ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 101

เย่เชียนไม่ได้สนิทสนมกับหวังเต๋อเซินมากนัก พวกเขาเคยพบกันเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น เย่เชียนคิดว่าบางทีหวังเต๋อเซินอาจต้องการทำสิ่งนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งประโยชน์บางอย่างสำหรับตัวเอง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ การเป็นพันธมิตรกับหวังเต๋อเซินก็ไม่ได้มีผลเสียใด ๆ กับกลุ่มเขี้ยวหมาป่าเลย ในทางกลับกัน มันอาจจะก่อให้เกิดผลกำไรอันมากมายมหาศาลในอนาคต

สุดท้ายเย่เชียนก็จะเป็นฝ่ายได้รับประโยชน์มากกว่าหวังเต๋อเซินอยู่ดี

เมื่อคิดได้ดังนั้น เย่เชียนจึงฉีกยิ้มออกมาและตอบไปว่า “ผมคงไม่อาจรับมันไว้ได้หรอกครับ”

“เอาหน่าน้องเย่ นายอย่าไปสนใจเรื่องเล็กน้อยนั่นนักเลย มา… เรามาดื่มและเป็นพวกพ้องกันเถอะ” หวังเต๋อเซินยกถ้วยน้ำชาในมือขึ้นขณะที่เขาพูด

“เอ้า… งั้นดื่ม!” เย่เชียนยกถ้วยน้ำชาขึ้นเช่นกัน

หลังจากที่เย่เชียนวางถ้วยน้ำชาลง เขาก็หยุดคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ท่านนายพลหวัง… คุณไม่อยากกลับไปจีนบ้างเลยเหรอ ?”

“ถ้าบอกว่าไม่อยากมันก็คงจะเป็นการโกหกไปหน่อย… แต่จะพูดยังไงดีล่ะ ? ถ้าฉันกลับไปที่นั่นแล้ว ฉันอาจจะกลายเป็นคนเฝ้าประตูให้คนอื่นก็เป็นได้” หวังเต๋อเซินบ่นและพูดเสริม “แต่อย่างน้อยมันก็คงทำให้ฉันได้เป็นอิสระมากขึ้นล่ะนะ ว่าแต่น้องเย่ นายเคยคิดที่จะมาสร้างอาณาจักรของนายที่นี่บ้างมั้ย ? คนรวย ๆ ส่วนใหญ่เขาชอบทำกันแบบนั้น”

“โอ้! เอ่อ… น่าสนใจทีเดียวครับ” เย่เชียนมีท่าทีตื่นเต้นเล็กน้อย เขาชักจะสนใจสิ่งที่หวังเต๋อเซินพูดขึ้นมา

“รู้มั้ยว่ามันเทียบเท่ากับฟาร์มเลี้ยงสัตว์ในยุโรปเชียวนะ แต่ผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุดมันไม่ใช่สิ่งนั้นหรอก เป็นเพราะมันสามารถช่วยต่อต้านการรุกรานได้ต่างหาก ตามกฎหมายของเมียนมาร์ หากใครซื้อที่ดินก็จะมีสิทธิ์ก่อตั้งกองกำลังติดอาวุธเป็นของตนเองอย่างถูกกฎหมาย แถมยังมีพวกอาสาสมัครประมาณยี่สิบถึงสามสิบคนเข้ามาร่วมด้วยอีก ถึงมันจะไม่มาก แต่มันก็เป็นโอกาสที่ดีเลยล่ะ เพราะยังมีพวกทหารรับจ้างจากใต้ดินจำนวนมากในประเทศต่าง ๆ ให้เราจ้าง ด้วยวิธีนี้เราก็จะมีดินแดนเป็นของตัวเองโดยแบ่งเขตได้อย่างชอบธรรมยังไงล่ะ”

สักพักหนึ่งหวังเต๋อเซินก็พูดเสริมอีกว่า “น้องเย่… นายรู้ไหมว่าทำไมผู้มีอำนาจเหล่านั้นถึงหันมาให้ความสนใจเมียนมาร์ ?”

เย่เชียนส่ายหัว “เอ… ถ้าให้ผมเดา มันก็คงน่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับผลกำไรจำนวนมากมายมหาศาลใช่มั้ยครับ ? ที่พวกเขาทำแบบนี้ อาจจะเพื่ออำนวยความสะดวกในธุรกิจใต้ดินหรืออาจจะเพื่อสร้างสถานีขนส่งอะไรประมาณนั้น”

“ที่น้องเย่พูดมามันก็ไม่ผิด แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่เหตุผลหนึ่งเท่านั้น” หวังเต๋อเซินเว้นช่วงเงียบไป จากนั้นก็พูดต่ออีกว่า “แล้วนายรู้ไหมว่าเมียนมาร์อุดมไปด้วยทรัพยากรอะไรบ้าง ?”

“อืม… ที่ผมรู้ก็มีหยกกับทับทิม” เย่เชียนตอบ

“ถูกต้อง!” หวังเต๋อเซินพูดพลางฉีกยิ้ม “ดูเหมือนว่าน้องเย่จะเข้าใจมาถูกทางแล้ว หยกและทับทิมสามารถทำกำไรได้มากมายมหาศาล ในระบบเศรษฐกิจนั้น มันไม่เพียงมุ่งเน้นแต่เรื่องการตลาดหรือธุรกิจใต้ดินที่ผิดกฎหมาย แต่เรายังพยายามค้นหาวิธีการทำธุรกิจที่ใสสะอาดและสามารถตรวจสอบได้อีกด้วย เช่นเดียวกับกลุ่มเขี้ยวหมาป่าที่มีเหมืองเพชรในทวีปแอฟริกานั่นแหละ ที่มันไม่ได้เป็นแค่วิธีการหาเงินง่าย ๆ เพียงอย่างเดียว แต่ยังเป็นวิธีที่ทำให้พวกเขามีความสัมพันธ์อันเป็นประโยชน์ร่วมกันกับหน่วยงานของรัฐบาลในท้องถิ่น และวิธีการพวกนี้มันจะง่ายขึ้นไปอีกในอนาคต”

เย่เชียนฉีกยิ้ม “อืม ถ้าผมมีเวลา… ผมจะต้องศึกษามันอย่างจริง ๆ จัง ๆ แน่นอน เพราะพอผมวางมือแล้ว ผมจะได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจไง… ฮ่า ๆ ๆ”

หวังเต๋อเซินเองก็ฉีกยิ้ม “นายก็อย่าพูดไป… ฉันน่ะมีเหมืองแร่อยู่ที่นี่ตั้งสองแห่งแล้ว ถึงแม้ว่าผลผลิตต่อปีมันจะยังไม่มาก แต่มันก็สามารถใช้เป็นทุนค่าใช้จ่ายพื้นฐานของพวกเราได้… ถ้าหากน้องเย่สนใจล่ะก็… ฉันยินดีช่วยเต็มที่”

เย่เชียนรู้ดีว่าหวังเต๋อเซินเพียงแค่พูดถ่อมตัว เพราะเขามีเหมืองแร่สองแห่งที่รองรับค่าใช้จ่ายของกองทัพได้เพียงแค่ทหารหนึ่งพันคน ต่อให้เอาปืนมาจ่อหัวเขาตอนนี้ ยังไงเขาก็ไม่เชื่อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน