ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1091

ตอนที่ 1091 ถ้ำปิดตาย

………………..

เย่เชียนไม่ได้เชื่อจริงๆ ว่าในโลกนี้มีวัตถุศักดิ์สิทธิ์แต่เขาไม่ปฏิเสธว่าในโลกนี้มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายที่วิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถอธิบายได้ เมื่อมองสิ่งกลมๆ ที่เหมือนหินที่อยู่ต่อหน้าเขาแล้วเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เรียกว่าพระบรมสารีริกธาตุได้จริงๆ

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้มีความหมายมากกับหลัวสุ่ยแต่เย่เชียนไม่ใช่คนพูดเก่งดังนั้นแค่จึงเฝ้าดูจากข้างๆ อย่างเงียบๆ และไม่พูด

จากนั้นหลัวสุ่ยก็ค่อยๆ หยิบหินก้อนนั้นขึ้นมาแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “ใช่!..นี่คือพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า”

“พระธาตุของพระพุทธเจ้ามันควรจะเป็นสิ่งที่เปล่งประกายไม่ใช่เหรอ..ฉันคิดว่าสิ่งนี้มันเป็นเหมือนก้อนหินธรรมดาๆ มากกว่า” เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะพูด

“พี่เย่จะไปรู้อะไร?” หลัวสุ่ยเหลือบมองเย่เชียนอย่างโกรธเกรี้ยวจากนั้นเธอก็หยิบมีดสั้นออกมาจากเสื้อของเธอแล้วฟาดมันสองสามครั้งและในทันใดนั้นเปลือกชั้นนอกของหินก็ถูกกะเทาะออกและเกิดแสงสว่างภายในทันที จากนั้นวัตถุแวววาวก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอในที่สุดจนหลัวสุ่ยพูดอย่างตื่นเต้นว่า “มันเยี่ยมมาก..มันยิ่งใหญ่จริงๆ ..ด้วยพระธาตุชิ้นนี้แม่ของฉันจะต้องรอด”

หัวใจของเย่เชียนก็สั่นสะท้านเพราะปรากฏว่าหลัวสุ่ยพยายามอย่างหนักหน่วงเพื่อช่วยแม่ของเธอแต่เธอไม่รู้ว่าแม่ของเธอเป็นโรคที่รักษาไม่หายและตายไปแล้ว จากนั้นเธอก็มองเย่เชียนด้วยความซาบซึ้งและพูดว่า “พี่เย่ขอบคุณนะ”

เย่เชียนก็แน่นิ่งไปและยิ้มอย่างเขินอายแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ช่วยอะไรมากเลย” หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็พูดต่อ “เราต้องคิดกันต่อว่าเราจะออกไปจากที่นี่ยังไง..ฉันพยายามหากลไกแล้วแต่ก็หาไม่เจอ..มันมีทางออกอื่นอีกไหมเพราะทางที่เรามาเมื่อกี้ถูกปิดตายไปแล้ว..เหมือนเราจะต้องหาทางอื่น”

ในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตายหลัวสุ่ยก็พยักหน้าอย่างเงียบๆ เพราะท้ายที่สุดแล้วชีวิตของแม่เธอก็ขึ้นอยู่กับวัตถุลึกลับชิ้นนี้แต่จะฟื้นคืนชีพได้หรือไม่นั้นหลัวสุ่ยก็ไม่กล้าที่จะประมาทใดๆ ในขณะนี้ ดังนั้นทั้งสองจึงช่วยกันค้นหาทางออกและตรวจดูทุกกำแพงทุกรอยแยกอย่างละเอียดแต่ก็ยังไม่พบอะไร

เมื่อพวกเขามาพบกันอีกครั้งที่ด้านหน้ากองโครงกระดูกพวกเขาเห็นการแสดงออกที่หดหู่ใจของกันและกันและใบหน้าของพวกเขาก็มืดมนลง

“เราจะตายที่นี่เหรอ” หลัวสุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

เย่เชียนก้มหน้าลงและหลัวสุ่ยก็เงียบไป ชั่วขณะหนึ่งความตายก็โอบล้อมทั้งสองคนไว้และถึงแม้จะเผชิญหน้าศัตรูนับไม่ถ้วนแต่เย่เชียนก็ไม่รู้สึกกลิ่นอายแห่งความตายอันรุนแรงแบบนี้มาก่อน ซึ่งความกลัวที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจนั้นทำให้เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองอย่างลับๆ ว่าเขากลัวที่จะตายโดยไม่มีใครรู้หรือเขากลัวความตายจริงๆ กันแน่? เย่เชียนก็ไม่รู้คำตอบเช่นกันหรืออาจเป็นเพราะเขากังวลมากเกินไปซึ่งมักจะทำให้คนเกิดความกลัวมากขึ้น

เป็นเวลานานในความเงียบงั้นโดยที่ทั้งสองคนไม่ได้พูดเลยแม้แต่คำเดียว จากนั้นเย่เชียนก็ยืนขึ้นและหันหลังเดินออกไปจนหลัวสุ่ยถึงกับตกใจและพูดว่า “พี่เย่กำลังทำอะไร” นั่นเป็นเพราะช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตของเธอกำลังจะมาถึงและเธอไม่อยากตายที่นี่อย่างเงียบๆ คนเดียว

เย่เชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ฉันจะลองหามันอีกครั้งเพราะอาจมีทางออกที่เราไม่รู้เพราะงั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน” น้ำเสียงที่แน่วแน่และหนักแน่นของเย่เชียนนั้นยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เขานั้นมีแต่ความกังวลมากมายแต่เขาไม่กลัวความตายเพราะเขาสามารถตายในการต่อสู้ที่ดุเดือดได้แต่จะไม่มีวันตายที่นี่อย่างไร้ประโยชน์แน่นอน

หลัวสุ่ยจำไม่ได้เลยว่าเย่เชียนเดินไปเดินมากี่ครั้งในถ้ำแห่งนี้ในและทุกๆ ครั้งที่เย่เชียนกลับมาเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จเลย แต่เย่เชียนก็ยังไม่รู้สึกท้อแท้และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเย่เชียนถึงได้ดิ้นรนถึงขนาดนี้ การต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดนั้นสำคัญมากดังนั้นเย่เชียนจึงยังคงมองหาทางออกอยู่ตลอดเวลา อันที่จริงหลัวสุ่ยจะรู้ได้อย่างไรว่ามีอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในหัวใจของเย่ เชียนและเขาต้องการพาเธอออกไปจากถ้ำอันมืดมิดแห่งนี้

“อืม” หลัวสุ่ยเชื่อในตัวของเย่เชียนโดยไม่มีเหตุผลและถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่านี่เป็นเพียงคำปลอบโยนแต่เธอก็ยังเชื่อมั่นในเย่เชียนอย่างมั่นคง แต่หลัวสุ่ยก็หันไปมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “บางทีเราอาจจะมีความสุขก็ได้ที่ตายแบบนี้อยู่ที่นี่”

เย่เชียนอดไมได้ที่จะสั่นสะท้านและหันไปมองด้วยความประหลาดใจเพราะดวงตาของหลัวสุ่ยฉายแววตาแปลกๆ จนเย่เชียนไม่กล้ามองหน้าเธอแล้วหันหนีไปอย่างเร่งรีบ จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “ยัยโง่อย่าพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก..ฉันเย่เชียนผู้เผชิญกับอันตรายทั้งชีวิตและผ่านความตายมามากมายแต่ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ได้เพราะงั้นเราจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้!”

ด้วยวิธีนี้ทำให้ทั้งสองก็หันหลังพิงกันและเวลาก็ผ่านพ้นไปทีละน้อยและทั้งสองก็ยังพิงกันอยู่อย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขารู้สึกปลอดภัยและจู่ๆ เย่เชียนก็ได้ยินเสียงกรนเล็กน้อยในหูของเขาแล้วหันไปมองเห็นว่าหลัวสุ่ยหลับไปแล้ว จากนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันราวกับว่าเขากำลังฝันร้ายและรู้สึกปวดใจจนเขาค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบหน้าเธอ

ทันทีที่เย่เชียนสัมผัสหลัวสุ่ยเขาก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเพราะเขาพบว่าหน้าหากของหลัวสุ่ยร้อนและดูเหมือนว่าเธอจะมีไข้สูงและร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเล็กน้อยเหมือนจะรู้สึกหนาว เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนจึงโอบเธอเข้าไปในอ้อมแขนทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน