ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1113

ตอนที่ 1113 รู้อยู่แล้ว

………………..

ถังจิงหนานนั้นไม่ได้มีความสามารถหรือพรสวรรค์ที่โดดเด่นและเขาเองก็ชัดเจนในเรื่องนี้โดยธรรมชาติเพราะเขาพยายามฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงตั้งแต่เป็นเพราะความสามารถของเขาที่ไม่โดดเด่นดังนั้นเขาจึงยังไม่ก้าวหน้ามากนักและเขาก็รู้ดีเช่นกันว่าเมื่อถังจิงหนานตายก็จะมีแต่สำนักถังเท่านั้นที่เขาจะสามารถอยู่อย่างยิ่งใหญ่ได้ไม่อยากนั้นเขาจะไม่สามารถยืนอยู่ในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงต้องฝากความหวังเอาไว้ที่ซวนหมิงเท่านั้น

ถังเฉียงนั้นรู้ดีว่าน้องชายของเขาถังฮงนั้นได้รับการยกย่องและการชื่นชมมากกว่าเขาและในอนาคตสำนักถังก็น่าจะเป็นของถังฮงดังนั้นถังเฉียงจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของเขาและต้องเดิมพันกับการปฏิวัติครั้งนี้

หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูถังเฉียงก็เดินออกไปและเหลือบมองถังยู่เซิงแล้วพูดว่า “เอาล่ะไปกันเถอะ”

“พ่อครับใครโทรมาหาพ่อเมื่อกี้นี้” ถังยู่เซิงถาม

“หมอผีมนต์ดำซวนหมิง” ถังเฉียงพูด “เขาบอกให้เรารีบๆทำส่วนของเราให้เร็วที่สุด..ว่าแต่ทุกอย่างฉันสั่งให้แกทำแกจัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ..แต่ที่เราทำมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?..ถึงยังไงคุณปู่ก็ดีกับเรามาตลอดเพราะงั้นเราจะปล่อยให้เขาตายได้ยังไง?” ถังยู่เซิงทนไม่ได้แล้วพูด

“ถ้าเราคิดที่จะทำการใหญ่เราจะไม่ยึดติดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆและเพื่ออนาคตของเราและสำนักถังนี่ก็เป็นเพียงวิธีเดียวที่เราทำได้” ถังเฉียงพูด “เมื่อเราปฏิรูปสำนักถังให้ดีขึ้นในอนาคตล่ะก็พ่อชื่อว่าบรรพบุรุษของเราจะต้องไม่โทษเราอย่างแน่นอน”

ถังจิงหนานในฐานะเจ้าสำนักถังนั้นเป็นคนโง่เขลาขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาจะไม่รู้สิ่งที่ถังเฉียงทำจริงๆอย่างงั้นหรือ? ซึ่งหลังจากที่ถังเฉียงเดินทางไปยังหมู่บ้านเมียวนั้นถังจิงหนานเองก็ออกไปจากสำนักถังเช่นกันและไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหนแต่หลังจากที่ถังจิงหนานกลับมากลับมาใบหน้าของเขาก็บูดบึ้งมากและเห็นได้ชัดว่าไม่สบอารมร์อย่างมากเพราะเขารู้ว่าถังเฉียงคิดที่จะทำอะไรนั่นเอง

ภายในห้องถังจิงหนานกำลังสูบไปป์และกลุ่มควันก็ค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศและขมวดคิ้วเข้าหากันแต่ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเสียงเคาะประตูและจิงหนานก็บอกให้พวกเขาเข้ามา จากนั้นก็ได้ยิน “เสียงเอี๊ยด” และประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกแล้วถังเฉียงกับถังยู่เซิงก็เดินเข้ามา

อาจเป็นเพราะถังยู่เซิงกำลังรู้สึกผิดและสำนึกผิดในใจดังนั้นเขาจึงก้มหน้าลงและไม่กล้ามองไปที่ถังจิงหนานและเมื่อเห็นการกระทำของถังยู่เซิงแล้วถังจิงหนานก็ขมวดคิ้วและรู้สึกได้ถึงบางอย่าง เมื่อเห็นแบบนั้นถังเฉียงจึงมองถังยู่เซิงอย่างดุเดือดแล้วเขาก็กลับมาเป็นปกติ

“ว่าไงครับพ่อ” ถังเฉียงพูด

“สวัสดีครับคุณปู่” ถังยู่เซิงก็พูดเช่นกัน

“อืม” ถังจิงหนานพยักหน้าเล็กน้อยแล้วมองไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามจากนั้นก็โบกมือให้พวกเขานั่งลงตรงนั้น หลังจากหยุดไปชั่วขณะถังจิงหนานก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “บอกฉันทีว่าเรื่องที่หมู่บ้านเมียวในวันนี้เป็นยังไงบ้าง?..จากปฏิกิริยาของพวกแกแล้วมันล้มเหลวใช่มั้ย?” จากนั้นดวงตาของเขาก็กวาดไปที่พวกเขาทั้งสองคนแล้วหยุดที่ถังยู่เซิงและพูดว่า “ทำไมใบหน้าของแกถึงมีแผลแบบนั้นล่ะ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน