ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 91

ต่อมาน้องชายทั้งสามต่างพากันแต่งงาน แต่ตระกูลอู๋รู้สึกว่าการแต่งงานของอู๋เจิ้งตงจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับอนุญาตให้พูดเรื่องการแต่งงานและถูกบังคับให้ทำงานหาเงินแทน

ในที่สุดวันหนึ่งอู๋เจิ้งตงรู้สึกว่าเขาต้องการกำหนดชะตากรรมตัวเอง ดังนั้นเขาจึงออกจากเมืองหยุนจิงอย่างเงียบ ๆ และมาที่หมิงหยาง ในปีแรกเขาได้พบกับจางลี่และทั้งสองตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบและได้อยู่ด้วยกัน

ตาและยายของอู๋เป่ยใจดีมาก ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่ขอเงินเป็นของขวัญ แต่พวกเขายังเตรียมบ้านสำหรับอู๋เจิ้งตงในหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านเก่าของครอบครัว

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข จนกระทั่งอู๋เป่ยเกิดอู๋เจิ้งตงกลับไปที่หยุนจิงเพื่อเยี่ยมญาติเป็นครั้งแรก

อย่างไรก็ตาม การพบกันครั้งนั้นไม่เป็นที่พอใจนักเพราะน้องชายคนรองของเขาทำเขากระดูกซี่โครงหักและสิ่งของที่เขานำมาเยี่ยมก็ถูกพ่อแม่บุญธรรมโยนออกจากบ้าน

อย่างไรก็ตามอู๋เจิ้งตงคำนึงถึงบุญคุณของพ่อแม่บุญธรรมเสมอและมักจะไปเยี่ยมพวกเขาในช่วงวันหยุด แต่ตระกูลอู๋ยังคงเมินเฉยและมักจะเยาะเย้ย นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมอู๋เจิ้งตงถึงรู้สึกหดหู่ใจทุกครั้งที่เขากลับมาจากเยี่ยมญาติ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตระกูลอู๋ได้รื้อบ้านเก่าหลายสิบหลังและกลายเป็นเศรษฐีที่รวยอย่างพรวดพราดในทันที ดังนั้นพวกเขาจึงดูถูกอู๋เจิ้งตงมากยิ่งขึ้นและคำพูดของพวกเขาก็เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยมากมาย

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ อู๋เป่ยแอบถอนหายใจ พ่อของเขาทนลำบากมามากเกินไปแล้ว!

เขาถามว่า "แม่ อย่ามัวแต่คิดถึงเรื่องในอดีตเลย ในเมื่อตระกูลอู๋เชิญเราไปก็ไปกันเถอะ"

จางลี่เป็นกังวลเล็กน้อย "เสียวเป่ยแม่กลัวว่าลูกจะถูกทำร้าย"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล"

หลังจากปลอบแม่ของเขาแล้ว อู๋เป่ยก็ขับรถไปรับอู๋เหมยจากโรงเรียน ระหว่างทางเขาได้รับเงินจำนวน 500 ล้านจากจัวคังซึ่งเป็นค่าช่วยเหลือสำหรับความช่วยเหลือครั้งล่าสุดของเขา

หลังจากพาอู๋เหมยกลับบ้าน เมื่อรถมาถึงประตู เขาเห็นรถหลายคันจอดอยู่ที่นั่นและมีกลุ่มคนในเครื่องแบบตำรวจเฝ้าอยู่ที่นั่น

เขาหยุดรถ แล้วชายร่างสูงวัยสามสิบต้นๆ สายตาเฉียบขาดก็เดินตรงมาที่เขา

อีกฝ่ายเคาะประตูรถแล้วถามว่า "คุณคืออู๋เป่ย"

“ฉันเอง คุณเป็นใคร” อู๋เป่ยถาม

อีกฝ่ายเย้ยหยัน "ฉันชื่อชวีสิงยี่รองหัวหน้าทีมลาดตระเวนใหญ่ประจำมณฑล ฉันได้รับรายงานว่าคุณจงใจทำร้ายผู้คน มากับฉัน!"

รองหัวหน้า?อู๋เป่ยจำได้ว่าในบรรดาคนที่สร้างปัญหาที่ร้านอาหารของหมี่เจี้ยน หนึ่งในนั้นอ้างว่าพี่ชายของเขาเป็นรองหัวหน้าทีมลาดตระเวนใหญ่ เป็นไปได้ไหมว่าเขามาหาเพราะเหตุนี้

“รองหัวหน้าใช่ไหม” อู๋เป่ยเยาะเย้ย “เป็นข้าราชการแต่กับมายุ่งย่ามกับฉัน รองหัวหน้าน่ะไม่อยากเป็นแล้วเหรอ?”

ทันทีที่อู๋เป่ยอาปากพูดชวีสิงยี่ก็โกรธมาก "ไอ้หนู ระวังคำพูดแกให้ดี ฉันยัดข้อหาคุกคามเจ้าหน้าที่ได้นะ! ลงจากรถและเอามือกุมศีรษะเดี๋ยวนี้!"

มือของชวีสิงยี่อยู่ที่เอวของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าหากอู๋เป่ยไม่ให้ความร่วมมือเขาจะชักปืนออกมา

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาเปิดประตูรถและพูดกับอู๋เหมยว่า "เสี่ยวเหมยกลับบ้านไปก่อน"

อู๋เหมยมองพี่ชายของเธออย่างเป็นห่วง แต่ก็กลับบ้านอย่างเชื่อฟัง

ทันใดนั้น มีคนสองคนวิ่งเข้ามา จับมือของอู๋เป่ยไว้ด้านหลังและใส่กุญแจมือเขา

อู๋เป่ยหรี่ตาของเขาและเมื่อเขาหันกลับมา ชั้นของพลังงานที่ชี่ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา ไม่มีใครรู้สึกถึงลมหายใจนี้ แต่ใบหน้าของชวีสิงยี่เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาอุทานว่า "คุณคือปรมาจารย์พลังชี่!"

เขาจะไม่แปลกใจได้อย่างไร? ทั่วทั้งเขตหมิงหยาง มีปรมาจารย์พลังชี่เพียงสองคน อีกหนึ่งคนยังอยู่นอกเมือง ไม่คิดว่าอีกคนจะเป็นปรมาจารย์พลังชี่! เขาเข้าใจทันทีว่าทำไมน้องชายของเขายังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาล

เขาสูดลมหายใจ ทันใดนั้นเขาก็ปลดกุญแจมือของอู๋เป่ยและจ้องมองไปที่อีกคนพลางพูดว่า "คุณเป็นปรมาจารย์ แต่กลับทำร้ายคนไม่มีทางสู้ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ"

อู๋เป่ยเย้ยหยัน "ไอ้สารเลวพวกนั้น เอาคุณมาแอบอ้างเพื่อทำความชั่ว นั่นมันก็ไม่เกินไปหน่อยเหรอ?"

ชวีสิงยี่กัดฟันและพูดว่า "ฉันจะสอนบทเรียนให้พวกเขา ปล่อยพวกเขาไป ตกลงไหม" ในเวลานี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงพูดคุย เขาไม่กล้าที่จะทำตัวเบ่งกับปรมาจารย์พลังชี่ มิฉะนั้นเขาจะทำให้ชีวิตของเขาเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย