ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 984

การวิจัยของอู๋เป่ยผ่านไปโดยไม่รู้ตัวเป็นเวลาหลายวัน เมื่อถึงเวลาที่เขาก็ออกมานั่นเป็นเวลาเจ็ดวันต่อมาแล้ว

หลังจากผลักประตูเปิดออก กังจือก็เข้ามาอย่างรวดเร็วแลวพูดว่า "เจ้านาย พี่หวงรอท่านมาสองวันแล้ว"

พี่หวงที่เขาพูดถึงคือหวงจื่อเฉียง ในตอนแรกกังจือก็เป็นหนึ่งในน้องชายของหวงจื่อเฉียง

อู๋เป่ยพยักหน้า เขามาที่ลานหน้าบานและพบว่าปู่และพ่อเขากลับมาแล้ว เขาทักทายก่อน แลวจึงเรียนหวงจื่อเฉียงไปห้องสมุด

"นายรอฉันที่บานสองวันแล้ว มีเรื่องด่วนอะไรเกิดขึนหรือเปล่า?" โดยทั่วไปแล้ว เมื่อหวงจื่อเฉียงประสบปัญหา เขาจะโทรมาหาอู๋เป่ย หากเขากลับมาครั้งนี้ เขาคงเผชิญกับบางสิ่งที่ยากมาก

หวงจื่อเฉียงยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้านาย ฉันอยากกลับไปทำงานอยู่ข้างกายท่าน"

อู๋เป่ยเลิกคิ้วขึ้น "อะไรนะ อยู่ที่ไห่เฉิงไม่คุ้นเคยเหรอ?"

หวงจื่อเฉียง "ไม่ใช่ว่าฉันไม่คุ้นเคย ทุกอย่างที่ไห่เฉิงมีความเสถียรภาพ หลังจากที่เสียวเทียนฉีเสร็จแล้ว ชิงเหมินก็ควบคุมเราไม่ได้ ทั่วทั้งไห่เฉิงถือคำพูดของหวงเทียนป้าเป็นใหญ่ เรายังดำเนินการบริษัทประกันภัยที่เจ้านายของเราเสนอเมื่อครั้งที่แล้วด้วย รายรับของเดือนที่แลวเกินหาหมื่นล้าน และในอนาคตก็จะสดใส"

อู๋เป่ย "นี้ไม่ใช่ว่าดีมากหรอกเหรอ?"

หวงจื่อเฉียง "เจ้านาย ฉัยเป็นแม่ทัพที่สามารถพิชิตโลกได้ ถ้าท่านขอให้ฉันปกป้องไห่เฉิงฉันก็ไม่มีอะไรทำ"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฝ่ายของหวงเทียนป้าไม่ต้องการกำลังคนอีกต่อไป มันไม่สำคัญว่านายจะกลับมา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นี่ กังจือไม่สามารถจัดการทั้งหมดนี่ได้ด้วยตัวเอง"

หวงจื่อเฉียงดีใจอย่างมาก "ขอบคุณเจ้านาย!"

อู๋เป่ยเข้าใจจริงๆว่าหวงจื่อเฉียงกำลังคิดอะไรอยู่ เขาต้องการใกล้ชิดอู๋เป่ย เพื่อที่เขาจะไดรับคำแนะนำเปนประจำเพื่อที่เขาจะไดกาวหนาในการปฏิบัติ

เว้นแต่อู๋เป่ย ทุกคนในครอบครัวก็อยู่ที่นั่น อู๋เป่ยขอให้ยีน่าเตรียมงานเลี้ยงและจัดงานเลียงของครอบครัวในตอนเย็น ในช่วงบ่าย ลุงสองและป้าก็มาถึง แมว่าอู๋เหมยและเหม๋ยเป่าก็ถึงพามาที่นี่จากเทียนจิงโดยเหยียนหยาง

หลี่อวิ๋นโต้วมีความสุขมาก ตระกูลหลี่ตอนนี้รุ่งเรือง มั่งคั่ง มีอนาคที่สดใส สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขามีหลานชายที่ยอดเยี่ยมเช่นหลี่ซวินเป่ย

ป้าคนที่สองก็มาถึงด้วย เธอคงรูเกี่ยวกับความสามารถของอู๋เป่ย จากลุงคนที่สองดังนั้นเธอจึงสุภาพมาก เมื่อเธอเห็นหลี่เนี่ยนจู๋และจางลี่ ก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่

ผู้ใหญ่ดื่มและพูดคุย แต่เด็กๆไม่สามารถนั่งนิ่งได้ ลูกสาวทั้งสองของป้าหลี่เจียหนิง เจิ้งชิงและเจิ้งห่าวหยู ครอบครัวของหลี่เส้าตง หลี่หงเทา หลี่รุ่ย หลี่ซิน และยังมีอู๋เป่ยและอู๋เหมย เหม๋ยเป่า ทุกคนล้วนเต็มใจที่จะอยู่ต่อก็อู๋เป่ย

ลูกสาวคนเลกของลุงคนที่สอง หลี่ซินอายุเพียงสิบเอ็ดปี เธอกระพริบตาโตแลวพูดว่า "พี่ชาย แม่พูดถึงพี่ว่าพี่สุดยอดมาก เหมือนดั่งเทพเซียน พี่เป็นเทพเซียนจริงๆเหรอ?"

ในความรู้สึกของเธอ เธอยังไม่เข้าใจว่าการฝึกพลังยุทธ์คืออะไร

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูว่า "ถ้าตามความเข้าใจของเธอ พี่ก็คงใช่แหละ"

หลี่ซินร้อง"ว้าว" "พี่ชาย งั้นพี่ก็ต้องบินได้ใช่ไหม?"

อู๋เป่ยพยักหน้า "บินนะบินได้"

หลี่ซินรีบเข้าไปกอดแขนเขาทันที "พี่ชาย พี่พาฉันบินหน่อย ฉันอยากบิน"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "ได้สิ พี่จะพาซินเอ๋อร์ไปบินบนฟ้า"

หลี่รุ่ยยิ้ม "พี่ชาย ฉันก็อยากบินด้วย"

ใบหน้าหน้านิ่ง "นายหนักขนาดนี้ พี่พาไปไม่ไหวหรอก"

ทันใดนั้นหลี่รุ่ยก็มีสีหน้าขมขื่น "พี่ชายลำเอียง ฉันก็น้องชายพี่เหมือนกันน่ะ พี่จะดูแลแต่น้องสาวไม่ดูแลน้องชายไม่ได้"

อู๋เป่ยพูด "นายหักตัังเกือบแปดสิบห้ากิโล ลดนำหนักสำเร็จเมื่อไหร่ ฉันจะพาไปบิน"