ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1097

ตอนที่ 1097 ปรมาจารย์ผู้ล่วงลับ

………………..

คนอื่นๆอาจไม่เห็นว่าการเคลื่อนไหวของไป๋ฮวยนั้นแปลกหรือมหัศจรรย์อย่างไรแต่สำหรับถังจิงหนานแล้วเขาเห็นได้อย่างชัดเจน

เมื่อเผชิญหน้ากับการเคลื่อนไหวแบบนี้ถังจิงหนานก็ไม่กล้าประมาทใดๆและสะบัดมือครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อขว้างอาวุธลับจำนวนนับไม่ถ้วนออกไป อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหยุดอาวุธลับที่ไป๋ฮวยปล่อยออกมาจนหมด ยิ่งไปกว่านั้นอาวุธลับที่ถูกปล่อยออกมายังเปลี่ยนวิถีในอากาศราวกับว่ามันยังมีชีวิตอยู่และโจมตีถังจิงหนานอย่างไม่หยุดยั้ง

ในเวลานี้ถังเฉียงและภรรยาของเขาก็ถึงกับตกใจและตะโกนว่า “นั่นมัน!” เมื่อไป๋ฮวยใช้อาวุธลับที่ซ่อนอยู่ของเขาแล้วพวกเขาก็ถึงกับตกตะลึงเพราะมันเป็นสิ่งที่อันตรายและวิธีการใช้ก็ยากมาก แต่ถังจิงหนานนั้นไม่ได้ตกใจแต่อย่างใดและดูเหมือนเขาจะตื่นเต้นเล็กน้อยและการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏอย่างชัดเจนต่อหน้าต่อตาของทุกคน

สีหน้าของทุกคนหยุดนิ่งทันทีและพวกเขาตกตะลึงกันถ้วนหน้า พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมการแสดงออกของถังจิงหนานถึงเป็นเช่นนั้น แต่ไม่นานนักการแสดงออกของถังจิงหนานก็แน่นิ่งไปและความตื่นเต้นก่อนหน้านี้ก็ดูเหมือนจะหายไปในทันที “ระบำนกยูง?..เอ็งเป็นใครกันแน่ทำไมเอ็งถึงใช้ระบำนกยูงได้..เอ็งเป็นพวกหลงเก๋ออย่างงั้นเหรอ?” ถังจิงหนานถาม

ทักษะการใช้อาวุธลับนี้เป็นท่าพิเศษที่คิดค้นขึ้นโดยบรรพบุรุษของสำนักถังและนั่นเรียกว่าระบำนกยูง เมื่อใช้ทักษะดังกล่าวแล้วอาวุธลับที่ถูกปล่อยออกมาจะโบยบินเหมือนนกสะบัดหางและสามารถเปลี่ยนวิถีการโจมตีในอากาศได้ ทักษะนี้เป็นสิ่งที่ป้องกันได้ยาก ซึ่งในปัจจุบันเหล่าสาวกของสำนักถังไม่มีใครฝึกฝนทักษะนี้เลยเพราะใครๆก็ก็คิดว่าระบำนกยูงนั้นเป็นแค่ตำนานและไม่มีใครสามารถฝึกสอนอย่างถูกต้องได้จนมันเริ่มจางหายไป

ใครคือหลงเก๋อ? พวกเขาเป็นสาวกสำนักถังจากต่างแดนที่เกือบจะกวาดล้างสำนักถังได้เมื่อร้อยปีที่แล้ว พวกเขาทั้งโดดเด่นและมีความสามารถ ซึ่งถึงแม้ว่าจะไม่มีใครในสำนักถังที่สามารถใช้ทักษะนี้ได้แต่ถังจิงหนานก็เคยเล่าให้พวกเขาฟังถึงตำนานของทักษะดังกล่าว แต่ก็สามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าไป๋ฮวยยังไม่สามารถใช้พลังระบำนกยูงได้อย่างเต็มที่แต่นั่นก็พอที่จะทำให้ถังจิงหนานแปลกใจแล้ว ถ้าหากว่าระบำนกยูงครั้งนี้ถูกใช้โดยสาวกหลงเก๋อจริงๆเกรงว่าเขาคงจะตายไปแล้ว

สาวกหลงเก๋อตายไปเมื่อร้อยปีก่อนแล้วไม่ใช่เหรอ? ถังจิงหนานตกใจมากและไม่อยากจะเชื่อแต่เขาก็ไม่ได้เกลียดสาวกหลงเก๋อมากถึงขนาดนั้นเพราะเขาเองก็ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเขามีความเกลียดชังลึกๆในใจของเขาหรือเปล่า กลับกันเขายังชื่นชมสาวกหลงเก๋ออีกด้วยเพราะท้ายที่สุดแล้วสาวกหลงเก๋อก็ได้สร้างทักษะและกระบวนท่าร่ายรำอาวุธลับมากมายซึ่งยังคงสืบทอดกันในสำนักถังจนทุกวันนี้ ดังนั้นผู้ที่น่าอัศจรรย์แบบนี้ควรจะได้รับการเคารพโดยธรรมชาติ

คนอื่นๆไม่รู้ว่าหลงเก๋อเป็นใครแต่เมื่อพวกเขาได้ยินคำถามของถังจิงหนานแล้วพวกเขาต่างก็ประหลาดใจมากและพวกเขาทุกคนก็จ้องมองไปที่ไป๋ฮวยและกำลังรอคำตอบจากเขา

“อาจารย์หลงท่านหนึ่งเป็นคนสอนผม!” ไป๋ฮวยตอบอย่างเฉยเมย “ผมถือได้ว่าเป็นศิษย์ของอาจารย์หลง..แต่อาจารย์หลงมักจะปฏิเสธว่าผมเป็นลูกศิษย์ของท่าน” ไป๋ฮวยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำแต่มีความรู้สึกชัดเจนในคำพูดของเขาเพราะเมื่อนึกถึงตอนที่เขาได้ไปฝึกฝนกับอาจารย์ชาวหลงเก๋อแล้วไป๋ฮวยก็ไม่อยากจะเชื่อเลยเช่นกัน

เช่นกันก็ฉีกยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขเพราะในตอนนี้เขาเข้าใจจิตใจของไป๋ฮวยจริงๆ เพราะถ้าไป๋ฮวยใช้ทักษะนี้เพื่อตอนที่สู้กับเขาล่ะก็เย่เชียนคงจะตายไปแล้ว โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพราะเขาไม่ได้มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับอาวุธลับเหมือนกับถังจิงหนานเพราะขนาดถังจิงหนานยังตกตะลึงดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงตัวเขาเองเลย

เมื่อได้ยินแบบนั้นถังจิงหนานก็ถึงกับตกตะลึงและใบหน้าของเขาก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยจากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วมองไปที่ไป๋ฮวยและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้..พวกหลงเก๋อตายไปร้อยกว่าปีแล้ว”

“อาจารย์หลงต้องหนีตายจากการไล่ล่าของสาวกสำนักถังของคุณดังนั้นเขาจึงกระโดดลงจากหน้าผาแต่เขาไม่ตายเพราะเขาตกลงไปใส่ต้นไม้ที่หน้าผาจนเขาได้รับบาดเจ็บและขาหัก” ไป๋ฮวยมองไปที่ถังจิงหนานแล้วพูดอย่างเย็นชา

ถังจิงหนานก็ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยและพูดว่า “อันที่จริงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไม่สามารถตำหนิใครได้..ถึงแม้ว่าการกระทำของสาวกหลงเก๋อจะรุนแรงไปหน่อยแต่ก็เข้าใจได้..ยิ่งไปกว่านั้นทักษะและวิชาต่างๆเกี่ยวกับอาวุธลับของสำนักถังก็ถูกคิดค้นโดยพวกเขา..พวกเขาถือได้ว่าเป็นบุคคลที่น่ายกย่องสำหรับสำนักถังของเรา..ฉันชื่นชมพวกเขามาโดยตลอดและฉันก็อยากจะพบสาวกหลงเก๋อสักครั้ง” อารมณ์ที่แสดงออกมาในคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เสแสร้งเลยแม้แต่น้อย

