวลาเดียวกันก็รักษาบาดแผลของอู๋เป่ยด้วย ไม่กี่วินาที แผลไหม้หายเป็นปกติแล้ว

ในเวลานี้ หลงเหว่ยก็ได้เปรียบ สังหารอีกสองคนเกือบจะในเวลาเดียวกัน

ร่างกายของเหยียนหยางก็กำลังลุกไหม้ด้วยเปลวไฟสีดำเช่นกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะดับไม่ได้ อู๋เป่ยใช้ประโยชน์จากแสงสีเขียวตอนที่ยังอยู่ ตบร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง เปลวไฟดับลงทันที แสงสีเขียวก็ช่วยรักษาแผลไหม้ของเหยียนหยางในเวลาเดียวกัน

นี่เป็นครั้งที่สองที่ใช้ใบไม้สีเขียวช่วยชีวิต อารมณ์ของอู๋เป่ยแย่ลงมากกว่าเดิม ใบหน้าของเขาจมลง จ้องไปทางชายหนุ่มคนนั้น ถาม : “แกชื่อหวู่ชวนใช่ไหม”

หวู่ชวนในเวลานี้ ร่างกายกำลังสั่นเหมือนตะแกรง พูดเสียงสั่น : “ผู้น้อยใช่”

อู๋เป่ย : “สามคนนี้ตายหมดแล้ว ตอนนี้ถึงตาแกแล้ว”

หวู่ชวนรีบคุกเข่าลง : “ท่านผู้นำได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกฆ่าผู้บริสุทธิ์เหล่านั้น เคยมีจิตใจที่เมตตาบ้างไหม องครักษ์หลงเว่ย ฆ่า!”

“ซิ่ว!”

แสงที่เยือกเย็นสว่างขึ้น องครักษ์หลงเว่ยตัดหัวของหวู่ชวนขาด