ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1146

ตอนที่ 1146 การต่อสู้ทางทะเล

………………..

องค์กรหรือกลุ่มใดๆก็ต้องมีความเชื่อและจิตสำนึกในเกียรติส่วนรวมซึ่งเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นในการสนับสนุนให้องค์กรดำเนินต่อไป หากขาดสิ่งเหล่านี้ย่อมหมายความว่าองค์กรหรือกลุ่มนั้นๆขาดจิตวิญญาณแบบไม่ต้องสงสัย ด้วยวิธีนี้สิ่งที่เย่เชียนต้องการคือการมีกลุ่มคนที่ต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของเขี้ยวหมาป่าและอนาคตของเขี้ยวหมาป่าด้วยใจจริง ดังนั้นสมาชิกทุกคนจะต้องยึดถือผลประโยชน์และนึกถึงองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าก่อนเสมอ

เย่เชียนยังคงพอใจกับคำพูดของนายทหารที่ปลดประจำการแล้วจากประเทศฟิลิปปินส์เพราะอย่างน้อยๆเขาก็พิสูจน์ให้เห็นว่าการจัดการองค์กรของหลี่เหว่ยเป็นไปได้ด้วยดีและไม่ได้ละเลยต่อสมาชิกคนไหนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ด้วยวิธีนี้การพัฒนาของกองทัพเรือไอร่อนบลัดจะต้องแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน

คืนนั้นหลังจากบอกรายละเอียดของภารกิจแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

ในเช้าตรู่ของวันที่สองเย่เชียนกับหลี่เหว่ยนำสมาชิกไอร่อนบลัดสองสามคนขึ้นเรือประมงแล้วแล่นตรงไปยังทะเลเหลือง ในเวลาเดียวกันเย่เชียนได้ติดต่อกับกลุ่มโจรสลัดซาตานและขอให้พวกเขาร่วมมือกับกองทัพเรือไอร่อนบลัดในการลาดตระเวนเขตน่านน้ำ แท้ที่จริงแล้วมันเป็นเพียงแผนการเพราะเย่เชียนต้องการให้กองทัพเรือแห่งชาติของต่างประเทศปะทะกับกลุ่มโจรสลัดซาตาน แน่นอนว่าเย่เชียนยังเสนอเงื่อนไขที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และผลประโยชน์บางส่วนที่ได้รับทั้งหมดในแผนการครั้งนี้ให้แก่กลุ่มโจรสลัดซาตานถึง 60% ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นกำไรที่ยิ่งใหญ่สำหรับกลุ่มโจรสลัสซาตานอย่างมากและไม่คิดว่าเย่เชียนหลอกใช้พวกเขาเป็นโล่กำบังเลยแม้แต่น้อย

ทะเลเหลืองนั้นห่างไกลจากฐานทัพเรือไอร่อนบลัดมากดังนั้นภายในเรือประมงได้เตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้วทั้งอาหารและน้ำดื่มเพราะนี่เป็นแผนการรบระยะยาวและไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นใครและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องปะทะกับศัตรูเมื่อไหร่

แน่นอนว่าสถานการณ์ในทะเลไม่อาจคาดเดาได้และไม่มีใครรับประกันได้ว่าสถานการณ์จะสงบ ดังนั้นหลังจากที่เรือประมงของเย่เชียนแล่นออกไปแล้วก็มีเรือดำน้ำอีกสองลำที่คอยติดตามอยู่ข้างหลังอย่าเงียบๆ

เนื่องจากที่นี่คือพื้นที่นอกชายฝั่งของประเทศจีนและเย่เชียนจึงไม่ต้องการให้มีความขัดแย้งกับประเทศจีนและกลัวพวกเขาเข้าใจผิดดังนั้นจึงมีเพียงเรือประมงของเย่เชียนที่เข้าไปในเขตน่านน้ำส่วนเรือดำน้ำทั้งสองลำก็อยู่ตามแนวปะการังและเกาะคอยเฝ้าระวังด้วยเรดาห์และอาวุธวิถีไกล เย่เชียนเห็นเรือประมงจีนจำนวนมากอยู่ที่นั่น ดังนั้นเย่เชียนจึงใช้โอกาสนี้เพื่อล่อให้กองทัพเรือของเกาหลีปรากฏตัวออกมา ดังนั้นพวกเขาจึงแค่แล่นเรือไปมาและไม่ได้จับปลาแบบจริงจัง

หลังจากที่ชาวประมงจีนเห็นเย่เชียนและเรือของเขาแล้วพวกเขาก็ทักทายเย่เชียนอย่างสุภาพ พวกเขาทั้งหมดหาเลี้ยงชีพในทะเลและชาวประมงเหล่านี้ไม่มีความขัดแย้งเพราะการแข่งขันใดๆทั้งสิ้น ซึ่งถึงแม้ว่าปลาในปัจจุบันจะมีจำนวนน้อยมากแต่ถึงยังไงทะเลก็กว้างใหญ่มากเช่นกันดังนั้นพวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันด้วยเหตุนี้ เย่เชียนก็ทักทายพวกเขาอย่างใจดีและเมื่อเห็นการแสดงออกของพวกเขาในตอนนี้เย่เชียนก็มีความสุขเพราะถึงแม้ว่าชีวิตของพวกเขาอาจจะยากลำบากแต่พวกเขาก็ดูมีความสุข แต่ตอนนี้ความสุขนี้ดูเหมือนจะค่อยๆหายไปจากพวกเขาเพราะการตกปลาในที่ของพวกเขาได้ถูกคุกคามจากประเทศอื่นๆ

ตลอดทั้งช่วงเช้าก็ดูสงบมากและไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ทะเลก็ดูสงบและตอนนี้เทคโนโลยีของประเทศจีนก็ได้รับการพัฒนาแล้วและได้รับอนุมัติและการส่งเสริมจากรัฐบาลจีนส่วนหนึ่งดังนั้นชาวประมงเหล่านี้จึงมีจอดาวเทียมคอยดูเมื่อออกไปหาปลา ถ้าหากมีพายุเข้าเมื่อไหร่เรือกู้ภัยของรัฐบาลจีนก็จะรับรู้แล้วเตรียมพร้อมรับสถานการณ์และสามารถไปถึงตำแหน่งที่เรือชาวประมงอยู่ได้อย่างรวดเร็ว

ชาวประมงก็เริ่มกินมื้อเที่ยงกันและดูเป็นอาหารธรรมดาๆมาก แต่มันไม่เหมือนคนบนบกเพราะพวกเขาอยู่แต่ในทะเลจึงมีแต่อาหารทะเลเท่านั้น ซึ่งพวกเขาจะขึ้นฝั่งได้ก็ต่อเมื่อหมดฤดูกาลหาปลาเท่านั้น

เย่เชียนและคนอื่นๆก็กินมื้อกลางวันบนเรือเสร็จพวกเขาก็หยุดเรือ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อไรที่คนของกองทัพเรือประเทศเกาหลีจะโผล่มา

ประมาณสี่โมงเย็นทันใดนั้นกองทัพเรือเกาหลีก็ปรากฏตัวออกมาและชาวประมงจีนต่างก็ประหม่าในทันที เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็เดินออกจากดาดฟ้าเรือและหันหน้ามองออกไปเห็นเรือลาดตระเวนของกองทัพเรือเกาหลีที่แล่นมาอย่างรวดเร็วและเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มที่มุมปากของเขา

ในไม่ช้าเรือชาวประมงจีนเหล่านั้นก็ถอยออกที่ละลำและเรือลาดตระเวนของเกาหลีก็เข้ามาใกล้ๆเรือของเย่เชียน จากนั้นเสียงวิทยุกระจายเสียงก็ดังขึ้นข้างในแต่เย่เชียนไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูด แต่สมาชิกที่เย่เชียนพามาด้วยนั้นรู้ภาษาเกาหลีดังนั้นเขาจึงแปลให้เย่เชียนฟัง

เรือลาดตระเวนเกาหลีเข้ามาใกล้เรือประมงของเย่เชียนจากนั้นทหารติดอาวุธครบมือก็เดินออกมาจากเรือแล้วจ้องมองเย่เชียนและพูดว่า “ออกมาให้หมด!”

จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองหลีเหว่ยกับคนอื่นๆจากนั้นเย่เชียนก็กระซิบข้างๆหูของหลี่เหว่ยว่า “เรือลาดตระเวนลำนี้ไม่เลวเลยฉันชอบมัน!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลี่เหว่ยก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ผมก็ด้วย”

“พวกแกรู้หรือเปล่าว่านี่คือเขตน่านน้ำของประเทศเกาหลี..เพราะงั้นพวกแกไมได้รับอนุญาตให้มาหาปลาที่นี่!” ทหารยศร้อยโทซึ่งอายุไม่มากนักและมีอายุเพียงสามสิบต้นๆพูดเฉียบขาด

“พวกเราตกปลาที่นี่มาสิบกว่าปีแล้วและที่นี่มันกลายเป็นของพวกแกเมื่อไหร่กัน?” หลี่เหว่ยพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน