ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 868

หอกเหล็กนี้หนักกว่าห้าสิบกิโลกรัม ถูกทำให้กลายเป็นเช่นนี้ อู๋เป่ยถึงกับชื่นชมความสามารถในการใช้หอกของชายชรา เขาเอื้อมมือออกไปคว้าหอกเหลกไว้ในมือ

ชายชราส่งเสียง "อาย่า" ฝ่ามือเขาร้อนขึ้น หอกเหล็กถูกอู๋เป่ยเอาไปแล้ว

หนึ่งหอกอยู๋ในมือ อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ฉันเห็นว่าคุณเป็นนักรบที่บริสุทธิ์ แต่ช่างเถอะ จะให้คุณดูสักครั้ง อะไรคือทักษะในการใช้หอก"

หอกเหล็กเปร่งประกาย เสียงคำรามของมังกรดังก้องไปในอากาศ มาพร้อมสายฟ้า เงาหอกเหมือนสสารเจาะทะลุหินลูกหนึ่งไปห้าเมตร สองคนกถูกหินนั้นล้อมไว้

"ตูม!"

ก้อนหินระเบิดออก พลังของหอกเหล็กไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย ทั้งยังเจาะทะลุต้นไม้อายุนับร้อยปีที่อยู๋ด้านหลังอีกด้วย

เมื่อเห็นฉากนี้ ชายชราค่อยๆคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มศรีษย์ลง หอกนี้ของอู๋เป่ย เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ในชีวิตนี้

อู๋เป่ยเงยหน้าขึ้นไปมองที่ชั้นสามแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า "ออกมาสิ!"

ประตูชั้นสามเปิดออก ชายวัยห้าสิบกว่าคนหนึ่งก็เดินออกมา ไหล่ของหนึ่งของเขามีหนูตัวหนึ่งเกาะอยู่ ดวงตาสองข้างของมันแดงเลือกของมันจ้องมองมาที่อู๋เป่ย

หนูตัวนี้ มีขนาดใหญ่กว่าแมวบ้าน หางที่ห้อยลงมายาวกว่าครึ่งเมตร บนปากของมันเปื้อนเลือดดูเหมือนพึ่งกินเนื้อสดและเลือดไป

ชายคนนั้น "กล้าบุกมาฆ่าถึงที่ คุณคือคนที่สาม"

อู๋เป่ย "โอ๋? เมื่อก่อนก็มีคนมาหาคุณเหรอ?"

ชายคนนั้นยิ้มอย่างน่ากลัว "คนแรก อ้างตัวเองว่าเป็นพระทิเบตที่สามารถทางจิตจากร่างได้ ผลสุดท้ายก็ถูกเทพขี้เถ้าควักลูกตาออกมา คนที่สองคือผู้บำเพ็ญที่มาจุติ สุดท้ายก็เขาก็ยังพ่ายแพ้ต่อเทพขี้เถ้า เหลือแต่กระดูกชิ้นเล็กๆ ฮ่าฮ่า แล้วคุณละ เป็นอะไร?"

"บูม!"

อู๋เป่ยปล่อยแรงผลักออกไป พลังงานของเขาเหมือนดั่งมังกร อากาศรอบตัวเขาเริ่มบิดเบี้ยว พลังที่หลบอยู่ด้านหลังของเขา ค่อยๆปรากฏเงาจิตวิญญาณยุทธ์ออกมา!

หนูขี้เถ้าตัวใหญ่นั้นส่งเสียงร้องออกมา พุ่งตัวเข้าหาอู๋เป่ยทันทีราวกับสายฟ้า

อู๋เป่ยกระโดดขึนไปในอากาศ กดมือขวาลงแล้วตะโกนว่า "พระพุทธเจ้าปราบปีศาจ!"

หนึ่งเสียงเรียกพระนาม ภูติผีของพระพุทธเจ้าก็ปรากฏขึ้น เขาวางฝ่ามือลง รวมกับฝ่ามือของอู๋เป่ยสองรวมเป็นหนึ่ง แล้วส่งเสียงดังด้องไปทางหนูขี้เถ้าเพื่อระงับมัน

"จี๊ด!"

หนูตัวใหญ่กรีดร้อง แสงสีเทาพุ่งออกมาจากหน้าผาก อยากท่จะหลบหลบหนีแต่ถูกอู๋เป่ยระงับไว้ ให้ไม่สามารถหนีได้

"คาถาที่เจ็ด ผนึกวิญญาณ! "อู๋เป่ยส่งเสียงดุ ร่ายเวทย์จากเสื้อคลุมหยินหยาง เพื่อลองผลลัพธ์

ศพของหนูขี้เถ้าล้มลงกับพื้น มีเลือดออกทวารทั้งเจ็ด มันตายแล้ว

บนชันสาม ชายคนนั้นตกตะลึง เทพขี้เถ้าผู้ทรงพลังพ่ายแพ่แล้วเหรอ?

"ลงมาสิ!"

อู๋เป่ยคว้ามือเขา อากาศควบตัวแน่นกลายเป็นมือใหญ่ จับเขาโดยตรงแล้วคว้าเขาลงมา ลงมาถึงพื้นด้านล่าง เบิ้องหน้าของเขาก็คือศพของหนู

ชายคนนันร้องไห้อย่างขมขื่น "ไว้ชีวิตด้วย! ฉันยอมแล้ว!"

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา "คุณก็คือราชาผึ้ง"

ชายคนนั้นรีบตอบกลับ "ใช่ใช่ ผู้น้อยคือหัวหน้าของกลุ่มฉวินเฟิล เป็นราชาผึ้ง จินเฟิง"

อู๋เป่ยพูดกับโจวรั่วเสวี่ย "รั่วเสวี่ย คุณติดต่อเบื้องบน บอกว่าเธอทำลายเครือข่ายค้ายาที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ และจับกุมพ่อค้ารายใหญ่ ราชาผึ้งจินเฟิงแล้ว"

โจวรั่วเสวี่ยพยักหน้า จากนั้นก็ต่อสายโทรออกทันที

อู๋เป่ยกล่าว "ตั้งตารอข้อหาของคุณได้เลย คุณน่าจะเข้าใจว่าโทษประหารชีวิตเป็นทางบรรเทาทุกข์ของคุณ "

จินเฟิงก้มศีรษะลง "ใช่ ฉันจะรับทุกข้อหา"

ในฐานะที่เป็นผู้นำ เขาไม่ค่อยมีเวลาไปเทียนหลงมากนัก โชคดีที่นอกจากเรื่องใหญ่ที่เขาต้องตัดสินใจ เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกัยเรื่องเล็กๆน้อยๆ

บริเวณสำนักงานใหญ่เทียนหลง สมาชิกในเทียนหลงอยู่รวมกัน พวกเขาดูโกรธเกี้ยวและพูดคุยกันเสียงดัง

อู๋เป่ยมาถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงของคนหนึ่งพูด "คดีนี้มันมากเกินไป！กี่ครั้งที่พวกเขาเข้าไปแทรกแซง แบบนี้มันมุ่งเป้ามาที่เราชัดๆ"

"ฉันได้ยินมาว่า ที่เมืองจินมีพพี่น้องหลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัสจาคนของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ"

"ได้ยินว่ากรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพซื้อยาพันธุกรรมชุดหนึ่ง เพื่อสร้างนักรบพันธุกรรมขึ้นมาหนึ่งร้อยคน"

"นักรบพันธุกรรมมีอะไรดีกัน รู้จักองครักษ์หลงเว่ยไหม? ฉันเคยเห็นพวกเขาลงมือ พูดได้คำเดียวน่ากลัวมาก！และฉันได้ยินเลขาฮวาพูด ท่านผู้นำกำลังฝึกกลุ่มปรมาจาารย์ชั้นสูง อนิจา มันน่าเสียดายที่คุฯสมบัติของฉันมันต่ำเกินไป เลยไม่ได้รับเลือก"

"โอ้ น่าเสียดายท่านผู้นำไม่อยู่ ไม่เช่นนั้นคนของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพคงไม่ได้มาหยิ่งผยองแบบนี้！"

กลุ่มคนกำลังพูดคุยกัน และมีคนเห็นอู๋เป่ยแล้ว เขาตกใจรีบยืนตัวตรงทันที "ท่านผู้นำ！"

ทุกคนต่างเงียบลงไป เงียบจนได้ยินเสียงใบไมหล่น

อู๋เป่ย "กลุ่มพวกคุณกำลังทำอะไรกัน? ไม่มีงานทำเหรอ?"

"ตอบท่านผู็นำ พวกเรากำลังรอหัวหน้ากลุ่ม"

หัวหน้าของกลุ่มนี้คือ เฉินซู่จากกลุ่มอเมริกันเหนือ

อู๋เป่นไม่ได้ถามต่อ ก็เดินตรงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ในห้องโถงใหญ่มีเฉินซุ่ เจิ้งฮวยและคนอื่นๆกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างอยู่

อู๋เป่ยพูด "พวกคุณกำลังคุยอะไรกัน?"

เมื่อได้ยินเสียงของอู๋เป่ย ทุกคนก็ดีใจกันใหญ่อุทาน "ท่านผู้นำ" กันที่ละคน

อู๋เป่ยพยักหนา "เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?"