“ท่านพ่อ!..ใครคือหลงเก๋อ?..พวกเขาเป็นสาวกสำนักถังของเราได้ยังไง?..สำนักถังของเราไม่เคยรับคนจากต่างแดนไม่ใช่เหรอ?” ถังเฉียงถามด้วยความสงสัยและเขาจะรู้ได้อย่างไรเกี่ยวกับความขมขื่นที่เกิดขึ้นเมื่อร้อยปีก่อน? ซึ่งถังจิงหนานนั้นไม่เคยต้องการพูดถึงเรื่องราวในอดีตเพราะเขาต้องการฝังเรื่องนี้ให้จมหายไปแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้พบกับลูกหลานของหลงเก๋อโดยบังเอิญในวันนี้

“มันไม่ใช่เรื่องของแก..หุบปากซะ!” ถังจิงหนานตะโกนอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินแบบนั้นถังเฉียงก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมถังจิงหนานจึงโกรธ อย่างไรก็ตามถังเฉียงก็รู้ว่าพ่อของเขานั้นเป็นคนยังไง ซึ่งความผิดพลาดในอดีตมันไม่สำคัญอีกต่อไปและถังจิงหนานก็แค่อยากจะฝังเรื่องนี้ตลอดไปและไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ในสำนักถังดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้ถังเฉียงและคนอื่นๆรู้เรื่องนี้

“ท่านปู่แล้วผมล่ะ?” ถังยู่เฉิงดูไม่ค่อยเต็มใจและถามแต่หลังจากเห็นดวงตาของถังจิงหนานแล้วเขาก็กลืนประโยคที่เหลือกลับไปด้วยความตกใจ

“เอ็งไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ..หุบปากไปซะ!..เอ็งมันเอาแต่คิดถึงเรื่องของผู้หญิงทั้งวันและไม่ช้าก็เร็วเอ็งจะต้องตายเพราะผู้หญิง!” ถังจิงหนานตะคอกด้วยความรังเกียจโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของถังยู่เฉิง ซึ่งอย่างน้อยๆเขาก็เป็นหลานชายคนโตและเป็นสายเลือดของตระกูลถังอีกด้วย แต่ถึงแม้ว่าถังจิงหนานจะดุด่าเขาอย่างรุนแรงอยู่เสมอแต่เขาก็ยังห่วงใยหลานคนนี้ตลอด ถังจิงหนานเป็นคนแบบนี้ที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆ

เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของถังยู่เฉิงดูไม่มีความสุขอย่างมากแต่เขาก็ไม่กล้าเถียงถังจิงหนาน ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโกรธและหันหลังกลับ ถังยู่เซิงรู้ดีว่าในหมู่บ้านเมียวหลายคนนั้นไม่ชอบเขาและไม่ชอบการจับคู่ให้โดยไม่เต็มใจและรู้ดีว่าหลัวสุ่ยไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีให้กับเขาเลย ดังนั้นถ้าเขาอยากอุ้มสาวงามเขาก็ทำได้แค่พึ่งพาถังจิงหนานเพราะเขาเชื่อว่าพ่อของหลัวสุ่ยจะต้องไม่ปฏิเสธเพราะสถานะของถังจิงหนานนั่นเอง แบบนั้นแล้วถังยู่เซิงจะกล้าต่อต้านถังจิงหนานในเวลานี้ได้อย่างไร?

