ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 907

ทางเข้าหอตัวเป่า เป็นประตูกว้าง มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงประตู ซึ่งเป็นคนเฝ้าประตู

สำหรับคนเฝ้ประตูนี้แล้ว เฉินเต้าซวนให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมาก และพูดว่า : “จูเหล่า ”

จูเหล่าเหลือบมองเฉินเต้าซวนและอู๋เป่ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “เป็นเต้าซวนเหรอ คุณส่งลูกศิษย์คนนี้มาที่นี่ด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าคุณจะให้ความสำคัญกับเขามาก”

เฉินเต้าซวนยิ้มและพูดว่า : “จูเหล่า แต่เด็กคนนี้มีคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยม และเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์ ฉันต้องการที่จะฝึกฝนเขาให้ดี และเพิ่มเซียนกษัตริย์อีกคนให้กับภูเขาสู่ของเรา”

ดวงตาของจูเหล่าเป็นประกาย : “ผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์เหรอ ? ไม่เลว ไม่เลวเลย”

เฉินเต้าซวนยิ้มและพูดว่า : “ศิษย์ ให้จูเหล่าพานายเข้าไป หากนายมีอะไรไม่เข้าใจ ก็ถามจูเหล่าได้เลย” หลังจากพูดจบ ก็หันหลังเดินไป

จูเหล่ายิ้ม“เหอะเหอะ”แล้วถามว่า : ”เจ้าหนูชื่ออะไร？”

อู๋เป่ยพูดอย่างรวดเร็ว : “ตอบจูเหล่า ศิษย์ชื่ออู๋เป่ยครับ”

จูเหล่าพยักหน้า : ”อู๋เป่ย ตามฉันมา”

ทั้งสองเข้าคนเข้าไปในประตูทีละคน ด้านหลังประตูมีแสงสีม่วง ซึ่งมีระยะการมองเห็นไม่ไม่ถึงครึ่งเมตร อู๋เป่ยทำได้แค่ติดตามจูเหล่าและเดินเข้าไปข้างใน

เมื่อผ่านแสงสีม่วง อู๋เป่ยก็เห็นทางมีแสงตกลงมาจากด้านบนของทางเดิน ทั้งสองข้างของทางเดินมีประตูเรียงกัน แต่ละประตู ล้วนมีคำว่าเซียนเขียนอยู่บนนั้น

จูเหล่าหยุดและพูดด้วยรอยยิ้ม : “ เจ้าหนู ที่นี่มีประตูยี่สิบเจ็ดบาน ด้านหลังประตูแต่ละบานมีขุมทรัพย์ นายสามารถเลือกเข้าไปได้เพียงประตูเดียวเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “จูเหล่า ที่ขุมทรัพย์เหล่านี้แตกต่างกันอย่างไร？”

จูเหล่า : ”หลังประตูยี่สิบเจ็ดบานนี้ จะมีสมบัติแต่ละประเภทจะถูกเก็บไว้”

อู๋เป่ยรู้จักเซียน เมื่อเขาเห็นคำว่าเซียนที่ไว้ประตูใกล้ ๆ ซึ่งแปลว่า “ยันต์” เขาก็พูดว่า : “ผมเลือกมันแล้วกัน”

สีหน้าของจูเหล่าดูแปลกเล็กน้อย และพูดว่า : “นายแน่ใจเหรอ ? ”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “แน่ใจครับ”

“ตกลง ”เขาพยักหน้า หยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตู

“นายมีเวลาครึ่งชั่วโมง นายจะได้อะไรมากมายในครึ่งชั่วโมงนั้น ขึ้นอยู่กับความสามารถและโชคของนาย เมื่อหมดเวลาไม่ว่านายจะได้อะไรมาหรือไม่ก็ตาม นายต้องออกมาไม่เช่นนั้นฉันจะขังนายไว้ข้างใน”

อู๋เป่ยพยักหน้า : ”ตกลง ศิษย์เข้าใจแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินเข้าไป

จูเหล่าส่ายหัวหันหันหลังกลับ แล้วเดินออกจากหอตัวเป่า ด้านนอกประตูใหญ่ เฉินเต้าซวนที่จากไปแล้วก็กลับมา แล้วถามว่า : “เขาเลือกประตูไหน？”

จูเหล่า : “เด็กคนนี้โชคร้ายมาก เขาเลือก ถ้ำสวรรค์ยันต์เวทย์”

เฉินเต้าซวนตกตะลึงแล้วถอนหายใจ : “ทำไมเขาถึงเลือกถ้ำสวรรค์ยันต์เวทย์ ! นายท่านของถ้ำสวรรค์ยันต์เวทย์คือจักรพรรดิยันต์เวทย์ที่มีชื่อเสียง ในสมัยก่อนประวัติศาสตร์ หลังจากการตายของเขา ถ้ำสวรรค์ที่เขาเปิดถูกซื้อโดยภูเขาสู่ของพวกเรา และถูกเก็บไว้ที่นี่อย่างลับ ๆ กลายเป็นหนึ่งในถ้ำทั้งยี่สิบเจ็ดของหอตัวเป่า ถูกทิ้งไว้ให้สาวกรุ่นหลังได้สำรวจ นับตั้งแต่ก่อตั้งพรรคฉู่ซานจิ้น ทุกคนที่เข้าไปได้รับความอับอายขายหน้า และกลับไปมือเปล่า”

จูเหล่า : “ ใช่แล้ว แม้แต่ในบรรดาอัจฉริยะภูเขาสู่ส่งมาในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก็ไม่มีใครประสบความสำเร็จ แต่อย่างไรก็ตามเด็กคนนี้เป็นอัจฉริยะ บางทีอาจจะได้รับอะไรกลับมา”

เฉินเต้าซวนกล่าวว่า : “ ช่างเถอะ คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ปล่อยให้มันเป็นโชคชะตา จูเหล่า เรามาคุยกันดีกว่า”

แต่หลังจากที่อู๋เป่ยเข้าไปในประตู เท้าของเขาก็ว่างเปล่า จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าโลกกำลังหมุนอยู่ เมื่อเท้าของเขาแตะพื้น เขาก็มาอยู่บนลานกว้างขนาดใหญ่

มองขึ้นไป ท้องฟ้าเป็นสีทองอ่อนและสูงมาก พื้นของลานกว้างปูด้วยอิฐโลหะ หากมองใกล้ ๆ จะเห็นว่าอิฐแต่ละก้อนเป็นยันต์ อิฐยันต์จำนวนนับไม่ถ้วน รวมกันเป็นแถวยันต์ชั้นยอด

บนลานกว้าง มีเสาโลหะขนาดใหญ่ร้อยต้น ปัจจุบันแต่ละเสาเป็นศูนย์กลางของอาร์เรย์ยันต์ ประกอบด้วยยันต์ชั้นยอดหลายพันอัน

เมื่อเห็นฉากนี้ อู๋เป่ยก็ตกตะลึง บุคคลแบบไหนที่สามารถออกแบบ อาร์เรย์ยันต์ที่ซับซ้อนและขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ ? ยิ่งกว่านั้น นี่ขุมสมบัติไม่ใช่เหรอ ? สมบัติอยู่ที่ไหนกัน ?

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นในลานกว้าง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย : “ดูสิ คนโง่อีกคนมาอีกแล้ว”