ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 912

พวกเขาทั้งสี่คนเดินทางไปด้วยกัน อู๋เป่ยเดินๆหยุดๆ เมื่อเห็นหินที่สวยงามเขาก็หยิบขึ้นมาดู เฉินหลี่และปายหยูเซิงไม่พอใจอย่างมากกับสิ่งนี้ พวกเขารู้สึกว่าอู๋เป่ยเปนเหมือนคนบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน แค่ก้อนหินก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเหรอ?

หลังจากเดินไปได้สักพัก ท้องฟ้าก็มือลง หมอกดำลูกหนึ่งก็เคลื่อนลอยขึ้นรอบๆพวกเขา ซึ่งแม้แต่ความคิดทางจิตวิญญาณกไม่สามารถทะลุผ่านได้

อันจื่อจายใบหน้าถอดสี แล้วพูดว่า "นี้คือหมอกผีในทะเลทรายโกบีอันกว้างใหญ่ หยุดก้าวไปข้างหน้า"

ไม่นาน ทั้งสี่ก็ถูกหมอกดำล้อมรอบไว้ พวกเขามองไม่เห็นซึ่งกันและกัน สภาพแวดล้อมนี้รบกวนจิตใจอย่างมาก อู๋เป่ยยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว แล้วตั้งใจฟังเสียง

ทันใดนั้น แสงดาบก็ทะลุมาหาเขารวดเร็ซรวดสายฟ้า มาที่หน้าอกของเขาอย่างเงียบๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็วเขาจับปลายดาบด้วยสองนิ้วทันที และเตะมันออกไปพร้อมกัน

เมื่อเขาลงมือ เขาก็เปิดตาวิเศษ ก็เห็นว่าเป็นเฉินหลี่ที่ลงมือ！

"ตูม！"

เขาเตะเฉินหลี่ออกไปและพูดอย่างเยนชา "แอบโจมตีฉันเหรอ?"

เฉินหลี่ได้ยินเสียงของอู๋เป่ยก็พูดว่า "นายอยู่ห่างฉันหน่อย เมื่อกีฉันรู้ว่ามีคนกำลังโจมตีฉัน ไม่ใช่นาย"

อู๋เป่ยฟึดฟัด หยิบก้อนหินจำนวนหนึ่งที่เขาหยิบมา รีบดึงยันต์ลงด้วยปากกายันต์ ภายในไม่กี่นาที เขาก็ดึงยันต์สิบสองอันแล้วโยนมันออกไปรอบๆ

ทันทีที่หินตกลงสู่พื้น หมอกดำก็สลายไปทันที เผยให้เห็นพื้นที่วงกลมรัศมียี่สิบเมตร โดยไม่มีร่องรอบของหมอกดำในบริเวณนั้น

ทั้งสี่คนมองเห็นกันได้ชัดเจน อันจื่อจ้ายมีความสุขมากแล้วพูดว่า "พี่อู๋ พี่เป็นปรมาจารย์จริงๆ สามารถฝ่าหมอกผีได้"

อู๋เป่ยจ้องไปที่เฉินหลี่ "ทำไมนายแอบโจมตีฮัน?"

เฉินหลี่รู้สึกขัดเขินแล้วพูดว่า "ขอโทษด้วย หมอกผีมีผลต่อจิตสำนึกของคน ฉันแค่รู้สึกว่านายกำลังโจมตีฉัน ฉันเลยสู้กลับ"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

อันจื่อจ้ายพูดอย่างรวดเร็ว "พี่อู๋ พี่เฉิงพูดความจริงนะ เมื่อกี้ฉันก็รู้สึกถึงผลกระทบเช่นกัน แต่ฉันควบคุมตัวเอง หมอกผีนี้มีพลังมาก ผู้คนที่เข้าไปในหมอกผีนั้นแทบไม่รอดชีวอตออกมาเลย"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เฉินหลี่และปาหยูเซิงใบหน้าก็ดูไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่อันจื่อจ้ายพูดนั้นเป็นเรื่องจริง

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้น ยังมีฉันอยู่ พวกนายไม่ตายอยู่ที่นี่หรอก"

ปาหยูเซิงไม่มั่นใจอย่างมากแล้วพูดว่า "แมว่าค่ายกลของนายจะมีประโยชน์ แต่เรายังคงติดอยู่ที่นี่ ฉันได้ยินมาจากผู้อาวุโสว่า หมอกผีนี้จะอยู่ด้วยกันเป็นเวลาสามปี"

อันจื่อจ้ายมองไปที่อู๋เป่ย "พี่อู๋ พี่มีวิธีพาพวกเราออกไปจากหมอกผีใช่ไหม?"

อู๋เป่ย "ก็ลองดูได้"

เขานำปากกายันต์ออกมา เริ่มวาดยันต์คราวนี้ที่เขาจะวาดคือ"ยันต์ไล่ปีศาจ" สามารถขับไล่พลังชั่วร้ายทั้งหมดออกไปได้

เขาวาดยันต์สี่ใบ เขาโยนให้อันจื่อจ้ายหนึ่งใบ จากนั้นถามปาหยูเซิงว่า "ยันต์ของฉัน นายจะเอาไหม?"

ปาหยูเซิงเพิ่งสงสัยอู๋เป่ย รู้สึกไร้ยางอายเล็กน้อย เขาพูดอย่างหนักแน่น "ไม่จำเป็น"

อู๋เป่ยหันไปถามเฉินหลี่ "นายล่ะ?"

เฉินหลี่ประสานมือแล้วพูดว่า "ของพี่อู๋ให้ฉันใบหนึ่ง"

อู๋เป่ยเอายันต์ไล่ปีศาจให้เขา จากนั้นก็เดินตรงไปด้านนอกวงกลมพร้อมกับยันต์ ทุกเห็นว่าหมอกผีกระจายออกไปภายในระยะสองหรือสามเมตรรอบตัวเขา

ดวงตาของเฉินหลี่แลแะอันจื่อจ้ายเปร่งประกาย พวกเขาติดตามอู๋เป่ยไป

ปาหยูเซิงใบหน้าดูไม่ได้ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เมื่อเขาจะขออีกครั้งเขาก็ไม่สามารถเปิดปากได้ ทำได้เพียงติดตามเฉินหลี่และอันจือจ้ายเท่านั้น

หลังเดินไปได้สักพัก อันจื่อจ้ายก็ถาม "พี่อู๋ พวกเรากำลังเดินไปข้างหน้าใช่ไหม?"

อู๋เป่ยส่งเสียง "อืม" "ขอบเขตหมอกผีนี้ไม่น่าใหญ่นัก ลองเดินไปดู"