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ได้ครับ..ผมมาหาคุณด้วยความปรารถนาดีแต่คุณต้อนรับผมได้แย่มาก”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเอ็งมีความขัดแย้งกับยู่เซิงมากก่อน” ถังจิงหนานพูด เมื่อมาถึงจุดนี้เห็นได้ชัดว่าถังจิงหนานยอมแพ้แล้วและเย่เชียนก็ไม่คิดที่จะสนใจเรื่องเหล่านี้ต่อไม่อย่างนั้นเขาจะดูไร้เหตุผลจนเกินไป นอกจากนี้ถังจิงหนานยังเป็นปู่ของเขาด้วย

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นแต่ไม่ได้พูดเพราะเขารู้ดีว่าทำไมถังยู่เซิงถึงทำแบบนั้นกับเขาเมื่อเห็นเขาเข้ามา ซึ่งถ้าหากผู้ชายโกรธแค้นผู้ชายอีกคนเพราะเรื่องของผู้หญิงล่ะก็นั่นก็เป็นสัญญาณของความขี้ขลาดและนอกจากนี้เย่เชียนกับหลัวสุ่ยก็ไม่ได้มีอะไรกันและทั้งสองก็แค่ผ่านเรื่องร้ายๆด้วยกันมาเท่านั้น “มากับฉัน!” ถังจิงหนานพูด เมื่อเสียงจบลงถังจิงหนานก็หันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้องโถง

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินไปหาไป๋ฮวยและเหลือบมองเขาจากนั้นก็ยิ้มแล้วถามว่า “พี่เป็นไงบ้าง?”

แน่นอนว่าไป๋ฮวยก็ยังคงไม่แยแสเช่นเคยแล้วส่ายหัว ซึ่งเย่เชียนก็คุ้นเคยกับพฤติกรรมของไป๋ฮวยมานานแล้วและถ้าหากไป๋ฮวยดูกระตือรือร้นมากกว่านี้เย่เชียนก็คงจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าการแสดงออกของไป๋ฮวยจะดูไม่แยแสแต่เย่เชียนก็สามารถรู้ได้จากแววตาของเขาอยู่ดี

“เกือบไปแล้วมั้ย!” เย่เชียนต่อยไป๋ฮวยที่แน่นิ่งจนไป๋ฮวยอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งโหยงจากนั้นแววตาที่ดูดุเดือดก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะหายไปในทันทีและเขาก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน ในเวลานี้ไป๋ฮวยก็ดูเหมือนจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขาและเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วดวงตาของเขาก็กลับมาเป็นปกติและเขาเหลือบมองไปที่เย่เชียนด้วยความขอโทษแต่ก็ยังไม่พูดอะไรแล้วเดินไปที่ห้องโถงทันที

เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนกับจินเหว่ยห่าวก็มองหน้ากันและเดินตามเข้าไป จากนั้นถังจิงหนานก็สั่งให้พวกเขานั่งลงแล้วถังจิงหนานก็หันไปมองม่อหลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ปรมาจารย์หลงเก๋อผู้นั้นเป็นยังไงบ้าง” ถังจิงหนานถามด้วยอารมณ์ที่ดูซับซ้อนมากและไม่มีใครรู้ได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาควรจะเกลียดสาวกหลงเก๋อเพราะในอดีตเหล่าสาวกหลงเก๋อเกือบจะทำลายสำนักถังแต่ถังจิงหนานกลับชื่นชมสาวกหลงเก๋อจากก้นบึ้งของหัวใจและยกย่องอย่างมาก

“ปรมาจารย์หลงเก๋อตายไปแล้ว” ไป๋ฮวยพูดอย่างเศร้าใจและถึงแม้ว่าปรมาจารย์หลงเก๋อจะไม่เคยยอมรับว่าไป๋ฮวยเป็นลูกศิษย์ของเขาก็ตามแต่ในใจของไป๋ฮวยก็รู้ดีว่าอาจารย์ของเขาคิดอะไรอยู่ ชายชราผู้นี้ที่มีชีวิตอยู่มาเกือบ 130 ปีและมีชะตาชีวิตที่เจ็บปวดมาโดยตลอดจนไม่มีใครสามารถเข้าใจความทรมานในหัวใจของเขาได้เลย เขาไม่เคยลืมผู้หญิงในหัวใจของเขาได้และเขาก็รักผู้หญิงคนนั้นมาตลอดทั้งชีวิตของเขา

.

.

ตอนที่ 1098 พี่น้องคืออะไร

………………..

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน