ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 977

รถเคลื่อนตัว ดวงตาทั้งสองของเหม๋ยเป่าเป็นประกาย พูด : “พี่ใหญ่ คุณเก่งจริงๆ ในอนาคตฉันก็จะกลายเป็นหมอเหมือนกับคุณ”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “เหม๋ยเป่าฉลาดขนาดนี้ ในอนาคตเก่งกว่าฉันอย่างแน่นอน”

อู๋เหมย : “พี่ เมื่อกี้คุณตบไปที่รถหนึ่งฝ่ามือ เกิดอะไรขึ้น”

อู๋เป่ยพูด : “เธอละเอียดเหมือนกันนะ มีสิ่งสกปรกอยู่บนหลังคารถ เพียงแต่ถูกฉันขับไล่ไปแล้ว”

หลังจากหนึ่งชั่วโมงกว่า รถถูกขับเข้าไปในมหาวิทยาลัยหวาชิง มหาวิทยาลัยหวาชิง เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำแห่งหนึ่งของประเทศ นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในสิบสถาบันอุดมศึกษาชั้นนำของโลกอีกด้วย

ไม่สามารถขับรถเข้าไปในมหาวิทยาลัยได้ กังจื่อจอดรถ อู๋เป่ยกลับถือถุงเล็กถุงใหญ่ เข้าไปรายงานตัวกับอู๋เหมยและเหม๋ยเป่า

กลับมาที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง อู๋เป่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นักศึกษาของเหยียนหลง เรียนมหาวิทยาลัยไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เหมือนกับมหาวิทยาลัยชั้นนำอย่างมหาวิทยาลัยหวาชิงแบบนี้ นักเรียนทุกๆหนึ่งหมื่นคน มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่สามารถสอบเข้าได้ เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในหมื่นเลยก็ว่าได้

ทางมหาวิทยาลัยมีการจัดตั้งอาสาสมัคร เดินได้ไม่กี่ก้าว ก็มีผู้หญิงสองคนมาถามว่ามีอะไรให้ช่วยหรือไม่ อู๋เป่ยไม่คุ้นเคยกับที่นี่เหมือนกัน จึงถามทางพวกเธอ

นักศึกษาหญิงทั้งสองคนสวยอย่างมาก คนหนึ่งผมยาว คนหนึ่งผมสั้น ดูจากท่าทาง อายุน่าจะยังไม่ถึงยี่สิบปี น่าจะเป็นนักศึกษาที่เรียนอยู่ชั้นปีที่สองหรือชั้นปีที่สาม

นักศึกษาหญิงผมยาวพูดด้วยรอยยิ้ม : “รุ่นน้องทั้งสอง พวกเธอเป็นคนที่ไหน”

อู๋เหมย : “พวกเราเป็นคนเมืองเค คนนี้เป็นพี่ชายของฉัน หล่อมากเลยใช่ไหม เขายังไม่มีแฟนเลย”

อู๋เป่ยเคาะหัวของเธอหนึ่งที พูด : “พูดไปเรื่อย”

อู๋เหมยกุมหัว : “พี่ ฉันสร้างโอกาสให้คุณ คุณตีฉันทำไม”

นักศึกษาหญิงผมยาวยิ้มออกมา : “น่าเสียดายฉันมีแฟนแล้ว”

นักศึกษาหญิงผมสั้นพูดด้วยรอยยิ้ม : “ฉันยังไม่มีแฟนเลย พี่คนหล่อ เพิ่มเพื่อนกันเถอะ”

อู๋เหมย : “คุณต้องเรียกรุ่นพี่”

นักศึกษาหญิงผมสั้นตะลึง : “รุ่นพี่เหรอ พี่คนหล่อ คุณก็เรียนหวาชิงเหรอ”

อู๋เหมย : “พี่ของฉันจบปริญญาเอกสองใบจากหวาชิง”

นักศึกษาหญิงผมสั้นชื่นชมทันที : “รุ่นพี่ คุณเก่งมากเลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะจบปริญญาเอกสองใบ!”

นักศึกษาสองคน ล้วนแล้วเพิ่มเพื่อนกับอู๋เป่ย หลังจากนั้นพาพวกเขาไปรายงานตัว

พวกเขาไปคณะแพทย์ก่อน ต่อคิวที่หน้าต่างรายงานตัว ตอนที่คนหลายคนมาถึง ก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคล้ายกับอู๋เหม่ย มีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นอย่างมาก ใส่เสื้อผ้าใหม่ที่ไม่พอดีตัว

ข้างกายเธอ ผู้ชายที่ดูเหมือนชาวนาแก่ๆคนหนึ่ง อายุห้าสิบกว่าปี หยิบเงินทอนออกมาจากกระเป๋า บ้างก็สิบหยวน บ้างก็ห้าหยวน เขาเช็ดน้ำตาแล้วพูดกับแคชเชียร์ที่หน้าต่าง : “ระหว่างทางฉันถูกคนปล้น มีเงินแค่นี้แล้ว สามารถให้ลูกของฉันรายงานตัวก่อนได้ไหม”

แคชเชียร์เหลือบมองหนึ่งที สายตาค่อนข้างเห็นใจ พูด : “คุณลุง ขอโทษ ฉันมาจากธนาคาร มีหน้าที่เก็บเงินเท่านั้น”

หญิงสาวดึงชาวนาเฒ่า พูดอย่างสงบ : “ฉันไม่เรียนแล้ว ฉันจะไปทำงาน”

อู๋เป่ยประหลาดใจอย่างมาก เหมือนกับคนที่สอบเข้าหวาชิงได้ ควรมีรางวัลตอบแทนในท้องถิ่น ไม่ว่ายังไงก็มีเงินหลายแสน จะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมได้ยังไง

เขาเดินเข้าไป ยื่นบัตรให้แคชเชียร์หนึ่งใบโดยตรง พูด : “รูดบัตรของผม”

ชาวนาเฒ่าตกใจอย่างมาก พูด : “อย่าทำแบบนี้ น้องชายคนนี้ ฉันใช้เงินของนายไม่ได้.....”

แคชเชียร์เหลือบมองอู๋เป่ยหนึ่งที ยิ้มแล้วพยักหน้า รูดบัตรอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวมองอู๋เป่ยด้วยความซับซึ้งใจ พูด : “ขอบคุณ” ระหว่างที่พูด เตรียมจะคุกเข่าให้อู๋เป่ย

อู๋เป่ยจับเธอเอาไว้ พูด : “ไม่ต้องขอบคุณ ฉันเป็นสมาชิกของมูลนิธิสงเคราะห์นักเรียนเหยียนหลง เหมือนกับเด็กที่มีความสามารถอย่างเธอที่ทั้งนิสัยดีและมีผลการเรียนดี สามารถสมัครขอรับทุนการศึกษาจากมูลนิธิของพวกเราได้ มีทุนการศึกษาช่วย ไม่เพียงแต่ไม่ต้องเสียเงินเพื่อเรียนต่อในมหาวิทยาลัยในช่วงไม่กี่ปีนี้ ยังสามารถรับเงินทุนเพิ่มเติมได้อีกด้วย”