ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 969

อู๋เป่ยมองเงินห้าร้อยหยวน ให้กับชายชรา ชายชรายิ้มและยื่นเงินคืนให้อู๋เป่ยสองร้อยห้าสิบหยวน

อู๋เป่ยโบกมือ ：“คุณลุง ท่านรับเงินไปไว้ แล้วเราค่อยแบ่งกันทีหลัง”

ชายชราเห็นด้วย และพูดว่า ：“เจ้าหนุ่ม ระวังตัวด้วย ทักษะการเล่นหมากรุกของเขานั้นดีมาก”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า ：“ผมก็เก่งมากเช่นกัน”

เกมใหม่เริ่มต้นขึ้น อู๋เป่ยสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ตั้งแต่ต้น ดังนั้นเขาจึงได้เปรียบอย่างรวดเร็ว ก้าวที่สิบห้า เขาก็แก้ไขวิกฤตได้ ก้าวที่สิบเก้า ก็ทำลายแม่ทัพของอีกฝ่าย รุกฆาต

เขาชนะได้เงินอีกหนึ่งพันหยวน อู๋เป่ยยื่นเงินให้ชายชรา แล้วพูดว่า ：“คุณลุง ผมไม่ต้องการเงินแล้ว ผมจะชนะอีกสองเกม ถ้าคุณมีธุระ ก็ไปทำธุระได้เลย”

เงินที่ชายชราเล่นแพ้ไปได้คืนกลับมาแล้ว และได้เพิ่มมาอีกสองร้อยหยวน เขาดีใจมาก จึงไม่กระวนกระวายใจอีกต่อไป ：“เขายิ้มแล้วพูดว่า เจ้าหนุ่ม ขอบใจเจ้ามานะ”

ชายชราไม่ได้โง่ เขารู้ว่าอู๋เป่ยกำลังช่วยเหลือเขา หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จแล้ว เขาก็ไปซื้อยาที่โรงพยาบาล

ชายหนุ่มเจ้าของแผงก็พ่ายแพ้อีกรอบ ยิ้มและพูดว่า ：“เล่นอีกเกมไหม?”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“ช่างเถอะ ชายชราคนนั้นเป็นโรคหัวใจ ถ้าคุณยังชนะต่อไป เขาจะต้องตายต่อหน้าคุณแน่นอน คุณต้องมีความเมตตา และอย่าโลภมากจนเกินไป”

ชายหนุ่มสะดุ้ง เขาจ้องมองอู๋เป่ยด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ทันใดนั้นก็ยิ้มและพูดว่า ：“ท่านเป็นผู้ที่สูงส่งยิ่ง ขอชื่นชม”

ในขณะที่พูด อู๋เป่ยเหลือบมองเขาโดยไม่ตั้งใจ และพบว่าในใจของชายคนนี้ มีชายร่างสีทองตัวเล็กๆนั่งขัดสมาธิอยู่ มันเป็นกายธรรมที่ผู้มีพลังยุทธ์ขั้นสูงเท่านั้นที่จะได้ครอบครอง！

เขาใจเต้นรัว ชายคนนี้คือผู้กลับชาติมาเกิดจริงๆ！

เขาลุกขึ้นยืนทันที และพูดว่า ：“เถ้าแก่ ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน”

หลังจากที่อู๋เป่ยจากไป หญิงสาววัยยี่สิบกว่าปีก็ปรากฏตัวข้างชายหนุ่ม เธอพูดว่า ：“คุณปู่ ฉันรู้สึกว่าเขาพิเศษมาก”

หญิงสาวคนนั้นมีรูปลักษณ์ธรรมดา มีดวงตาที่เป็นประกาย เธอเอาแต่จ้องมองแผ่นหลังของอู๋เป่ย

ชายหนุ่ม ：“อ๋อ เธอเห็นใช่ไหม? ”

หญิงสาวพูดว่า ：“รังสีของบุคคลนี้ เหมือนถูกระงับอยู่ในร่างกายของเขา ถ้าฉันดูไม่ผิด เขากำลังเผชิญกับอาการกำเริบครั้งใหญ่ หรือไม่ก็หายนะมารในใจ”

ยหนุ่มพูดว่า ：“อืม หมายความว่า ชายคนนี้ได้เปิดทวารศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ด และเป็นอัจฉริยะ คิดว่า เขารู้แล้วว่าข้าเป็นใคร ให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว เจ้าตามข้ามา”

หญิงสาวพยักหน้า และเดินไปหาอู๋เป่ยทันที

ตอนที่อู๋เป่ยจากไป ก็รู้ว่าต้องมีปัญหาเกิดขึ้น หากบุคคลนั้นระมัดระวังตัวมาก ก็ค่อนข้างจะเป็นอันตรายต่อเขา

จากนั้นเขาจึงเร่งฝีเท้า แล้วเดินไปที่ทางเข้าสวนสาธารณะ

รถของซูเฟยจอดอยู่ที่นั่น เธอยืนอยู่ข้างรถและโบกมือให้เขา เขาเดินไปเปิดประตูรถ แล้วกระซิบว่า ：“รีบออกรถ”

ซูเฟยสะดุ้ง แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอรีบสตาร์ทรถ และขับออกไป

หญิงสาวเหลือบมอง และจำทะเบียนรถไว้ แต่ไม่ได้ตามไป

ต่อมา เธอก็กลับไปที่สวนสาธารณะ และพูดว่า ：“คุณปู่ ฉันจะให้คนสืบว่ารถคันนั้นไปที่ไหน แล้วค่อยจัดการ”

ชายหนุ่มพยักหน้า ：“อืม ระวังตัวด้วย”

ทันทีที่ขึ้นรถ อู๋เป่ยก็เปิดโทรศัพท์มือถือ ซึ่งแสดงตำแหน่งขององครักษ์หลงเว่ย โชคดีที่องครักษ์หลงเว่ยรีบมุ่งหน้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วจึงค่อยมีเวลาคุยกับซูเฟย ：“ซูเฟย ไปที่บ้านคุณเหรอ?”

ซูเฟยพยักหน้า ：“อืม อู๋เป่ย เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น?”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“ไม่มีอะไร มีเรื่องธุรกิจที่ต้องจัดการนิดหน่อย”

ซูเฟยไม่ได้ถามอะไรอีก เธอพูดว่า ：“พ่อของฉัน พี่ชายพี่สะใภ้ของฉันต่างก็อยู่บ้าน คุณไม่ต้องกังวล แค่ทานข้าวด้วยกันเท่านั้น”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“พวกเขาจะสแกนดูผมเหรอ?”