ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 976

การฝึกฝนของลัทธิขงจื้อ ให้ความสนใจกับความเข้าใจ น้ำเต้ายาที่อู๋เป่ยมอบให้เขานี้ ชื่อว่ายาตรัสรู้ สามารถเสริมสร้างความเข้าใจของผู้คนได้

จื่อเยี๋ยนดีใจอย่างมาก : “ขอบคุณสำหรับของขวัญจากผู้อาวุโส!”

จื่อปู้อวี่เหลือบมองหนึ่งที รู้ว่าเป็นยาล้ำค่าอย่างหนึ่ง เขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “ทำให้เพื่อนหลี่ต้องเสียเงินแล้ว”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ผมเป็นปรมาจารย์แห่งโอสถ ถ้าหากในอนาคตคุณจื่อต้องการให้ผมช่วยอะไร มาหาผมได้เลย”

เขาพูดแบบนี้ เป็นการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับอีกฝ่าย เพื่อแสดงความเป็นมิตร

จื่อปู้อวี่รับเอาไว้ทันที พูดด้วยรอยยิ้ม : “อย่างนั้นในอนาคตผมต้องมารบกวนเพื่อนหลี่มากขึ้นแล้ว”

ทั้งสองฝ่ายคุยกันอย่างสุภาพสักพัก จื่อปู้อวี่ค่อยบอกลา พาคนกลุ่มหนึ่งออกจากภูเขา

ทันทีที่พวกเขาไป องครักษ์หลงเว่ยยี่สิบนายปรากฏตัวอยู่ข้างอู๋เป่ย เดิมทีพวกเขาคิดว่าจะมีสงครามที่ดุเดือดเกิดขึ้น คิดไม่ถึงเลยว่าทั้งสองฝ่ายจะจบลงด้วยความสงบสุข

องครักษ์หลงเว่ยนายหนึ่งพูด : “ท่านผู้นำ ผู้น้อยรู้สึกว่าคนผู้นี้มีพลังที่น่ากลัวอย่างมาก”

อู๋เป่ยอืมหนึ่งที : “อย่างน้อยๆก็มีพลังระดับถ้ำศักดิ์สิทธิ์เซียนกษัตริย์ ถ้าหากลงมือจริงๆ ผมเอาชนะเขาได้ยากอย่างมาก ยิ่งกว่านั้น ในมือของเขามีอาวุธศักดิ์สิทธิ์”

องครักษ์หลงเว่ย : “ท่านผู้นำ แล้วทำไมเขาถึงไม่ลงมือล่ะ”

อู๋เป่ย : “หนึ่งต่อหนึ่ง ผมไม่กลัวเขา นอกจากนี้ เขาก็มองเห็นภูมิหลังของผมแล้วเหมือนกัน นักปราชญ์ฟูจื่อของบ้านเขา ก็ไม่ได้แข็งแกร่งกว่าเหล่าจวินของบ้านฉัน”

องครักษ์หลงเว่ยเกาหัว : “ท่านผู้นำ เงาคนที่อยู่ข้างหลังของพวกคุณเป็นพลังอะไรเหรอ ทำให้คนรู้สึกเข้าไม่ถึง”

อู๋เป่ย : “เป็นการสืบทอด สมัยก่อนประวัติศาสตร์ สภาพแวดล้อมมีความเหมาะสมมากสำหรับการฝึกฝนของมนุษย์ แต่ต่อมา การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของสภาพแวดล้อม การฝึกฝนเปลี่ยนเป็นยากมากขึ้น ดังนั้นนักปราชญ์จึงทำการสำรวจ จึงปรากฏยุคแห่งร้อยปราชญ์หลากสำนัก เหล่าจวินก็ดี นักปราชญ์ฟูจื่อก็ดี พวกเขาต่างเปิดเส้นทางที่เหมาะกับการฝึกฝนในยุคสมัยนี้ให้มากขึ้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคนรุ่นหลังถึงได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์”

องครักษ์หลงเว่ยพยักหน้า : “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”

อู๋เป่ยเดินวนบนภูเขาหนึ่งรอบ พบว่าโครงการได้เข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายแล้ว สิ่งทีต้องทำต่อจากนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับการดำเนินการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมขนาดใหญ่

กลับมาถึงบ้าน พบว่าแม่และคุณยายกำลังเตรียมสัมภาระให้อู๋เหมยและเหม๋ยเป่า ที่แท้ วันมะรืนนี้เป็นวันเปิดเทอม การสอบในครั้งนี้ อู๋เหมยก็เข้าร่วมเช่นกัน เป็นแชมป์ระดับมณฑล

เป็นเพราะว่าเธอไม่อยากแยกกับเหม๋ยเป่า จึงสมัครภาควิชาฟิสิกส์ของมหาวิทยาลัยหวาชิงล่วงหน้า ด้วยวิธีนี้สามารถเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเหม๋ยเป่าต่อไปได้

พรุ่งนี้ ทั้งสองคนจะไปรายงานตัวล่วงหน้าที่มหาวิทยาลัยหวาชิง คนทั้งครอบครัวจึงยุ่งอยู่กับการเตรียมสัมภาระ ขนมของว่างและอื่นๆ

กระทั่งคุณย่าบอกว่า เธอจะไปซื้อบ้านที่เทียนจิง จะได้ดูแลเหม๋ยเป่าและอู๋เหมยได้สะดวก อู๋เป่ยไม่เห็นด้วย เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงควรจะสะสมประสบการณ์ให้มากๆ ให้พวกเธอพักอยู่ในมหาวิทยาลัยร่วมกับนักศึกษาคนอื่นๆ

ภารกิจในการส่งเหม๋ยเป่าและอู๋เหมยในครั้งนี้ แน่นอน ยังคงหนีไม่พ้นอู๋เป่ย

เช้าของวันนี้ กังจื่อขับรถธุรกิจคันหนึ่ง คนทั้งสี่คนเดินทางไปเทียนจิง เพราะมันเป็นระยะทางที่ยาวไกล ถ้าหากขับรถล่ะก็ต้องใช้เวลาสิบกว่าชั่วโมง

หนึ่งชั่วโมงแรก อู๋เหมยและเหม๋ยเป่าค่อนข้างกระตือรือร้น แต่หลังจากนั้นค่อยๆผล็อยหลับไป รอให้พวกเธอนอนหลับแล้ว อู๋เป่ยแอบให้เหยียนหยางยกรถยนต์ขึ้น บินอยู่กลางอากาศโดยตรง

รถยนต์บินขึ้นมาแล้วมีความเร็วที่เร็วอย่างมาก รอให้อู๋เหมยตื่นขึ้นมา รถอยู่ห่างจากเทียนจิงไม่ถึงร้อยกิโลเมตรแล้ว

อู๋เหมยมองออกไปนอกหน้าต่าง พูดด้วยความตะลึง : “ฉันนอนกหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงเทียนจิงแล้วเหรอ”

อู๋เป่ย : “ใช่แล้ว เธอนอนเก่งจริงๆ”

อู๋เหมยถอนหายใจหนึ่งที : “อายุเยอะแล้ว นอนหลับง่าย”