ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1152

ตอนที่ 1152 ไม่รู้จัก

………………..

เมื่อได้ยินคำพูดของเหลียงหยานแล้วเย่เชียนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็หันไปมองแล้วพบชายวัยกลางคนในทีวีที่ค่อนข้างคล้ายกับเหลียงหยานและเมื่อเขามองดูชื่อของชายวัยกลางคนอีกครั้งเขาคนนั้นก็มีแซ่สกุลเหลียง เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างและคิดกับตัวเองว่าคนๆนั้นเป็นพ่อของเหลียงหยานหรือเปล่า?

เหลียงหยานก็หันไปมองเย่เชียนและพูดอย่างเย็นชาว่า “ดูที่เขาทำสิเขาเป็นพ่อของฉันเอง..เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เคยสนใจครอบครัวของเขาเลย” จากนั้นเหลียงหยานก็วางตะเกียบในมือของเธอลงและลุกขึ้นยืนจากนั้นก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนและพูดว่า “ฉันกินอะไรไม่ลงแล้ว..พี่เย่อยากจะไปดื่มกับฉันมั้ย?”

“เอ่อ..แต่เธอจะไม่เมาเหรอ..การดื่มตอนอารมณ์ไม่ดีมันจะส่งผลเสียต่อสุขภาพนะ..แต่อย่างน้อยๆดื่มที่บ้านก็ยังดีกว่า” เย่เชียนพูดและฉีกยิ้มเพื่อทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปแต่ดูเหมือนเหลียงหยานจะไม่สนใจ

ไม่ว่าในกรณีใดเหลียงหยานก็ถือเป็นเสาหลักของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถภายใต้ซ่งหลันและมีส่วนสนับสนุนมากมายให้กับเครือน่านฟ้ากรุ๊ป ดังนั้นก็ถือว่าเธอเป็นครอบครัวและเย่เชียนก็ไม่ต้องการให้เธอเป็นอะไรไป ยิ่งไปกว่านั้นอารมณ์ในปัจจุบันของเหลียงหยานก็ชัดเจนว่าเธออยากเมาดังนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องดี อย่างไรก็ตามการโน้มน้าวของเย่เชียนดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนความคิดของเหลียงหยานเลยเพราะเธอเหลือบมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “ดื่มข้างนอกมันมีบรรยากาศที่ดีกว่าแต่การดื่มในบ้านมันไม่มีอะไรเลย..ถ้าพี่เย่ไม่ไปก็ไม่เป็นไรฉันจะไปคนเดียว” เมื่อพูดจบเธอก็เดินออกไป

เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันจะไปกับเธอด้วยและฉันก็เป็นห่วงที่เธอเป็นแบบนี้..ฉันได้ยินมาว่าไวน์ของไต้หวันมันแรงเพราะงั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะไม่ดี”

เหลียงหยานก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ราวกับว่าเธอมีความสุขมากและพูดว่า “อะไรกันพี่เย่เป็นห่วงฉันด้วยงั้นเหรอ?”

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีกแล้วทำหน้าบึ้ง แต่เหลียงหยานก็ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “รอฉันก่อนเดี๋ยวฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแปปนึง” หลังจากพูดจบเธอก็รีบขึ้นไปที่ชั้นบนทันที

เย่เชียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือผิดกันแน่เพราะเห็นได้ชัดว่านี่คือความต้องการของเหลียงหยาน อย่างไรก็ตามเหลียงหยานก็เหมือนน้องสาวของเขาดังนั้นเมื่อเห็นเธอเศร้าและเสียใจแบบนี้เย่เชียนรู้สึกว่าเขาจำเป็นที่จะต้องปลอบใจเธอและรีบส่ายหัวเพื่อขับไล่ความคิดที่ไร้สาระทั้งหมดออกจากหัวของเขาทันทีเพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในฐานะประธานของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปและพี่ชายของเธอแล้วเย่เชียนก็รู้สึกว่าเขาต้องปลอบใจเธอให้ได้มากที่สุดในเวลานี้

ไม่นานนักเหลียงหยานก็เดินลงมาจากชั้นบนอย่างช้าๆโดยสวมกระโปรงสั้นกับเสื้อทูพีชสีดำที่เซ็กซี่มากและรองเท้าส้นสูง ใบหน้าของเธอกระจ่างใสขึ้นหลังจากทาแป้งฝุ่นบางๆและทำให้เธอดูดีกว่าเดิมอย่างมาก

