ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 980

ก่อนหน้านี้ อู๋เป่ยไม่สามารถหลบหนีได ดังนั้นการเก็บโสมจึงเป็นเรื่องที่ยากมา ตอนนี้เขาสามาราถที่จะบินขึ้นไปบนฟ้าได้ การหาโสมจึงง่ายขึ้นมาก

ตามการบันทึกในหนังสือบันทึกของเขา จะต้องบินไปที่เขาฉางไป๋ก่อน

ในบันทึกนี้ บันทึกเพียงจุดที่เป็นไปได้เท่านั้น อยากจะหาโสมป่า วิธีธรมดาจะใช้พลังงานจำนวนมากตามธรรมชาติ อย่างไรก็ตามอู๋เป่ยสามารถใช้จิตทางจิตวิญญาณของเขาเพื่อคนหาและสายตาของเขาก็น่าทึ่งมากเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงสามารหำหาโสมได้มากขึ้น และหาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าคนทั่วไปถึงหมื่นเท่า

เขามาถึงยอดเขาฉางไป๋บนยอกเขามีหิมะสีขาวและลำธารหลายสายไหลลงมาตามภูเขา มันเป็นเดือนกรกฎาคม อากาศบนภูเขายังคงรอนอยู่ แต่บนนั้นก็เย็นมาก

เขาบินไปในอากาศ กวาดสายตามองไปยังตำแหน่งที่บันทึกอยู่อย่างคร่าวๆ และพบโสมป่า บันทึกบอกว่าเขาคนพบโสมนีเมื่อยี่สิบปีสามปีที่แล้วในตอนนั้นคือใบพิน

โสมป่าโดยทั่วไปจะไม่สร้างใบจนกว่าจะเติบโตในปีหน้าแล้วจึงเติบโตอีกครั้งโดยไม่จำนวนใบเท่าเดิม มีเพียงลูกค้าโสมเก่าแก่มากประสบการณ์เท่านั้นที่จะสามารถตัดสินใจอายุมันได้

อู๋เป่ยร่อนลงบนพื้น และเห็นต้นโสมเขาพบว่าโสมนี้เติบโตจนมีเก้าใบ ดวงตาของเขาสว่างขึ้นทันที

โดยทั่วไปแล้ว โสมป่าจะไม่งอกใบใหม่อีกต่อไปเมือถึงห้าใบพินหรือก่อนใบพิน แต่กมีโสมบางชนิดที่กลายพันธุ์และเติบโตเป็นเจ็ดใบพินหรือใบพิน

ต้นโสมตรงหน้ามีเก้าใบพินมีดอกไม้แขวนอยู่เรียกว่าดอกกิ่งเดียวเก้าใบ ผู้หาโสมนั้นโชคดี ดอกกิ่งเดียวเก้าใบนั้นเป็นเทพเซียนที่มาถึงบ้านเรา

หมายความว่าหผากคุณเลือกโสมเช่นนี แม้แต่เทพเซียนก็ยังมาซื้อมัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามันพิเศษมากแค่ไหน

อู๋เป่ยขุดโสมออกมาอย่างระมัดระวัง ห่อด้วยใบไม้แล้วเก็บในพื้นที่ฟ้าทมิฟ ต่อมาเขาก็ได้ปลูกโสมที่บ้าน ใช้ดินศักดิ์สิทธิ์ในการปลูก

ด้วยวิธีนี้ เขาค้นหาทั่วทั้งเขาฉางไป๋ ครอบคลุมพื้นที่นับหมื่นตารางกิโลเมตร ในบันทึกหนึ่งในสามของโสมป่าถูกบันทึกไว้ที่นี่

หลังจากพบต้นโสมต้นที่ยี่สิบห้าแล้ว อู๋เป่ยก็ร่อนลงบนพื้นเพื่อพักผ่อน เขาจุดไฟและล่ากระต่ายมาสองสามตัวเพื่อย่างพวกมันกิน

ไม่นานกลิ่นหอมก็แพดร่กระจายออกไป สัตว์ป่ามากมายก็ปรากฏตัวขึ้นรอบๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเข้ามา

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าบนเขาและมีกลุ่มคนเก็บโสมปรากฏขึ้น เมื่อเห็นไฟพวกเขาก็มารวมตัวกันทันที

"สหาย มาทำอะไรบนเขาแห้งแล้งแห่งนี้?"ผู้นำถาม เขาเป็นผู้นำพูดก่อน

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม "ฉันไดยินมาว่าเขานี้มีโสมอยู่ ฉันจึงมาที่นี่เพื่อลองเสี่ยงดวง น่าเสียดายที่ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ฉันค้นหามาครึ่งวันแล้ว ไม่เห็นแม้แต่ขนโสม"

ทุกคนหัวเราะเมื่อเห็นว่าไม่มีหีบห่ออะไรบนตัวอู๋เป่ย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารซ่อนโสมได้ ผู้นำพูด "เรามองหาโสมมานานหลายทศวรรษแล้ว แต่เราไม่กล้าบอกว่าเราจะเก็บเกี่ยวได้ทุกวันนะ ก็ไม่แปลกที่คนธรรมดาจะหาเจอ"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "พี่ชายทุกท่าน ฉันพึ่งจะย่างกระต่ายเสร็จ มาทานด้วยกันสิ"

ทุกคนไม่เกรงใจและนั่งลงทีละคน บางคนนำน้ำออกมาและบางคนก็นำอาหารแห้งออกมา แต่ไม่มีใครกินกระต่ายย่างของอู๋เป่ย

อู๋เป่ยรู้ว่าพวกเขากำลังระวังตัวอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่บังคับแล้ว และกินเองอย่างเงียบๆ

เขาพบว่าคนกลุ่มนี้พบโสมจำนวนมาก ห่อด้วยใบไม้ มีเหรียญทองแดงและเชือกพันอยู่รอบเรียกว่าโสมซาลาเปา

เมื่อเห็นโสมซาลาเปาเาก็พูดว่า "พี่ใหญ่เป็นเจ้าของร้านสินะ? โสมของพวกคุณนี้ขายไหม?"

ชายคนนั้นอายุสี่สิบปี มีใบหน้าผุกร่อนสวมเสื้อคลุมขนสัตว์ เขายิ้มแล้วพูดว่า "เรากำลังมองหาโสมเพื่อขายตราบใดที่ราคาเหมาะสมก็ไม่มีปัญหา"

อู๋เป่ยพยักหน้าแลวพูดว่า "ขอดูหน่อยได้ไหม?"

ผู้คนรอบตัวเขาพยักหนาและวางโสมซาลาเปาไว้ขางหน้าอู๋เป่ย เขาพบว่าโสมเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นสี่ใบพิน ห้าใบพิน นับว่าไม่แพงนัก จึงพูดว่า "ขายยังไง?"