ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 860

อู๋เป่ยมองเป่ยซื่อโหวด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดว่า "ผู้อำนวยการเป่ย ได้ยินมาว่าคุณกับประเทศทหารหลายประเทศมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน?"

เป่ยซื่อโหวรีบตอบกลับ "ความสัมพันธ์แบบธรรมดาทั่วไป แค่มีการแลกเปลี่ยนทำธุรกิจ ฉันช่วยพวกเขาหาเสบียงทางการทหารที่หายาก"

อู๋เป่ย "คุณได้รับของมาจากไหน?"

เป่ยซื่อโหว "ฉันมีเพื่อนที่ประเทศรัสเซียนิดหน่อย อยู่ที่นั้นขอแค่มีเงินก็สามารถซืออาวุธได้ และราคาถูกมากด้วย"

อู๋เป่ย "ผู้อำนวยการเป่ย เขามานั่งก่อนเถอะ"

งานเลี้ยงต่อมาค่อนข้างน่าอึดอัด เป่ยซื่อโหวนั่งสักพักก็จากไป แน่นอนว่า เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่กลับมาที่โรงแรมก่อนหน้านั้น

ผู้อาวุโสหลายคนของพรรคฟ้าทมิฬยังคงอยู่ที่นั่น เป่ยซื่อโหวรีบพูด "ตระกูลหลี่ยกโทษใหฉันแล้ว ขอร้องทุกท่านปล่อยฉันเถอะ！"

เป่าไต้ซางพูด "ในเมื่อตระกูลไม่เอาเรื่อง คุณก็ไปเถอะ แต่จำไว้ ภายหน้าอย่ายุ่งกับตระกูลหลี่อีก ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่โชคดีแบบนี"

เป่ยซื่อโหว และลูกชายของเขาก็ออกไป เมื่อเขาถึงบ้านก็รีบไปถามครอบครัว เมื่อไม่นานมานีมีคนเข้ามาในบ้านตระกูลเป่ย พวกเขาสวมชุดดำทั้งร่าง ปกปิดใบหน้าจึงไม่รูว่าเป็นใคร

เป่ยซื่อโหวแอบดีใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไหวตัวทัน คนกลุ่มนี้คงต้องตายไปแล้ว！

ในวันที่สองอู๋เป่ยไม่ได้เข้าร่วมการประชุมของหอการค้าหนานหยาง ผู้อำนวยการยี่สิบคน ลงมติเลือกหลี่อวิ๋นโต้วให้เป็นประธานคนใหม่

ในบ่ายของวันนั้น อู๋เป่ยบอกลาหลี่เหมยและคุณปู่ เลือกที่จะกลับไปที่เหยียนหลงก่อน ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีกพรรคฟ้าทมิฬคุ้มครองกับหลี่อวิ๋นโต้วในฐานะประธานหอการค้า ก็ไม่มีกองกำลังไหนกล้ามาทำร้ายตระกูลหลี่แล้ว

ในช่วงบ่าย เขาอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ยังไม่ทันได้เข้าไป เขาก็ถูกดึงดูดด้วยต้นตั๊กแตนเทวดา บนต้นตั๊กแตนเทวดา ไมที่ต่อกิ่งไวก็โตเป็นลำต้น ดอกไม้บาน ตนไม้ปกคลุมไปด้วยผลไม้สีม่วงแดง บางลูกก็เริ่มสุกแล้วก็ส่งกลิ่นหอม

เขาขยับมือ ผลไม้สีม่วงแดงขนาดเท่าลูกวอลนัทก็ตกลงมาในมือของเขา เขาดมกลิ่นและคิดว่ามันจะตองอร่อยมากแน่ จึงกัดเข้าไปหนึ่งคำ

เนื้อผลไม้หวานละลายในปาก เขาเบิกตากว้างแล้วอุทานว่า "ยาล้ำค่า！"

สามารถเรียกได้ว่าเป็นยาล้ำค่า ทั่วไปจะมีราคาแพงมากและแม้แต่ผู้ที่มีเงินก็ไม่สามารถหาซื้อได้

เขาเงยหน้านับผลไมบนตน มีทั้งหมดยี่สอบสี่ลูก นับที่เขากินเข้าไปก็มียี่สิบห้าลูก

ในขณันั้น ก็มีมังกรเจียวตัวเล็กกระโดดลงมาจากตนไม้ นั้นคือหลี่อวี๋ หลี่อวี๋พูด "เจ้านาย ท่านกลับมาแล้ว"

อู๋เป่ย "อืม หลี่อวี๋ เจ้าดูผลไม้พวกนี้ให้ดี ห้ามให้คนมาขโมยไป"

หลี่อวี๋ "เจ้านาย ตั้งแต่วันแรกที่ต้นไม้ออกผล ก็มีผู้ฝึกยุทธ์ไม่น้อยมาเดินรอบๆ แต่ถูกข้ากับเฉินจ้าวไล่ไป"

อู๋เป่ย "โอ้? เป็นใครบ้าง?"

หลี่อวี๋ "มีทั้งพระทั้งนักเต๋า คนชราคนหนุ่ม เยอะมากที่เดียว"

เฉินจ้าวเปิดประตูนออกมาแลวพูดว่า "เจ้านาย ไม่นานมานีมีผู้ฝึกยุทธ์ไม่นอยมาตั้งรกรากอยู๋ใกล้ๆ"

อู๋เป่ยไม่แปลกใจ เมื่อมีตงหวงอยู่ จะมีคนมาอาศัยอยู๋แถวนี้ก็ไม่แปลกนัก

กลับเข้ามาในคฤหาสน์ ตงหวงกำลังเพลินเพลินกับเสี่ยวเหลียงซิ่งเซียงที่ช่วยมันหวีขน เมื่อเห็นอู๋เป่ย มันแค่หรี่ตาลง

"ท่านอาจารย์"เสี่ยวเหลียงซิ่งเซียงเดินเข้ามาแล้วพูดอย่างมีความสุข "ข้าก้าวหน้าขึ้นแล้ว"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ไม่เลว ฝึกฝนต่อไป"

จางลี่ได้ยินเสียงของลูกชายตรเองจึงรีบออกมา เธอถาม "เสี่ยวเป่ย พ่อลูกไม่กลับมาดวยเหรอ?"

อู๋เป่ย "พ่อยังต้องอย่ต่ออีกสักพัก จริงสิ ช่วงนี้ยายจะมาพักด้วยสองสามวันนะครับ"

จางลี่ดีใจมาก "ดีจริง เสี่ยวเป่ย พวกเรามาย้ายบ้านก่อนไหม?"

คฤหาสน์สร้างและตกแต่งเสร็จนานแลว สามารถย้ายเข้าได้ตลอดเวลา