ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1128

ตอนที่ 1128 พินาศไปด้วยกัน

………………..

ในอดีตจงฮุ่ยไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมจงโหลวซานถึงไม่เคยเอ็นดูและมอบความรักให้กับเขาเลยไม่เหมือนพ่อคนอื่นๆที่รักลูกๆของเขาจนเขามักจะคิดว่าเขาทำตัวไม่ดีพอหรือจงโหลวซานไม่รักเขากันแน่ ดังนั้นเขาจึงระมัดระวังการกระทำอยู่เสมอและได้ทำงานอย่างหนักเพื่อรักษาความสัมพันธ์แบบพ่อกับลูกมาโดยตลอด

แต่วันหนึ่งเมื่อเขาได้รู้ความจริงจากปากของหมอผีมนต์ดำซวนหมิงว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดและได้รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะจงโหลวซานเป็นคนฆ่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเขาแล้วเขาก็ตกใจมาก ตอนแรกเขาไม่เชื่อเพราะว่าถ้าจงโหลวซานจะฆ่าพ่อแม่ของเขาจริงๆแล้วทำไมจงโหลวซานถึงเก็บเขาเอาไว้? อย่างไรก็ตามเมื่อความจริงแล้วเขาก็เชื่อว่าเหตุผลที่จงโหลวซานไม่ฆ่าเขาก็เพราะว่าจงโหลวซานอยากที่จะเยาะเย้ยพ่อที่แท้จริงของเขาและหลอกใช้เขานั่นเอง

ตั้งแต่นั้นมาเขาได้ทนต่อความอัปยศและภาระหนักอันหนักหน่วงและจุดประสงค์ก็คือเพื่อฆ่าจงโหลวซานด้วยมือของตัวเองในวันหนึ่งและล้างแค้นให้พ่อกับแม่ของเขา ดังนั้นไม่ว่าจงโหลวซานจะทำอะไรก็ตามเขาก็สนับสนุนไม่ว่าจงโหลวซานจะสั่งสอนเขาอย่างไรเขาก็ต้องอดทนเชื่อฟังและจุดประสงค์ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อรอโอกาสที่เหมาะสมและตอนนี้มันก็มาถึงแล้ว ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าจงโหลวซานจะมั่นใจและแข็งแกร่งสักแค่ไหนแต่สุดท้ายเขาก็ต้องตายอยู่ดี

หยานตงก็หยุดมองดูพ่อลูกทั้งสองด้วยความสนใจอย่างยิ่ง ปกติแล้วเขาไม่สนใจเรื่องภายในครอบครัวของคนอื่นแต่ดูเหมือนว่าการได้เห็นสองพ่อลูกคู่นี้ฆ่ากันเองมันน่าจะเป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี

เมื่อจงโหลวซานรู้ว่าเขาไม่สามารถหลอกลวงจงฮุ่ยได้อีกต่อไปดังนั้นจงโหลวซานก็รีบเสแสร้งแสดงความน่าสงสารออกมาโดยพูดว่า “ฮุ่ยเอ๋อร์สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันเป็นสิ่งที่ผิดพลาดจริงๆ..เพราะงั้นฉันก็เลยพยายามเลี้ยงดูแกมาอย่างดีและคอยช่วยเหลือแกมาโดยตลอด..เพราะงั้นเพื่อเห็นแก่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแกช่วยยกโทษให้ฉันจะได้ไหม..ชายชราที่ใกล้ตายคนนี้เคยปฏิบัติต่อแกแย่ๆมาหลายปีแต่ก็ได้ให้อะไรแกไปมากมายทั้งคำสอนและทักษะการต่อสู้ต่างๆ..ฉันได้ชดใช้ให้แกแล้วเพราะงั้นแกไม่คิดที่จะยกโทษให้ฉันเลยเหรอ?”

“ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?..เมื่อไหร่กันที่แกปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกชาย?..ตอนที่ฉันยังเด็กฉันแค่ทำพลาดเล็กๆน้อยๆแกกลับลงโทษฉันอย่างโหดร้ายทั้งทุบตีและไม่ยอมให้กินข้าวและต้องคุกเข่าอยู่ข้างนอกบ้าน..ฉันมักจะคิดว่าฉันทำอะไรผิดนักหนาจนทำให้แกปฏิบัติกับฉันแบบนั้นแต่ต่อมาฉันก็รู้ความจริงว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นเพราะไม่ว่าฉันจะทำได้ดีมากแค่ไหนแกก็มักจะปฏิเสธที่จะเห็นด้วยกับฉันเสมอ” จงฮุ่ยพูดอย่างดุเดือด “นั่นสินะ..แกบอกว่าแกทำดีกับฉันงั้นเหรอ..แกเก็บฉันเอาไว้ก็เพื่อสนองความคิดที่บิดเบือนของแก..แกก็แค่ต้องการทำให้พ่อของฉันที่ตายไปแล้วต้องเสียใจที่แกควบคุมชีวิตของฉันได้”

เมื่อได้ยินแบบนั้นจงโหลวซานก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่งเพราะเขาไม่ได้คาดคิดว่าจงฮุ่ยจะรู้เรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่แรกแล้ว อย่างไรก็ตามความจริงแล้วมันไม่ได้เป็นแบบนั้นทั้งหมดเพราะเมื่อวันเวลาผ่านไปด้วยการที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานมันก็ยังคงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆและเขาก็ค่อยๆเริ่มยอมรับจงฮุ่ยเป็นลูกชายแท้ๆของเขาในภายหลัง ซึ่งถ้าเขาไม่มีความสัมพันธ์แบบพ่อลูกจอมปลอมกับจงฮุ่ยมานานกว่า 20 ปีมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้เลยแต่เขาก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของจงฮุ่ยได้ในเวลานี้เพียงแต่จงโหลวซานยังไม่อยากตายเท่านั้นเอง

“ฮุ่ยเอ๋อร์ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ยังเป็นเหมือนพ่อลูกกันอยู่ดี..ให้ฉันอยู่ต่ออีกไม่ได้เหรอ..ฉันแก่ขนาดนี้แล้วฉันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนกัน?” จงโหลวซานพูด

“แกเป็นคนสอนฉันเองว่าเราต้องไม่ให้ศัตรูได้มีโอกาสหายใจถ้าเราจะฆ่า..เพราะตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่นั่นก็แสดงว่าเขาจะมีโอกาสล้างแค้นเรา” จงฮุ่ยพูด

เมื่อได้ยินแบบนั้นดวงตาของจงโหลวซานก็เปลี่ยนไปและทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งเข้าไปหาจงฮุ่ยอย่างรวดเร็วโดยที่จงฮุ่ยไม่ทันได้ตอบสนองจากนั้นก็ใช้กริชแทงเข้าไปที่ท้องของจุงฮุ่ยอย่างรวดเร็ว “ฉันยังเคยสอนแกไปด้วยว่าเมื่อแกต้องการฆ่าใครสักคนแกต้องไม่ลังเลและอย่าให้เขาได้พูดอะไรอีกเพราะถ้าหากเขายังมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักนาทีเดียวเขาก็อาจจะฆ่าแกได้ทุกเมื่อ!” จงโหลวซานพูดอย่างภาคภูมิใจและในเวลานี้ความรักของครอบครัวก็ได้หายวับไปเพราะเขาอยากมีชีวิตอยู่และเมื่อเผชิญหน้ากับความตายแล้วเขาก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด

จงฮุ่ยไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นเลยและเขาก็มองลงไปที่ท้องของเขาแล้วเลือดก็ค่อยๆหยดลงจากกริช จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและพูดว่า “ได้!..เราจะพินาศไปด้วยกัน” เมื่อเสียงนั้นจบลงจงฮุ่ยก็หยิบกริชของเขาออกมาแล้วแทงเข้าไปที่หัวใจของจงโหลวซาน

“เดี๋ยวก่อน…อึก” จงโหลวซานกระอักเลือดออกมาเต็มปากแล้วพูดว่า “ถ้าฉันรู้ว่าวันนี้มันจะเป็นแบบนี้ฉันคงจะถอนรากถอนโคนไปแล้ว” หลังจากพูดจบจงโหลวซานก็ใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาเพื่อดันกริชไปข้างหน้าเพื่อผ่าช่องท้องของจงฮุ่ย “เอื้อ…” จงฮุ่ยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและพูดว่า “แล้วทำไมแกถึงไม่ทำแบบนั้นตั้งแต่แรก?..มันเป็นความผิดพลาดของแกเอง!” หลังจากพูดจบจงฮุ่ยก็ใช้แรงเพื่อดันกริชให้เขาไปลึกยิ่งกว่าเดิม

สุดท้ายแล้วทั้งสองก็ดึงกริชออกมาพร้อมกันและเลือดของทั้งสองก็พุ่งกระฉูดออกมาและพวกเขาก็หัวเราะใส่กันแต่ไม่มีใครยอมล้มลงก่อนเหมือนกับว่าทั้งสองอยากเห็นอีกฝ่ายตายก่อนแล้วพวกเขาก็คงจะสบายใจ แต่ในที่สุดทั้งสองก็ค่อยๆล้มลงพร้อมกันและไม่มีใครหลับตาเพราะต่างคนก็อยากเห็นอีกฝ่ายตายก่อน

หยานตงเหลือบมองไปที่ร่างอันไร้วิญญาณของทั้งสองแล้วส่ายหัวเล็กน้อยจากนั้นก็หันไปมองเหล่าสาวกหมอผีมนต์ดำและลูกศิษย์ของจงโหลวซานแล้วเห็นว่าพวกเขาถูกกำจัดเรียบร้อยแล้วและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากำลังทำความสะอาดสนามรบอยู่ จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ถังจิงหนานซึ่งอยู่ไม่ไกลและเห็นว่าถังจิงหนานกำลังขมวดคิ้วพร้อมกับใบหน้าอันเศร้าโศกและเหงาแล้วหยายตงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปอย่างช้าๆ

“จิงหนานแกเป็นอะไรหรือเปล่า?” หยานตงมองไปที่ถังจิงหนานแล้วถาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน