ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 986

หลี่เนี่ยนจู๋คือร่างกายแห่งจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เส้นลมปราณทั้งหมดเชื่อมโยงกัน ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นคนเซียนโดยไม่รู้ตัวเมื่อนานมาแล้ว นอกจากนี้ เขาฝึกฝนทักษะพลังยุทธ์สูงสุดของนิกายหยินหยาง ดังนั้นรากฐานของเขาจึงแข็งแกร่งมาก

หลี่เนี่ยนจู๋ : “เสี่ยวเป่ย ฉันทำได้เหรอ？”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า : “ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็ไม่มีใครทำได้แล้วเช่นกัน”

ในขณะนี้ เขาช่วยหลี่เนี่ยนจู๋เปิดช่องวิญญาณทั้งเก้าและช่องเทพที่ยิ่งใหญ่ และยังเปิดช่องทางวิญญาณที่สิบและช่องเทพที่เก้าได้สำเร็จ ในช่วงนี้ อู๋เป่ยใช้พลังงานมิติสูงที่เก็บไว้ในร่างกายของเขาโดยตรง เพื่อเปิดช่องวิญญาณและช่องเทพ ทำให้หลี่เนี่ยนจู๋ดูดซับพลังงานหลักด้วยพลังแห่งกฎ อาจกล่าวได้ว่า จุดเริ่มต้นของเขาสูงกว่าตัวเขาด้วยซ้ำ !

แต่หลี่เนี่ยนจู๋ไม่ได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เพราะเส้นทางการฝึกฝนของเขาต่างจากของอู๋เป่ย และเขาเดินตามเส้นทางของนิกายหยินหยาง

ในช่วงเช้าตรู่ หลี่เนี่ยนจู๋รวบรวมหัวใจศักดิ์สิทธิ์ทีละคน ความสามัคคีระหว่างมนุษย์และสวรรค์ และในที่สุดก็มาถึงระดับสูงสุดของความเป็นคนเซียน และกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์ในปัจจุบัน

แผ่นศักดิ์สิทธิ์ควบแน่นที่อยู่ด้านหลัง สำหรับหลี่เนี่ยนจู๋แล้ว มันไม่จำเป็นอีกแล้ว ดังนั้นต่อจากนี้ เขาสามารถบุกเข้าสู่ขั้นจิตวิญญาณได้อย่างง่ายดาย และกลายเป็นตี้เซียน

อู๋เป่ยหยิบยาอายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิดออกมาให้เขาใช้ และยังให้เขาใช้วิธีการรวบรวมจิตวิญญาณตามทักษะของนิกายหยินหยาง จิตวิญญาณนี้ เรียกว่าเทพเที่ยงแท้หยินหยาง และมีพลังมากกว่าจิตวิญญาณทั่วไปมาก

หลังจากรวบรวมจิตวิญญาณของเขาแล้ว หลี่เนี่ยนจู๋ก็นั่งขัดสมาธิ จากนั้นเขาจะใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนอย่างสันโดษ เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสภาพปัจจุบันของเขา

หลังจากที่หลี่เนี่ยนจู๋เข้าสู่ความสันโดษ อู๋เป่ยก็เหนื่อยล้ามาก และตรงไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูเขาก็เห็นหลี่เหมยกำลังรอเขาอยู่

“คนใจร้าย ฉันรอคุณทั้งคืนเลย” เธอพูดด้วยความโกรธ

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า : “ฉันกำลังช่วยพ่อฝึกฝนอยู่”

หลี่เหมยดึงเขาไปที่เตียง เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการทำอะไร อู๋เป่ยรีบถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ แล้วตรงประเด็นทันที

เมื่อถึงเวลาอาหารเช้า อวี่เหยียนเคาะประตูอยู่ข้างนอก : “คุณชาย คุณหนู อาหารเช้าพร้อมแล้ว”

อู๋เป่ยพูดตอบกลับ: “ฉันรู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้”

หลี่เหมยเอาแขนของเธอคล้องคอของเขา แล้วพูดอ้อนว่า: “ห้ามไปนะ ฉันอยากให้คุณอยู่กับฉัน”

อู๋เป่ยบีบบั้นทายของเธอแล้วพูดว่า : “เชื่อฟัง ไปกินข้าวก่อน กลับมาแล้วผมจะนวดให้คุณ จากนั้นผมจะให้คุณใช้โคลนยาที่ผมพัฒนาขึ้นใหม่ ผมรับรองว่าผิวของคุณจะดีกว่าผิวของทารก”

ดวงตาของหลี่เหมยเป็นประกาย : “จริงเหรอ ? ไป กินข้าวกันเถอะ”

ทุกคนในบ้านทานอาหารเช้ากันพร้อมหน้า ทันทีที่อู๋เป่ย หยิบชามขึ้นมาเด็กชายตัวเล็ก ๆ ก็วิ่งเข้ามากระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของ อู๋เป่ย แล้วตะโกน : “พ่อ ! ”

แน่นอนว่าคนที่มาก็คือซี๋เป่า ไม่มีใครเคยเห็นเจ้าตัวเล็กคนนี้มาก่อน อู๋เป่ยให้เขาอยู่ที่เรือนหลัง โดยมีอวิ๋นซีเฝ้าดู

ทันทีที่ซี๋เป่าเข้ามา อวิ๋นซีก็รีบเดินเข้ามาเช่นกัน เมื่อเห็นผู้หญิงที่น่าทึ่งปรากฏตัว ทุกคนก็ตกตะลึง และหลี่เหมยจ้องเขม็งมองไปที่อู๋เป่ย

ซี๋เป่าเห็นอวิ๋นซีตามเข้ามา ก็ตะโกนว่า : “แม่ ”

ใบหน้าของหลี่เหมยซีดลง อู๋เป่ยมีลูกแล้วเหรอ ? แม่ของเด็กก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ?

ดวงตาของหลี่อวิ๋นโต้วเป็นประกายและเขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “นี่คือหลานชายของฉันเหรอ？ มาเถอะ ให้ฉันอุ้มหน่อย”

อู๋เป่ยพูดอย่างรวดเร็ว : “คุณปู่ เขาชื่อซี๋เป่า เขาเป็นลูกบุญธรรมของผม”

เมื่อได้ยินว่ารับมาเลี้ยง หลี่เหมยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อเธอมองไปที่อวิ๋นซี สีหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

หลี่อวิ๋นโต้ว: “ลูกบุญธรรม เช่นนั้นก็คือเด็กของตระกูลเรา”

เมื่อซี๋เป่าเห็นหลี่อวิ๋นโต้วเอื้อมมือออกมา เขาก็กระโดดเข้าไป ยื่นมือไปดึงเคราเพื่อเล่นกับมัน ซึ่งทำให้หลี่อวิ๋นโต้วหัวเราะ

ในเมื่ออวิ๋นซีก็มาแล้ว เธอก็โค้งคำนับทุกคน : “อวิ๋นซี ขอคารวะอาวุโสทุกท่าน”

อู๋เป่ย : ”คุณปู่ เธอคืออวิ๋นซี ผู้สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์คุนหลุน”