ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 941

ชายผมยาวพูดว่า ：“อู๋ เราต้องการสะเก็ดดาวมาก เราสามารถใช้สิ่งอื่นเพื่อแลกสะเก็ดดาวจากคุณได้ไหม?”

อู๋เป่ยมองดูพวกเขา แล้วถามว่า ：“พวกนายอยู่องค์กรไหน?”

อดัม.ออกัสตัสพูดว่า ：“อู๋ พวกเราคืออัศวินศักดิ์สิทธิ์หัวใจแห่ง‘จักรวรรดิ’ ขุนนางชาวยุโรป”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกนายไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกาเลยเหรอ?” เขาถาม ก่อนหน้านี้ เขายังสงสัยว่าคนเหล่านี้มีความเกี่ยวพันกับแก๊งอัศวินของสหรัฐอเมริกา

อดัม.ออกัสตัสส่ายหัว ：“สิ่งที่เรียกว่าเทพเจ้าในสหรัฐอเมริกา เป็นกลุ่มคนบ้าคลั่ง พวกเราจะไปร่วมมือกับพวกเขาได้อย่างไร?”

อู๋เป่ย ：“ออสเตรเลียเป็นพวกเดียวกับนายเหรอ?”

อดัมทำสีหน้ารังเกียจ ：“ออสเตรเลียเป็นสถานที่ลี้ภัยของพวกนักโทษ เราไม่ต้องการร่วมมือกับพวกมัน”

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ：“เอาล่ะ ถ้ารวบรวมสะเก็ดดาวได้แล้ว ฉันสามารถขายส่วนหนึ่งให้กับนายได้”

อดัมดีใจมาก เขาพูดว่า ：“อู๋ ขอบคุณมาก！เราจะทำให้เกาหลูยอมสละผลประโยชน์ในประเทศกินี”

อู๋เป่ยพยักหน้า ：“เอาล่ะ ในเมื่อทั้งสามคนมาที่นี่แล้ว จะเข้ามานั่งก่อนไหม?”

เขาแค่เชิญตามมารยาท ไม่คิดว่าคาริสจะพยักหน้ารับ ：“ดี พวกเราเข้าไปนั่งกันเถอะ”

อู๋เป่ยกลอกตามองบน ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาพวกเขาไปยังที่พักของเขา ไม่มีอะไรให้รับรองเป็นพิเศษ เขาจึงหยิบผลไม้แห่งจิตวิญญาณ และชาออกมาให้พวกเขาชิม

“อู้ว มันอร่อยมาก นี่คือผลไม้อะไร?” คาริสถามด้วยความประหลาดใจ สิ่งที่เธอกินอยู่ เป็นผลไม้ป่าชนิดหนึ่ง

อู๋เป่ย ：“ไม่รู้ เธอกินน้อยหน่อย ฉันเหลือไม่เยอะแล้ว”

ทั้งสามคนพูดคุยกัน และได้รู้ว่าชายผมยาว ชื่อว่าคุนหลาน ซึ่งก็เป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน

อู๋เป่ย ：“เจ้าทั้งสามคนใช้กองกำลังมากมาย ก็เพียงเพื่อตามหาสะเก็ดดาวเหรอ?”

คาริสพยักหน้า ：“ใช่แล้วอู๋ การฝึกฝนของเรา มิอาจแยกจากสะเก็ดดาวได้”

อู๋เป่ยถาม ：“ระบบการฝึกฝนแบบยุโรปของพวกนาย ดูเหมือนจะแตกต่างกับประเทศเหยียนหลงของเราอย่างมาก”

คาริส ：“ใช่แล้ว ทั้งสองฝ่าย ใช้ระบบการฝึกฝนที่แตกต่างกัน ผู้บำเพ็ญของประเทศเหยียนหลง ต้องเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียน แต่ระบบการฝึกฝนแบบยุโรปของเรา กลับต้องเข้าสู่‘ดินแดนสวรรค์’”

อู๋เป่ย ：“ดินแดนสวรรค์คือสถานที่ใด? มีเทวดาหรือเปล่า?”

คาริสกลอกตามองมาที่เขา ：“เทวดา เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่ในศาสนาเท่านั้น”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก อู๋เป่ยก็เข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับการฝึกฝนแบบยุโรป หลังจากนั่งมาประมาณหนึ่งชั่วโมง ทั้งสามก็กล่าวคำอำลา ก่อนจากไป พวกเขายังขอชากับอู๋เป่ยด้วย

หลังจากคนกลุ่มนี้จากไป ถังปิงอวิ๋นก็ออกมา เธอถามว่า ：“ส่งแขกแล้วเหรอ?”

อู๋เป่ย ：“เดิมทีคิดว่าจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือด แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจุดจบแบบนี้”

ถังปิงอวิ๋น ：“พวกเขาไม่กล้าขัดแย้งกับคุนหลุน”

อู๋เป่ย ：“ทำไมล่ะ?”

ถังปิงอวิ๋น ：“ฉันได้ยินมาว่า เมื่อหนึ่งร้อยเจ็ดสิบปีที่แล้ว มีผู้บำเพ็ญของคุนหลุนท่านหนึ่งด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาต่อสู้จนถึงยุโรปเพียงลำพัง สังหารขุนนางชาวยุโรปจนนองเลือด เป็นที่น่าตกใจมาก ตั้งแต่นั้นมา คำว่า‘คุนหลุน’ ก็เป็นฝันร้ายของผู้บำเพ็ญชาวยุโรป”