ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 867

เมื่อเชื่อมต่อสายแล้ว เสียงทุ้มก็ดังมาจากอีกฝ่าย "ผึ้งหมายเลขเจ็ด เกิดอะไรขึ้น?"

อู๋เป่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเป็นคำพยางค์เป็นชุด ชายคนนั้นขมวดคิ้ว "คุณพูดอะไร?"

จากนั้นไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็ถูกอู๋เป่ยสะกดจิต อู๋เป่ยพูด "ตอนนี้คุณจะทำตามคำสั่งของฉัน บอกที่อยู่ของคุณ จากนั้นมารอฉันที่หน้าประตู"

อีกฝ่ายก็บอกที่อยู่ของเขา อู๋เป่ยพาเว่ยเซียนไปด้วย เขาขับรถไปที่นั้น

ทั้งสองที่อยู๋ห่างกันไม่มาก ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที รถขับมาจอดอยู๋หน้าชุมชนที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง ที่ประตูห้องหนึ่งหน้าอาคารที่สองของชุมชน มีผู้ชายยืนรออยู่ที่นั้น เขาคือผึ้งงานชั้นสามที่ถูกเขาสะกดจิตไว้

อู๋เป่ยถาม "คุณสามารถติดต่อกับผู้บังคับบัญชาคุณได้ไหม?"

คนนันพยักหน้า "ได้"

"โทรหาเขา" อู๋เป่ยออกคำสั่ง

คนนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออก...

ด้วยสิ่งนี้ อู๋เป่ยใช้การสะกดจิตทางโทรศัพท์เพื่อตามหาผึ้งงานชั้นสองและผึ้งงานชั้นหนึ่งตามลำดับ และชั้นที่สูงกว่าชั้นหนึ่ง คือคนที่ชื่อรหัสผึ้งอัศวินหมายเลขเจ็ด

ผึ้งอัศวินหมายเลขเจ็ดชื่อหยางซวน อู๋เป่ยควบคุมเขา ทั้งสามคนกระโดดขึ้นไปในอากาศและมุ่งหน้าไปที่เทียนจิงโดยนั่งผิวหนังมนุษย์ไป หัวหน้าของฉวินเฟิง ราชาผึ้งอยู๋ที่เทียนจิง!

คนกำลังบินอยู๋ในอากาศ โจวรั่วเสวี่ยทั้งกังวลทั้งตื่นเต้น เธอพูดว่า "แม่เจ้า พวกเรากำลังบินอยู่!"

อู๋เป่ย "ไม่ต้องตกใจไป ไม่ใช้ว่าคุณไม่เคยนั่งเคยบินมาก่อน"

โจวรั่วเสวี่ยกลอกตาใส่เขา "เหมือนกันที่ไหน? นี้ฉันกำลังนั้นพรมบินนะ"

บนเขาในเขตชานเมืองตอนเหนือของเทียนจิง บนไหล่เขามีบ้านหลายหลังถูกสร้างขึ้น หยางซวนมองโทรศัพท์แลวพูดว่า "เจ้านาย คือเขาลูกนี้ ราชาผึ้งน่าจะอยู่บนเขานี้"

ผิวหนังมนุษย์ค่อยๆร่อนลง ผู้คนตกลงห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร อู๋เป่ยพูด "รั่วเสวี่ย พ่อเธอชื่ออะไร ทำไมถึงโดนพวกเขาทำร้ายจนตาย?"

โจวรั่วเสวี่ย "พ่อฉันชื่อโจวกั้วหลง ตอนแรกเขาถูกพวกมันลอบสังหารตอนที่สิบสวนฉวินเฟิง ฉวินเฟิงหยิ่งผยองมากจนพวกมันิ้งข้อความไว้ข้างร่างพ่อฉัน บนนั้นเขียนว่า ‘ประเมินตัวเองสูงเกินไป’ สี่คำ"

พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของโจวรั่วเสวี่ยก็ชืนขึ้นมาเล็กน้อย

อู๋เป่ย "อย่าเศร้าไปเลย พ่อจะต้องภูมิใจในตัวเธอ"

เมื่อมาถึงประตูใหญ่ ก็มีคนนั่งอยู่คนหนึ่ง ท่าทางไม่เคลื่อนไหวราวกับรูปปั้น อู๋เป่ยและคนอื่นๆยังอยู๋ห่างจากประตูสามสิบก้าว เขาพูดอย่างเย็นชา "พวกคุณคือใคร?"

อู๋เป่ยไม่หยุดก้าวแล้วตอบว่า "พวกเราได้รับรายงานมาว่า มีคนซ่อนยาเสพติดอยู่ที่นี่ เปิดประตู！"

ขณัที่พูโ เขาก็หยิบเครื่องแบบตำรวจออกมาสวม โดยมีดอกสีเงินสองดอกและมีกิ่งมะกอกอยู๋ ซึ่งหมายความว่า เขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจระดับสอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู๋ในกอสืบสวนคดีอีกต่อไป แต่ตำแหน่งของเขายังคงอยู่

คนเฝ้าประตูตะคอกอย่างเย็นชา "ออกไปซะ ไม่งั้นตาย！"

อีกฝ่ายหยิ่งผยองมาก เห็นได้ชัดว่าไม่ให้ความสำคัญกับตัวตนของตำรวจอู๋เป่ย

อู๋เป่ยเดินไปได้ภายในสิบก้าว เขามองดูคนเฝ้าประตู ชายคนนี้หัวล้าน สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร แขนที่ยากกว่าคนธรรมดามาก ดวงตาของเขาเย็นชา ทำให้ผู็คนรู็สึกว่าเขาเป็นเหมือนสัตว์ร้าย

"ยังไม่ไปอีก ต้องตาย"เขาพูดอย่างเย็นชา

อู๋เป่ยเพียงเหลือบมองดูเขา ก็รู็ว่าบุคคลนี้ฝึกฝนถงเป่ยฉวน เป็นเทคนิคการชกมวยใดๆที่ฝึกฝนจนสูงสุดจะมีลักษณะเฉพาะบางอย่างที่เห็นไดชัดว่าทักษะการชกมวยของบุคคลนั้นดีมาก

"สุนัขดีๆย่อมหลีกทางให้" อู๋เป่ยกล่าวพร้อมกับโบกมือเบาๆ กลางอากาศระเบิดดังปัง คนเฝ้าประตูหายใจไม่ออก และถูกกระแสลมพัดลอยไปห่างออกไปหลายสิบเมตร

หลังจากร่อนลงใบหนาของเขาก็เปลี่ยนไป ตะโกนด้วยความหวาดกลัว "คุณเป็นปรมาจารย์！"

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา โจวรั่วเสวี่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา "เขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นพระเจ้า!"

คนเฝ้าประตูตัวสั่นไปทั้งตัว เขาคุกเข่าลงและหยุดอยู๋ตรงหน้าอู๋เป่ย "ผู้น้อย ได้พบผู้ฝึกยุทธ์ชั้นพระเจ้า! ขอผู้ฝึกยุทธ์ชั้นพระเจ้าช่วยคลี่คลาย！ "

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "คุณจะให้ฉันช่วยคลี่คลายอะไร?"