ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 913

ชายที่ถูกเรียกว่าพี่หลงมองไปรอบๆ แล้วพูดว่า "พี่อัน ฉันจำได้ว่า พี่จะไปไล่ฆ่าเจ้าหนูที่ชื่ออู๋เป่ยนั้น เป็นยังไง พี่จัดการเขาแล้วเหรอ?"

อันจื่อจ้าย "ใช่ ฉันฆ่าเขาแล้ว" ในเวลานั้น เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมอู๋เป่ยจึงล่องหนในทันใด

พี่หลงคนนั้นยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าลูกชายคนนี้เป็นอัจฉริยะของพรรคฉู่ซานจิ้น พี่อัน พี่ต้องเตรียมตัวดีๆรับการแก้แค้นจากพรรคฉู่ซานจิ้น"

อันจื่อจ้ายพูดอย่างใจเย็น "นั้นก็เป็นเรื่องของฉัน ไม่รบกวนให้พี่หลงมากังวล"

อีกฝ่ายหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" แล้วพูดว่า "พี่อัน ในเมื่อพวกเราบังเอิญเจอกันแล้ว ไม่สู้พี่มารวมกลุ่มกับเรา?"

อันจื่อจ้ายพูดตอบทันที "ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจ แต่พวกเรามีแผนของเรา"

ใบหน้าของอีกฝ่ายมืดลง เขาพูดอย่างใจเย้น "พี่อัน นี้พี่จะไม่ไว้หน้าฉันหน่อยเหรอ?"

อันจื่อจ้ายมองตอบเขา แล้วพูดว่า "หลงเว่ย ฉันไม่ไว้หน้านายไง！"

ความสงบนิ่งของอันจื่อจ้ายทำให้หลงเว่ยสับสน กังวลว่าเขาจะมีไพ่ตาย เขาจึงหัวเราะทันที "ฮ่าฮ่า" "ในเมื่อพี่อันไม่สะดวกใจ งั้นก็ช่างมันเถอะ"

คนกลุ่มนี้หันหลังเดินไปทางอื่น แล้วหายไปในไม่ช้า

จากนั้นอู๋เป่ยก็หันหลังกลับแลวพูดว่า "หลงเว่ยคนนี้เย่อหยิ่งนัก เขาเป็นใคร?"

เฉินหลี่ "คนของตระกูลหลงในหุบเขาเทพมังกร เขาหยิ่งยโสแบบนี้เป็นทุนเดิม"

เมื่ออู๋เป่ยเคยได้ยินคนพูดถึงหุบเขาเทพมังกร นั้นคือคุนหลุน เป็นที่พิเศษอีกที่หนึ่ง ซึ่งมีปรมาจารย์มากมายที่นั่น

อันจื่อจ้าย "หลงเว่นคนนี้เจ้าเล่ห์มาก เขาอาจะกลับมาอีกครั้ง ทุกคนต้องระวังตัวด้วย"

อู๋เป่ย "รีบออกจากทะเลทราบโกบีนี้โดยเร็วที่สุดเถอะ"

เขาถาม "พี่อัน ม้วนหนังสัตว์นั้น ขอฉันยืมดูหน่อยได้ไหม?"

อันจื่อจ้ายพยักหน้า ตอนนี้เขาเชื่อใจอู่เป่ยมากขึ้นเล็กน้อย แล้วหยิบม้วนหนังสัตว์ออกมาทันที

อู๋เป่ยเห็นคำทั้งหมดที่เขียนบนหนังสัตว์นั้นเป็นเซียนกลายพันธุ์ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้จักคำเหล่านี หลังจากมองดูไม่กี่ครั้ง เขาก็รู้ว่าสิ่งที่บันทึกไว้บนหนังสัตว์ไม่ใช่ที่ตั้งของตำหนักเซียนอะไร แต่เป็นสถานทีที่เรียกว่า "ถ้ำจวงหวู่"

เขาคืนหนังสัตว์ให้อีกฝ่ายแล้วพูดว่า "ดูไม่รู้เรื่อง"

อันจื่อจ้ายพูด "ฉันศึกษามันนานมาก แต่ก็ไม่สามารถเข้าใจได้ แต่สิ่งที่แน่นอนคือ มันต้องเกี่ยวข้องกับตำหนักเซียนเทียนหวู่แน่"

อู๋เป่ย "หนูนักล่าสมบัติทำไมถึงไม่ขยับเลย?"

อันจื่อจ้ายนำหนูสมบัติออกมา หนูสมบัติซุกตัวเป็นลูกบอก ดูกระสับกระส่าย

อู๋เป่ยสามารถบอกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แล้วพูดว่า "หนูสมบัติตัวนีป่วย ส่งมาให้ฉันเร็ว"

อันจื่อจ้ายรับส่งตัวหนูสมบัติให้อู๋เป่ยอย่างรวดเร็ว อู๋เป่ยหยิบผลไม้ออกมาแล้วปอนให้หนูสมบัติ หนูสมบัติได้กินอะไรบางอย่างก็รู้สึกดีขึนเล็กน้อย

อู๋เป่ยตัดสินว่าหนูสมบัตินีไม่สบาย ดังนั้นเขาจึงเปิดดวงตาวิเศษขึ้น เพื่อรักษามันด้วยเข็มทองคำสักพักหนึ่งและให้ยาแก่มัน

ผ่านไปไม่นาน หนูสมบัติก็กลับมาดูมีชีวิตชีวาและกระตือรือร้นขึ้น และมันก็รู้ว่าอู๋เป่ยได้ช่วยชีวิตมันไว้ ดังนั้นมันจึงให้ความสนิทสนมกัยเขามาก

เมื่อเห็นว่าหนูสมบัติไม่สนใจเขาแล้ว เขาก็ไม่ได้รังเกียจแล้วพูดว่า "พี่อู๋ ต่อป พวกเราจะไปไหนกันต่อ?"

อู๋เป่ยสัมผัสศีรษะเล้กๆของหนูสมบัติ แล้วพูดว่า "เด็กน้อย ต้องแล้วแต่แกแล้ว"

หลังจากฟื้นพลังแล้ว หนูสมบัติก็ขยับปลายจมูก จากนั้นก็ส่งเสียงหนึ่งไปทิศทางเดียว อู๋เป่ยและคนอื่นๆรู้สึกสดชื่อนและเดินไปอย่างรวดเร็วไปในทิศทางของหนูนักล่าสมบัติ

หลังเดินทางได้ประมาณหลายร้อยเมตร หนูนักล่าสมบัติก็กระโดดลงพื้น หลังจากนั้นมันก็กระโดดไปบนก้อนหินและกระโดดไปรอบๆ

อู๋เป่ยเปิดดวงตาวิเศษ พบว่ามีรูอยู่ใต้หินก้อนใหญ่นี้ มีหลุมลึกหลายสิบเมตร ไม่รู้ว่าจะพาไปที่ไหน

อันจื่อจ้ายยกหินขึ้นแล้ว ก็เห็นถ้ำมือจึงถามว่า "พี่อู๋ คุณอยากลงไปไหม?"

อู๋เป่ยตอบ "หนูนักล่าสมบัติพาเรามาที่นี้ แสดงว่าใตนี้ตองมีของดี ลงไปดูเถอะ"พูดจบ เขาก็ลงไปเป็นคนแรก จากนั้นตามด้วยอันจื่อจ้ายและคนอื่นๆเข้าไปในหลุมที่ละคนๆ