ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1096

1096 /1358

ตอนที่ 1096 การประลองอาวุธลับ

………………..

ใช่แล้วคนที่ปรากฏตัวมาก็คือหมาป่าผีไป๋ฮวยและชายผู้นี้คอยติดตามเย่เชียนราวกับเป็นพี่น้องที่ร่วมชีวิตและความตายแต่ดูเหมือนว่าระหว่างพวกเขาจะมีชะตากรรมที่ยุ่งเหยิงอยู่ในขณะนี้ เขาสวมชุดสีขาวขาวราวกับหิมะยืนเงียบอยู่ต่อหน้าเย่เชียนดุจดั่งเทพเจ้าที่ไม่สั่นไหวดั่งขุนเขา

จากนั้นไป๋ฮวยก็ค่อยๆหันมาเหลือบมองเย่เชียนอย่างเฉยเมยเช่นเคยแต่เย่เชียนก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่ามีร่องรอยของความห่วงใยซ่อนอยู่และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ อาจกล่าวได้ว่าไม่มีใครในโลกใบนี้ที่เย่เชียนห่วงใยมากที่สุดเท่าไป๋ฮวยแล้วและแน่นอนว่าสำหรับไป๋ฮวยเองก็เช่นกันแต่ก็ไม่สามารถมีใครเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้และมีเพียงพวกเขาเองเท่านั้นที่เข้าใจว่าความเป็นพี่น้องกันนั้นลึกซึ้งแค่ไหน ผู้ที่ยอมสละชีวิตเพื่ออีกฝ่ายได้ดังนั้นการมีพี่น้องเช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว

เมื่อเห็นว่าไป๋ฮวยปลอดภัยดีเย่เชียนก็รู้สึกโล่งใจและมีความสุขมาก เนื่องจากไป๋ฮวยหนีออกไปจากโรงพยาบาลอย่างเงียบๆดังนั้นถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่แสดงออกแต่เขาก็กังวลมาเสมอและต่อให้เขาจะรู้ว่าไป๋ฮวยไม่เป็นอะไรแต่เขาก็ยังกังวลอยู่ดี แต่ตอนนี้ไป๋ฮวยได้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วเขาจึงสามารถโล่งใจได้

ตั้งแต่หนีออกจากโรงพยาบาลครั้งก่อนไป๋ฮวยก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างว่าในอดีตเขาฝืนจนเกินไปกระทั่งหวาดระแวงซึ่งไม่เพียงแต่ทำร้ายตัวเองแต่ยังทำร้ายน้องชายและพวกพ้องของเขาด้วย เขาไม่รู้ว่าเขาเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงในใจที่เงียบงันแต่ตัวเขาเองก็ชัดเจนมากเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงนี้

หลังจากหนีไปต่างประเทศแล้วไป๋ฮวยก็ได้ตัดสินใจครั้งใหญ่และส่งคนทั้งหมดของเขาไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาเพราะสิ่งที่ต้องทำก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้เพราะเขารู้สึกว่าเขาควรชดใช้ในความผิดและบาปที่เขาได้ทำลงไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอี้ซิงเฉินก็คงไม่ตาย ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะชดใช้หนี้ที่ค้างชำระเขี้ยวหมาป่าได้อย่างไรและบางทีนี่อาจจะเป็นวิธีเดียว

ครั้งนี้เขามาที่เฉิงตูเพื่อทำธุรกิจแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นเย่เชียนที่หน้าประตูทางเข้าสำนักถังโดยบังเอิญและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อยและไม่รู้ว่าทำไม รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชียนและถังจิงหนานแต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากดังนั้นเขาจึงแอบเข้ามาอย่างเงียบๆ

นี่เป็นโชคของไป๋ฮวยหรือไม่เพราะตอนนี้เป็นตอนกลางวันแสกๆดังนั้นอาวุธและกับดักต่างๆของสำนักถังนั้นจึงถูกปิดใช้งานอยู่ ซึ่งถ้าหากเป็นตอนกลางคืนและไป๋ฮวยแอบย่องเข้ามาแบบนี้เขาจะไม่ถูกอาวุธและกับดักลับโจมตีหรอกเหรอ? ครั้งนี้เมื่อเขาเห็นถังจิงหนานกำลังจะโจมตีเย่เชียนแบบนี้ไป๋ฮวยก็รีบออกมาโดยไม่ลังเล

ถึงแม้ว่าถังจิงหนานจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและคล่องเคล่วอย่างมากแต่เมื่อเขาเคลื่อนไหวไป๋ฮวยก็สามารถจับทางได้อย่างง่ายดาย แน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลยแต่เย่เชียนก็ไม่รู้ว่าทำไมเพราะตั้งแต่แรกเขากับไป๋ฮวยก็ฝึกฝนแบบเดียวกันมาตลอดและเย่เชียนยังได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณและทำสมาธิอยู่ประจำแต่เย่เชียนก็ยังไม่สามารถทำได้อยู่ดี อย่างไรก็ตามเย่เชียนไม่ได้สนใจเรื่องนี้เพราะเขามีความสุขมากเมื่อเห็นไป๋ฮวยแข็งแกร่งขึ้นดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สนใจว่าไป๋ฮวยจะใช้วิธีการใด

เมื่อมองหน้าของไป๋ฮวยแล้วใบหน้าของเขานั้นมืดมนราวกับท้องฟ้าก่อนเกิดพายุโหมกระหน่ำและมีเมฆสีดำปกคลุมอยู่ด้านบน ในตอนนี้ไป๋ฮวยก็จ้องมองไปที่ถังจิงหนานแล้วพูดว่า “ถ้าคุณกล้าขยับอีกผมจะฆ่าคุณซะ!” น้ำเสียงของไป๋ฮวยหนักแน่นมากและไม่มีใครกล้าสงสัยในคำพูดของเขาและทุกคนก็เชื่ออย่างแน่นอนว่าถ้าถังจิงหนานเคลื่อนไหวไป๋ฮวยก็จะลงมือโดยไม่ลังเลและจะต่อสู้กับถังจิงหนานอย่างเอาเป็นเอาตาย

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นเพราะเขาไม่เคยคิดที่จะฆ่าถังจิงหนานจริงๆเพราะนี่คือปู่ของเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นไป๋ฮวยปรากฎตัวออกมาเย่เชียนก็ดีใจอย่างมาก ส่วนจินเหว่ยห่าวก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วฉีกยิ้ม

ถังจิงหนานก็โกรธมากเพราะก่อนหน้านี้หลานชายของเขากลับหยิ่งผยองกับเขาและตอนนี้หลานชายแท้ๆของเขากลับคิดที่จะร่วมมือกับคนอื่นเพื่อฆ่าเขาอีกจนทำให้ใบหน้าของเขาดูดุร้ายและน่ากลัว “เอาล่ะๆ..ให้มันได้แบบนี้สิ!” ถังจิงหนานพูดหลายๆครั้งติดต่อกันแล้วจ้องมองไปที่เย่เชียนอย่างดุเดือดและพูดว่า “ไม่มีใครในสำนักถังที่กล้าท้าทายฉันแบบนี้แล้วเอ็งล่ะ..เอ็งยังเห็นปู่อยู่ในสายตาหรือเปล่า?”