เมื่อเดินไปด้านข้างของเย่เชียนดแล้วเหลียงหยานก็คว้าแขนของเย่เชียนแล้วยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูดว่า “ไปกันเถอะ”

เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วพูดว่า “เธอแต่งตัวแบบนี้มันจะไม่มีปัญหาอะไรรึไง?..ฉันคิดว่าผู้ชายในผับบาร์ต้องคลั่งตายอย่างแน่นอน”

“แล้วพี่เย่ล่ะชอบมั้ย?” เหลียงหยานถาม

“ฉันเหรอ?..ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี” เย่เชียนพูดแล้วยิ้มเล็กน้อย

“แล้วพี่เย่จะแต่งตัวแบบนี้น่ะเหรอ?” เหลียงหยานมองเย่เชียนอย่างว่างเปล่าและพูด

“ใช่..มันดูสบายตัวดี..ฮ่าๆ” เย่เชียนพูดและหัวเราะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพบเย่เชียนและเหลียงหยานก็รู้ดีถึงนิสัยของเย่เชียนดังนั้นเธอจึงไม่บังคับเย่เชียนเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งถึงแม้ว่าเสื้อผ้าของเย่เชียนจะดูสบายๆแต่ก็ไม่สามารถกลบความหล่อและเสน่ห์ของเย่เชียนได้เลย ในความเห็นของเหลียงหยานแล้วเย่เชียนยังคงเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก

หลังจากออกไปแล้วทั้งสองก็ขับรถตรงไปยังผับบาร์ใกล้ๆและระหว่างทางเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองที่ต้นขาของเหลียงหยาน เพราะถึงแม้ว่าเธอจะสวมชุดสีดำและไม่เห็นอะไรเลยก็ตามเย่เชียนนั่นก็ทำให้เย่เชียนเผลอมองโดยไม่รู้ตัวและไม่รู้ว่าเหลียงหยานสังเกตเห็นสายตาของเย่เชียนหรือเปล่า อย่างไรก็ตามดวงตาของเธอไม่ได้มองมาที่เย่เชียนแต่ขาของเธอกลับอ้ากว้างขึ้นเรื่อยๆจนกระโปรงสั้นซึ่งสั้นมากอยู่แล้วกลับขยับขึ้นไปเหนือต้นขาของเธอจนเย่เชียนรีบส่ายหัวและขับความคิดที่วุ่นวายออกไปจากจิตใจของเขาทันทีเพราะถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไปเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ

ไม่นานรถก็หยุดที่หน้าบาร์แห่งหนึ่งและเย่เชียนก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ซึ่งบาร์แห่งนี้ไม่เล็กและดูใหญ่โตอย่างมาก จากประตูทางเขาจะสามารถได้ยินเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มจากภายในได้

หลังจากลงจากรถแล้วเหลียงหยานก็ควงแขนของเย่เชียนและเดินเข้าไปในผับบาร์ทันที เมื่อเขาเข้าประตูไปเย่เชียนก็รู้สึกว่าสายตานับไม่ถ้วนจับจ้องมาที่เขาแต่เห็นได้ชัดว่าทุกสายตาที่จับจ้องมายังเขานั้นมุ่งตรงไปที่ร่างของเหลียงหยานและสันนิษฐานว่าพวกเขากำลังคิดว่าเขากับเหลียงหยานนั้นเหมือนกับดอกไม้ในกองขี้วัวใช่มั้ย? แน่นอนว่าเย่เชียนไม่สนใจเพราะถึงแม้ว่าเขาจะเป็นขี้วัวแต่ก็เป็นขี้วัวที่สามารถหล่อเลี้ยงดอกไม้ให้บานสะพรั่งได้และทำให้ดอกไม้จำนวนนับไม่ถ้วนต้องการเขา

ทั้งสองนั่งตรงด้านหน้าเวทีและเมื่อนั่งบนเก้าอี้สูงๆแบบนั้นก็ทำให้ส่วนโค้งของหลังของเธอดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้น “หยานเอ๋อร์ผู้ชายทั้งผับกำลังมองมาที่เธออยู่น” เย่เชียนเอนตัวเข้าไปกระซิบข้างๆหูของเหลียงหยานเบาๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน