ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1107

ตอนที่ 1107 พิษหนอนไหมทอง

………………..

ผู้ชายนั้นผ่านแพ้ต่อความสวยงามของผู้หญิงเสมอและมักจะยากที่จะหนีไปจากวังวนเหล่านี้ได้ จงฮุ่ยและหลัวสุ่ยนั้นเป็นคู่รักในวัยเด็กและเมื่อพวกเขายังเด็กกันมากพวกเขาก็สาบานและสัญญาต่อกันว่าจะแต่งงานกัน ซึ่งหลังจากที่จงฮุ่ยรอมานานหลายปีขนาดนี้เขาจะยอมให้หลัวสุ่ยไปแต่งงานกับคนอื่นได้อย่างไร? ก่อนที่เขาจะมาเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นคนจากสำนักถังที่มาสู่ขอหลัวสุ่ยในวันนี้

ความสัมพันธ์ระหว่างหมู่บ้านเมียวกับสำนักถังนั้นตึงเครียดมาโดยตลอดและถึงแม้ว่าปัจจุบันจะต่างคนต่างอยู่ก็ตาม ซึ่งในฐานะลูกชายคนเดียวของผู้อาวุโสจงโหลวซานปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่นั้นเขาก็ไม่อาจยอมได้ เขารู้ดีว่าสำนักถังมีอิทธิพลอย่างมากในมณฑลเสฉวนและแม้แต่ในประเทศจีนดังนั้นในความเห็นของเขาเมื่อผู้คนจากสำนักถังมาที่นี่พวกเขาจะต้องใช้พลังอำนาจของพวกเขาเพื่อกดขี่ข่มเหงผู้คนอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นแบบนั้นถังยู่เซิงก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “อย่ามองมาที่ฉันเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย..นายไปคุยกับเขาเถอะเพราะเขาเป็นคนที่แย่งคนรักไปจากนาย..ถ้าฉันเป็นนายฉันไม่ยอมแน่..ฉันจะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงที่ฉันรักแต่งงานกับคนอื่นอย่างแน่นอน” นี่มันเป็นการยั่วยุชัดๆและใครบ้างที่ไม่รู้? หว่านไห่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะดูเหมือนเขาอยากจะดูว่าเย่เชียนจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ตั้งแต่แม่ของหลัวสุ่ยเสียชีวิตไปหว่านไห่ก็ได้เป็นพ่อเต็มตัวอีกครั้งและเขาก็ยังคงรู้จักลูกสาวคนนี้เป็นอย่างดีเพราะตั้งแต่เด็กๆหลัวสุ่ยไม่เคยใกล้ชิดกับเด็กผู้ชายคนไหนเลยและเมื่อเขาเห็นหลัวสุ่ยจูงมือของเย่เชียนเข้ามาที่นี่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างแล้ว อันที่จริงหว่านไห่รู้สึกผิดต่อลูกสาวคนนี้มาหลายปีแล้วเพราะเขายังชัดเจนมากว่ามีช่องว่างระหว่างพวกเขาดังนั้นเขาจะไม่คัดค้านการตัดสินใจของลูกสาวและยังหวังว่าหลัวสุ่ยจะสามารถหาผู้ชายที่เธอพึ่งพาเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการดูว่าเย่เชียนจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

เย่เชียนก็จ้องมองไปที่การแสดงออกถึงความเกลียดชังของจงฮุ่ยและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เพราะจงฮุ่ยตกเป็นเป้าหมายของคนอื่นและโดนหลอกใช้ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่รู้สึกเกลียดจงฮุ่ยเลยแต่กลับกันถังยู่เซิงที่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ทำให้เย่เชียนไม่สบอารมณ์อย่างมาก

“บอกฉันทีว่านายบังคับหลัวสุ่ยอย่างงั้นเหรอ?” จงฮุ่ยมองเย่เชียนและถามอย่างดุเดือด

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยและพูดว่า “น้องชายนายใจเย็นๆก่อน..นายเสียสติไปแล้วเหรอ..คนอย่างฉันจะไปกล้าทำแบบนั้นกับหลัวสุ่ยต่อหน้าพ่อของเธอได้ไงยัง..ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ”

จงฮุ่ยก็ถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งและดูเหมือนเขาจะคิดว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดมานั้นสมเหตุสมผล ดังนั้นเขาก็หันไปหาถังยู่เซิงอีกครั้งและจู่ๆหลัวสุ่ยก็พูดขึ้นมาว่า “จงฮุ่ยเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่นเลย..ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันถือว่านายเป็นพี่ชายเสมอและฉันก็ไม่เคยชอบนายเลย”

เมื่อถูกคำพูดราวกับฟ้าผ่าอีกครั้งร่างกายของจงฮุ่ยก็แน่นิ่งไปครู่หนึ่งและจู่ๆก็มีหมอกควันปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาซึ่งมันหายวับไปอย่างรวดเร็วและเขาก็ปกปิดมันเอาไว้อย่างดี “หลัวสุ่ยเธอพูดแบบนี้ได้ยังไง..เธอทำกับฉันแบบนี้เหรอ?..พูดสิ?” จงฮุ่ยรู้สึกเศร้าอย่างมาก

ในตอนนี้ถังยู่เซิงก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพราะถ้าหากจงฮุ่ยบ้าคลั่งขึ้นมาและโทษเขาล่ะก็เขาจะต้องโชคร้ายในวันนี้อย่างแน่นอน คราวหน้าเขาจะสวนคืนความอัปยศที่เขาได้รับในวันนี้และมาที่นี่อีกครั้งและถึงแม้ว่าหลัวสุ่ยจะไม่ยอมรับในตัวเขาถึงยังไงเขาก็จะทำลายเธอและไม่ให้ผู้อื่นประสบความสำเร็จในความรักได้ จากนั้นเขาก็จ้องไปที่เย่เชียนอย่างดุเดือดและถังยู่เซิงก็พูดว่า “เย่เชียน..แกกลับไปเมื่อไหร่แกต้องอธิบายให้ปู่ของฉันฟังด้วย”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างเฉยเมยแต่ไม่ได้พูดเพราะเขาเชื่อว่าถังจิงหนานจะมีเหตุผลและจะไม่โทษตัวเองในเรื่องนี้ หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลานานในห้องของถังหนานในคืนนั้นเย่เชียนก็เข้าใจชายชราคนนี้ดีแต่สิ่งที่เขากังวลก็คือถังจิงหนานนั้นแก่แล้วและสิ่งต่างๆของตระกูลถังและสำนักถังจะถูกส่งไปยังถังเฉียงและคนอื่นๆในอนาคตอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่าความสัมพันธ์จะยิ่งแย่ลงไปอีก

เมื่อเห็นถังเฉียงพยุงถังยู่เซิงออกไปเย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วหันไปทางหว่านไห่และพูดว่า “ผมต้องขอโทษด้วยครับท่านผู้เฒ่าหว่าน..ผมจะไปบอกความจริงกับคุณปู่ของผมเกี่ยวกับเรื่อง..ผมเชื่อว่าคุณปู่จะตัดสินใจอย่างยุติธรรมและผมก็ไม่ต้องการให้เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อหมู่บ้านเมียวและตระกูลถังจนเป็นผลให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายแล้วร้ายยิ่งกว่าเดิม”

หว่านไห่ก็พยักหน้าเล็กน้อยและเห็นได้ชัดว่าเขาพึงพอใจกับการกระทำของเย่เชียนเป็นอย่างมากแล้วพูดว่า “ถึงแม้ว่าอาจารย์ถังจิงหนานจะเป็นคนอารมณ์ร้อนก็เถอะแต่เขาก็ควรจะมีเหตุผลที่ดีและไม่กดขี่ข่มเหงคนอื่นๆโดยไร้เหตุผล..ฉันคิดว่าสำนักถังนั้นน่านับถือมานานนับพันปีแต่ตอนนี้คนรุ่นหลังไม่ได้น่านับถือเท่ารุ่นก่อนๆแล้ว..มันน่าเสียดายมาก”

“ผมหวังว่าท่านผู้เฒ่าหว่านจะเข้าใจนะครับ” เย่เชียนพูด หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดต่อ “ผมยังมีบางอย่างที่ต้องทำเพราะงั้นผมขออยู่ที่หมู่บ้านเมียวต่ออีกสักสองสามวันนะครับ..แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่าน่ะสิ”

“ได้สิ..หมู่บ้านของเราไม่ใช่พื้นที่ปิดและนักท่องเที่ยวก็มักจะมาที่นี่อยู่ตลอดทั้งปี..แต่เอ็งไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่หวงห้ามได้ เข้าใจไหม?..ไม่อย่างนั้นฉันเองก็ไม่สามารถปกป้องเอ็งได้เหมือนกัน” หว่านไห่พูด

“ขอบคุณครับท่านผู้เฒ่าหว่าน..ผมรู้ครับว่าอะไรควรไม่ควร” เย่เชียนพูดแล้วหันไปมองหลัวสุ่ยด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “หลัวสุ่ยฉันจะเดินไปรอบๆหมู่บ้านเพราะงั้นเธอไปทำธุระของเธอต่อเถอะ” เมื่อพูดจบเย่เชียนก็เดินออกไปแต่หลัวสุ่ยก็รีบคว้าตัวเขาแล้วพูดว่า “พี่เย่ฉันขอไปด้วย..ทิวทัศน์ของหมู่บ้านเมียวของเราสวยมากเพราะงั้นฉันจะพาพี่ไปดูรอบๆเอง..ฉันบอกได้เลยว่าพี่จะต้องหลงรักที่นี่อย่างแน่นอน”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลัวสุ่ยแล้วจงฮุ่ยก็ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจและเขาก็ตระหนักว่าสิ่งที่ถังยู่เซิงพูดก่อนหน้านี้นั้นเป็นความจริงว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะเย่เชียน เมื่อคิดแบบนั้นใบหน้าของจงฮุ่ยก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันทีและมองไปที่เย่เชียนอย่างดุเดือดและทันใดนั้นเขาก็ตะโกนว่า “หยุดเดี๋ยวนี้!”

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันกลับมาอย่างช้าๆแล้วมองไปที่จงฮุ่ยและพูดอย่างเย็นชาว่า “อะไรกัน..นี่นายกำลังโทษฉันอยู่งั้นเหรอ?”

“ฉัน..ฉันอยากจะสู้กับนาย!” จงฮุ่ยพูดอย่างเย็นชา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน