ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1130

ตอนที่ 1130 ลืมความแค้น

………………..

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่รู้ว่าความแค้นระหว่างหว่านไห่กับหว่านเจียงเป็นอย่างไรก็ตามแต่เขาก็ได้ยินเรื่องระหว่างพวกเขาจากคำพูดของพวกเขาเมื่อครู่นี้ได้ ซึ่งเย่เชียนก็ไม่ต้องการเลือกว่าใครถูกและใครผิดแต่เขาแค่ไม่ต้องการให้หลัวสุ่ยมีส่วนเกี่ยวข้องเพราะความขัดแย้งระหว่างหว่านไห่กับหว่านเจียงเพราะเธอนั้นไม่รู้เรื่องราวในอดีตด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนแล้วซวนหมิงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านและเขาก็อดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองความจริงเพราะมันถูกต้องแล้วหรือไม่ที่เขาทำแบบนี้? ฮั่นหยานนั้นสาบานว่าจะปกป้องหลัวสุ่ยจนถึงแก่ความตายของเธอและถึงแม้ว่าเธอจะต้องเสียสละชีวิตของเธอเองเธอก็ไม่ลังเลเลย แต่ทว่าเขากลับทำร้ายหลัวสุ่ยดังนั้นสิ่งเหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่ฮั่นหยานจะต้องเสียใจจริงๆใช่ไหม? อย่างไรก็ตามเมื่อเขาตระหนักได้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะหว่านไห่แล้วซวนหมิงจะให้อภัยได้อย่างไร?

ซวนหมิงก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เดือดดาลว่า “ไร้เดียงสาอย่างงั้นเหรอ?..ถ้าแกจะโทษใครก็โทษที่ตัวเด็กคนนั้นเถอะ..ใครก็ตามที่เป็นลูกหลายของแกมันก็คือความชั่วร้ายของแกไงหว่านไห่!”

หว่านไห่ถอนหายใจและพูดว่า “พี่..ตอนแรกผมเองก็ไม่อยากจะบอกเรื่องนี้กับพี่หรอกแต่ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกอื่น..ความจริงแล้วหลัวสุ่ยเป็นลูกสาวแท้ๆของพี่!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลัวสุ่ยก็ถึงกับตัวสั่นไปทั้งตัวและมองไปที่หว่านไห่ด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “หว่านไห่..ถ้าแกจะโกหกก็หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ?..หลัวสุ่ยจะเป็นลูกสาวของฉันได้ยังไง?..ถ้าแกต้องการช่วยเธอก็ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลไร้สาระแบบนี้หรอก..หึ..แกจะพูดอะไรฉันก็ไม่มีวันเชื่อแกหรอก”

“พี่…” หว่านไห่พูด

“ฉันบอกว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น” ซวนหมิงขัดจังหวะหว่านไห่อย่างเย็นชา

หว่านไห่ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ซวนหมิง..ผมเชื่อว่าหลังจากผ่านไปหลายปีพี่จะต้องรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเมียวของเราได้ใช่มั้ยล่ะ?..ตั้งแต่ที่พี่จากไปฮั่นหยานก็ตั้งท้องได้สองเดือนแล้วและผมก็รู้ตอนที่เธอแต่งงานกับผม..เพราะงั้นหลัวสุ่ยเป็นลูกของพี่จริงๆแต่ถ้าพี่ไม่เชื่อก็ไปถามใครก็ได้ในหมู่บ้าน..เพราะหลัวสุ่ยเกิดหลังจากงานแต่งงานของผมกับฮั่นหยานเจ็ดเดือน..แต่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นนินทาผมก็เลยประกาศว่าหลัวสุ่ยเป็นลูกของผมกับฮั่นหยานแต่จริงๆแล้วหลัวสุ่ยเป็นลูกสาวแท้ๆของพี่!”

คิ้วของซวนหมิงก็ขมวดเข้าหากันแล้วตะโกนว่า “เป็นไปไม่ได้..มันเป็นไปไม่ได้..แกอย่ามาโกหก!” ถึงแม้ว่าซวนหมิงจะพูดอะไรก็ตามแต่แท้ที่จริงแล้วเขาก็เชื่อคำพูดของหว่านไห่ซึ่งมันเป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“สมัยนี้เทคโนโลยีล้ำหน้ามากเพราะงั้นถ้าพี่ไม่เชื่อพี่ก็ไปทำการทดสอบ DNA ได้เลย..หลัวสุ่ยเป็นลูกของพี่จริงๆ” หว่านไห่พูดต่อ “เพราะงั้นเมื่อผมรู้ว่าหลัวสุ่ยถูกพี่ลักพาตัวไปผมก็รู้สึกเสียใจและกระวนกระวายอย่างมากเพราะไม่ว่าพี่จะเกลียดผมแค่ไหนถึงยังไงหลัวสุ่ยก็เป็นลูกสาวแท้ๆของพี่..เพราะงั้นพี่ไม่ควรทำร้ายเธอ..เอาล่ะพี่ผมไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไปแล้วและถ้าหากพี่อยากจะฆ่าผมล่ะก็ผมจะไม่ต่อต้านเลย..แต่ได้โปรดปล่อยหลัวสุ่ยไปเถอะเพราะเธอเป็นลูกสาวของพี่..ผมไม่ต้องการให้พี่ทำผิดพลาดครั้งใหญ่..ไม่งั้นฮั่นหยานคงจะไม่ได้หลับอย่างสบายแน่นอน”

ซวนหมิงถึงกับตกตะลึงและดวงตาของเขาก็หันไปหาฮั่นหยานและถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “ฮั่นหยานบอกฉันทีว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า..หลัวสุ่ยเป็นลูกสาวของเราจริงๆงั้นเหรอ?” แต่ทว่าฮั่นหยานก็ไม่สามารถตอบเขาได้และใบหน้านั้นก็สงบนิ่งราวกับกระแสน้ำ

“เฮ้อ..” ซวนหมิงถอนหายใจอย่างโศกเศร้าและคุกเข่าลงต่อหน้าฮั่นหยานและร้องไห้อย่างขมขื่น “ฉันขอโทษ..ฉันขอโทษจริงๆฮั่นหยาน..ฉันทำอะไรลงไป..ฉันคิดที่จะฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองจริงๆ..ยกโทษให้ฉันด้วย”

เมื่อเห็นแบบนั้นหว่านไห่และเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ “แกทำอะไรหลัวสุ่ย!” เย่เชียนรีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยความกระวนกระวายและจับซวนหมิงและเขย่าอย่างแรงจนเขาลืมไปว่าคนตรงหน้าเขาเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้และเขาก็ลืมอันตรายของการทำแบบนี้ไปโดยสิ้นเชิง ส่วนหว่านไห่ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและเซเล็กน้อยดังนั้นเขาจึงวางมือบนเตียงน้ำแข็งเพื่อทำให้ร่างกายของเขามั่นคง

“ฉันมันเลว..ฮั่นหยานฉันขอโทษจริงๆ..ฉันผิดไปแล้ว” ซวนหมิงเอาแต่โทษตัวเองราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่เย่เชียนพูดเลยแม้แต่น้อย

“หลัวสุ่ย…ฉันใช้คาถามนต์ดำสัมภเวสีกับเธอ” ซวนหมิงพูดอย่างโศกเศร้า

หว่านไห่ถึงกับตกใจและอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาแต่เย่เชียนนั้นไม่รู้ว่ามันเป็นคาถาแบบไหนจากนั้นเขาก็หันไปมองหว่านไห่แล้วพูดว่า “ท่านผู้เฒ่าหว่านคุณช่วยเธอได้ใช่มั้ย?..คุณรักษาเธอได้จริงๆใช่มั้ย?” จากนั้นเย่เชียนก็มองไปที่ซวนหมิงแล้วถามว่า “หลัวสุ่ยอยู่ที่ไหน..ตอนนี้หลัวสุ่ยอยู่ที่ไหน?”

“คาถามนต์ดำสัมภเวสีไม่สามารถรักษาได้” หว่านไห่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆและพูดว่า “ใครก็ตามที่ถูกคาถาสัมภเวสีไปแล้วก็จะเหมือนคนตายทั้งเป็น..คนที่ถูกคาถานั้นจะยังสามารถหายใจได้แต่พวกเขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้เหมือนคนตายที่ถูกคืนชีพขึ้นมา..ซวนหมิง!..พี่ทำแบบนั้นได้ยังไง?”

เย่เชียนเหมือนถูกฟ้าผ่าเพราะแม้แต่หว่านไห่กับซวนหมิงก็บอกว่าไม่มีทางรักษาได้และนั่นก็หมายความว่าไม่มีทางแก้ไขจริงๆ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลัวสุ่ยที่ดูสดใสและน่ารักน่าเอ็นดูในตอนนี้จะกลายเป็นเหมือนเจ้าหญิงนิทรา จากนั้นไม่นานเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและระงับความเจ็บปวดในใจของเขาเอาไว้และจ้องมองไปที่ซวนหมิงอย่างดุเดือดและพูดว่า “ฉันจะฆ่าแก!” เย่เชียนยกฝ่ามือขึ้นและกำลังจะโจมตีซวนหมิงแต่ดูเหมือนว่าซวนหมิงไม่คิดที่จะตอบโต้เลย

“หยุด!” หว่านไห่รีบตะโกนเพื่อห้ามการกระทำของเย่เชียนและพูดว่า “ลืมมันไปซะเถอะ..ฉันต้องรับผิดชอบเรื่องนี้..ทั้งหมดนี้ฉันผิดเอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน