ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 822

อู๋เป่ยโบกมือ "เอาล่ะ เห็นแก่ชาวบานที่มาแลกครั้งแรก แต่ฉันมีเรื่องจะพูดก่อน นี้จะเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้ในอนาคตหากราคาบ้านเพิ่นขึ้น พวกคุณจะมาหาฉันอีก ฉันก็จะไม่ให้แลกเปลี่ยนอีก"

คนกลุ่มนี้แสดงออกว่า พวกเขาจะไม่เปลี่ยนใจในอนาคตอย่างแน่นอน ดังนั้น อู๋เป่ยจึงโทนหาผู้จัดการโครงการและขอให้เขาจัดการเรื่องนี้ และขอให้ทุกครัวเรือน เขียนหนังสือสัญญาฉบับหนึ่ง

ในที่สุดคนเหล่านี้แยกย้ายกันไป หลังจากที่อู๋เป่ยโทรเสร็จ ก็เห็นนคนรูจักสามสี่คน คือจางเป๋าเฟิงและจางเป่าเซิ่ง พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "เป่าเฟิง เป่าเซิ่ง ทำไมพวกคุณมาอยู๋ที่นี้?"

จางเป๋าเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า "ได้ยินว่าคุณกลับมาแล้ว เลยมาหาคุณ"

จากนั้นเขาก็มองไปที่คฤหาส์หลังใหญ่แล้วพูดด้วยความอิจฉา "โห้ว เสี่ยวเป่ย คุณร่ำรวยแล้วจริงๆ อยู่คฤหาส์หลังใหญ่ขนาดนี้"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "เข้ามานั่งนั่งก่อน?"

"เอาสิ" แต่ละคนพูดอย่างมีความสุขและตามอู๋เป่ยเข้าคฤหาส์ใหม่ของเขา

หลังจากเดินไปรอบๆ ดวงตาของจางเป๋าเฟิงและจางเป่าเซิ่งก็เบิกกว้างแล้วพูดว่า "เสี่ยวเป่ย คฤหาส์หลังใหญ่นี้ราคาเท่าไหร่? สองสามร้อยล้านใช่ไหม?"

จางเป๋าเฟิงกลอกตามองจางเป่าเซิ่ง"สองสามร้อยล้านเหรอ? คุณยังไม่เห็นเฟอร์นิเจอร์ เครื่องเสียง มูลค่าก็สองสามล้าน? นอกจากนี้ยังมีของเก่าล้ำค่ามากมาย สถานที่แหงนี้มีมูลค่าไม่น้อยกว่าหลายพันล้าน"

จางเป๋าเฟิงมีความรู้อยู่บาง แม้การคาดเดาของเขาจะผิด แต่ก็ไม่ไกลเกินไป

อู๋เป่ย "พวกคุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรรึเปล่า?"

จางเป่าเซิ่งเกาท้าทอย "เสี่ยวเป่ย เมื่อกี้แม่ฉันได้มาหาคุณแล้ว แล้วของคืนบานใช่ไหม? ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ฉันคุยกับแม่แล้ว บ้านฉันจะคืนนะ"

อู๋เป่ยมองเขาด้วยรอยิ้มครึ่งไม่ยิ้มครึ่ง "ทำไมไม่คืนละ? คืนเงินได้หลายแสน"

จางเป่าเซิ่งถอนหายใจ "เราได้เงินคืนครั้งที่แล้วแล้ว ถ้ารับเงินคืนอีก แล้วเราจะเป็นคนยังไง? ไม่คืนไม่คืน ฉันยังต้องใช้บ้านที่สุ่ยอันเจียงหนานแต่งเมียอยู่ ที่นี่ช่างเป็นสภาพแวดลอมที่ดีจริงๆ ไม่ขาดทุน"

จางเป๋าเฟิง "ฉันก็ด้วย ที่พ่อฉันมา ฉันฏ็ไม่รู้เรื่อง บ้านหลังนี้ ฉันไม่คืน แค่ไม่กี่แสน อีกไม่กี่ปีราคาบ้านอาจจะสูงขึ้น ก็กลับมาอีก"

ส่วนอื่นๆ ล้วนมีความหมายคล้ายกัน

อู๋เป่ยยิ้นตอบ "งั้นก็ดี ไม่คืนก็ไม่คืน ถ้าภายในสามปีราคาบ้านไม่ขึ้น ฉันจะหาเงินจำนวนหนึ่งมาคืนให้พวกคุณ"

จางเป๋ษเฟิงและคนอื่นๆโบกมืออย่างรวดเร็ซ "อย่าเลยๆ ก็ถือว่ามันไม่ขึ้น พวกเราไม่ได้ต้องการเงินของคุณ"

จางเป่าเซิ่ง "เสี่ยวเป่ย ไม่ได้เจอกันนานเลย คืนนี้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันไหม?"

เพื่อมร่วมเล่นในตอนนั้น ไม่ได้อยู่ในโลกใบเดียวกับอู๋เป่ยแล้ว แต่อู๋เป่ยก็ปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเชื่อใจและตอบตกลงทันที "โอเค อีกครู่ฉันจะไปที่นั่น"

จางเป๋าเฟิง "ฉินรั่วยวี่ก็อยู่ที่นั้นด้วย ครอบครัวของเธฮเสียเงินไปไม่น้อยและยังถูกโกง พวกเราจะไปปลอบเธอกัน"

อู๋เป่ยไม่ได้ถามสิ่งใดอีก เขากลับเข้าบานก่อนเพื่อพูดอะไรบางอย่าง จากนันหยิบไวน์ออกมาสองสามขวด ก็ออกไปที่บ้านจางเป่าเฟิง คืนนี้จางเป๋าเฟิ่งเป็นเจ้าภาพเลี้ยง และคนทำอาหารก็คือแฟนสาวของเขา

เมื่อถึงบ้านของจางเป๋าเฟิ่ง ประตูใหญ่ก็เปิดอยู่ มีโต๊ะสองตัวตั้งอยู๋ในสนาม มีเตาบาร์บีคิวตั้งอยู่ จางเป๋าเฟิ่งและคนอื่นๆกำลังวุ่นๆอยู่ที่นั้น

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "กลิ่นหอมจัง"

ทุกคนหันมามองดู ในนั้นก็มีฉินรั่วยวี่อยู่ด้วย

เป็นเวลากว่าครึ่งปีแลว ที่พวกเขาพบกันครั้งสุดท้ายและฉินรั่วยวี่ดูหน้าซีดเล็กน้อย

"พี่เสี่ยวเป่ย" เธอทักทายอู๋เป่ย

อู๋เป่ย "รั่วยวี่ เธอกลับมาเมื่อไหร่?"

ฉินรั่วยวี่ "สองสามวันแล้ว"

คนบางส่วนนั่งลง อู๋เป่ยไม่เห็นเธอพาแฟนหนุ่มมาด้วย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

อู๋เป่ย "ฉันได้ยินมาว่าลุงฉินก็มาด้วย?"