ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1013

ตอนที่ 1013 รูดทรัพย์

……………………………………………………………………..

เมื่อเขากลับไปที่คฤหาสน์ของหวังหว่านยู่แล้วเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการถูกหวังหว่านยู่ถามได้ แต่หวังฉิงเซิงก็ถือได้ว่าเป็นคนที่ฉลาดและอยู่ในแวดวงนี้มานานดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยเกี่ยวกับคำตอบของเขาเลยเพราะมันจะแนบเนียนและลื่นไหลอย่างมาก แน่นอนว่าเรื่องของหยานซื่อฉุยนั้นหวังฉิงเซิงจะถูกตำหนิอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่คราวนี้ถือเป็นโชคสำหรับทั้งสองฝ่ายดังนั้นหวังหว่านยู่จึงไม่รุนแรงเกินไปและบอกกับหวังฉิงเซิงว่าห้ามพูดถึงเรื่องนี้กับโอ่วหยาวหมิงซวนเด็ดขาด

แน่นอนว่าหวังฉิงเซิงสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขารู้สึกรังเกียจหวังหว่านยู่อย่างมากและตอนนี้ด้วยการสนับสนุนของโอ่วหยาวหมิงซวนก็ทำให้หวังฉิงเซิงมั่นใจอย่างมากว่าเย่เชียนกับหยานซื่อฉุยจะไม่ปล่อยให้หวังหว่านยู่รอดไปได้และเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะได้รับผลประโยชน์มากกว่าใครๆ

ส่วนงานเลี้ยงวันเกิดของหลินโรวโร่วนั้นเหว่ยเถ่าจัดงานอย่างอลังการและเชิญแขกผู้มีเกียรติจำนวนมากทั่วภาคตะวันตกเฉียงเหนือและจุดประสงค์เพื่อต้องการแสดงความเหนือกว่าของเขาแล้วเปรียบเทียบกับเย่เชียนและทำให้หลินโรวโร่วประทับใจและมองเขาด้วยความชื่นชม

สถานที่สำหรับจัดงานเลี้ยงวันเกิดนั้นคือที่สโมสรที่หรูหราที่สุดในเมืองซีหนิง ซึ่งเหว่ยเถ่ากับพรรคพวกของเขามาถึงก่อนเวลาและเพียงแค่รอใหนากเองอย่างหลินโรวโร่วมาเปิดงาน ถึงแม้ว่าสโมสรแห่งนี้จะเทียบไม่ได้กับสโมสรเจิดจรัสและสโมสรเหรินเจี๋ยนก็ตามแต่สำหรับภาคตะวันตกเฉียงเหนือก็ถือว่าดีที่สุด

หลินโรวโร่วก็มาพร้อมกับเย่เชียนโดยสวมชุดราตรีสีขาว ถึงแม้ว่าหลินโรวโร่วจะเลือกชุดและเสื้อผ้าให้เย่เชียนเป็นพิเศษแต่เย่เชียนก็เลือกที่จะสวมเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ที่เรียบง่ายและผ่อนคลาย

เมื่อเห็นหลินโรวโร่วเข้ามาทุกคนก็ยืนขึ้นทีละคนและเหว่ยเถ่าก็รีบทักทายเธอด้วยรอยยิ้มว่า “โรวโร่วคืนนี้คุณดูสวยมาก..สุขสันต์วันเกิดนะ” เขาพูดพร้อมหยิบห่อของขวัญออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาและส่งมอบให้ด้วยท่าทางที่อ่อนโยนและสง่าผ่าเผยดูเป็นสุภาพบุรุษมาก

ส่วนเย่เชียนก็เหลือบมองออกไปรอบๆราวกับว่าเขาไม่เห็นเหว่ยเถ่าและสถานการณ์ตรงหน้าเลย ส่วนหลินโรวโร่วก็ลังเลและสงสัยว่าเธอควรรับของขวัญจากเขาหรือไม่ จากนั้นเธอก็หันไปหาเย่เชียนและเห็นว่าเย่เชียนหันหน้ามองออกไปรอบๆจนเธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาและดึงแขนของเขาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็หันมาแล้วพูดว่า “ว้าว!..ของขวัญของคุณเหว่ยจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน” จากนั้นเย่เชียนก็คว้ามันมาแล้วเปิดกล่องเห็นสร้อยเพชรที่สวยงามอยู่ข้างใน

จากนั้นเย่เชียนก็พูดต่อ “มันสวยมาก..สร้อยเส้นนี้แพงแค่ไหนเนี่ย..นายน้อยเหว่ยรวยจริงๆ..ผมกับโรวโร่วขอบคุณมาก” เย่เชียนพูดขณะที่เขายัดสร้อยลงไปในกระเป๋าเสื้อและไม่มีความตั้งใจที่จะใส่มันให้กับหลินโรวโร่วเลยแม้แต่น้อย

“ขอบคุณนะ” หลินโรวโร่วขอบคุณอย่างสุภาพ

ถึงแม้ว่าเหว่ยเถ่าจะรู้สึกไม่พอใจอย่างมากแต่การศึกษาที่ดีของเขาก็ยังทำให้เขารู้สึกว่าเขาเหนือกว่าเย่เชียนและต้องมีนิสัยใจกว้างแบบชนชั้นสูงและตั้งใจทำให้เย่เชียนดูแปลกแยก ซึ่งเย่เชียนก็ไม่สนใจเขาและนั่งลงจากนั้นก็เริ่มคุยกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆและเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ

เธอคนนั้นคือลูกสาวเพื่อนของเหว่ยเถ่าที่ชวนมาร่วมงานและเธอมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย ซึ่งเธอก็ตกใจกับการกระทำที่ดูสนิทสนมและเป็นมิตรของเย่เชียนแต่เธอก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและเข้ากันได้ดีกับเย่เชียนอย่างมาก แน่นอนว่าเย่เชียนรู้ว่าในอนาคตเธอต้องเจอเรื่องที่เลวร้ายเพราะสำหรับเด็กผู้หญิงจากครอบครัวที่ร่ำรวยแล้วพวกเธอจะต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกหลานผู้มีอิทธิพลและพวกเธอก็ไม่มีทางตัดสินใจเองได้ ซึ่งถึงแม้ว่าหน้าตาของเย่เชียนจะไม่ได้หล่อเหลามากแต่เผยให้เห็นถึงความเท่แบบลูกผู้ชายและทำให้บรรดาสาวๆในงานจ้องกันตาไม่กะพริบ

เมื่อเห็นเย่เชียนเป็นแบบนี้หลินโรวโร่วก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยความโกรธแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร ซึ่งเธอกำลังพบปะกับบุคคลที่มีชื่อเสียงและสถานะสูงเหล่านี้และคนเหล่านี้ล้วนแต่ร่ำรวยดังนั้นคงจะไม่มีปัญหาในการบริจาคเงินสำหรับมูลนิธิของเธอ

เย่เชียนนั้นถูกเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆดึงขึ้นมาร้องเพลงแต่เสียงร้องของเย่เชียนนั้นช่างน่าปวดหัวจริงๆ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ดูสนุกมากและเขาก็ไม่ได้คิดว่าการร้องเพลงของเขาจะสร้างความเสียหายให้กับหูของคนที่ได้ยิน ถ้าไม่ใช่เพราะคนกลุ่มนี้ที่เป็นสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีล่ะก็หน่อยๆพวกเขาคงจะด่าทอเย่เชียนไปแล้ว

“นายน้อยเหว่ยผมชื่นชมคุณจริงๆ..ฉายานายน้อยแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือนั้นช่างเหมาะสมกับคุณจริงๆ..ช่างเป็นเกียรติสำหรับผมจริงๆที่ได้รับเชิญจากคุณเพราะนอกจากนายน้อยโอ่วหยางและนายน้อยหยานซื่อฉุยแล้วนายน้อยเหว่ยคือคนที่ผมชื่นชมมากที่สุดเลย” ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆพูดอย่างประจบสอพลอและจงใจพูดเสียงดังชัดให้เย่เชียนกับหลินโรวโร่วได้ยิน

แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ได้สนใจเพราะเขาร้องเพลงอย่างสนุกสนานแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าหยานซื่อฉุยจะเป็นหนึ่งในสามนายน้อยแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเธอยังคงเป็นผู้หญิงแต่ก็ไม่สำคัญเพราะเย่เชียนกำลังสนใจชื่อของโอ่วหยาวหมิงซวนและเดาว่าเขาน่าจะมาจากตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณโอ่วหยางใช่ไหม?

“อย่าเอาผมไปเทียบกับนายน้อยโอ่วหยางและคุณหยานซื่อฉุยเลย” เหว่ยเถ่าพูดอย่างถ่อมตนแต่เขาไม่สามารถยับยั้งการดูถูกบนใบหน้าของเขาได้แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเขาเดินไปที่ด้านข้างหลินโรวโร่วอย่างมีสติราวกับว่าเขาต้องการแสดงให้เธอเห็นว่าเธอมีเกียรติมากแค่ไหน

“นายน้อยเหว่ยอย่าถ่อมตัวไปเลย..ในดินแดนภาคตะวันตกเฉียงเหนือแห่งนี้นอกจากคุณแล้วใครจะมีคุณสมบัติแบบนี้ได้อีก” ชายหนุ่มยังคงประจบประแจงอย่างไม่ลดละ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน