ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1153

ตอนที่ 1153 ทายาทแห่งองค์กรเทียนเต๋า

………………..

เหลียงหยานไม่ได้มาดื่มเพื่อหาความตื่นเต้นแต่เธอต้องการมาที่นี่เพื่อระบายอารมณ์ ซึ่งสำหรับเย่เชียนแล้วเหลียงหยานเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยถึงบางครั้งเธอจะแข็งกร้าวหน่อยๆก็ตาม ดังนั้นเขาจะไม่บอกเธอเปลี่ยนไปจากเดิมแต่อย่างใดแต่เย่เชียนก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับการกระทำอย่างกะทันหันของเหลียงหยานในตอนนี้

เป็นธรรมดาที่เมื่อเราอารมณ์ไม่ดีเราก็ต้องการระบายออกมาดังนั้นที่เหลียงหยานเป็นแบบนี้เย่เชียนก็เข้าใจและยังสนับสนุนให้เธอระบายมันออกมาด้วย ด้วยวิธีนี้จะทำให้เธอดีขึ้น

ด้วยเสียง “เพล้ง!” ที่ดังไปทั่วพื้นที่และชายหนุ่มก็จึงร้องกรี๊ด เมื่อแก้วไวน์แตกเลือดบนหัวของเขาก็ไหลอาบแก้มจนชายหนุ่มตกใจและนึกไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะต้องเจ็บตัว เขานั้นเที่ยวผับบาร์มานานหลายครั้งและไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็มืดมนลงและใช้มือกุมหัวจากนั้นก็ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “ยัยบ้าเธอกล้าทำฉันงั้นเหรอ?”

หลังจากพูดจบเขาก็โบกมือเพื่อจะตบเหลียงหยางแต่เหลียงหยานก็ยืนขึ้นและเตะสวนเขาอย่างดุเดือดจนเขาร้องออกมาและร่างของเขาก็ล้มลงใส่โต๊ะอย่างแรงและกลิ้งลงกับพื้นจนบาร์เทนเดอร์อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็เหลือบมองเหลียงหยานด้วยความประหลาดใจเพราะหญิงสาวที่ดูอ่อนแอกลับแข็งแกร่งถึงขนาดนี้

เย่เชียนแสยะยิ้มเพราะถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าทักษะการต่อสู้ของเหลียงหยานนั้นดีแต่เขาไม่เคยเห็นเธอใช้มันเลย ซึ่งการเตะครั้งนี้ทำให้เย่เชียนประหลาดใจเล็กน้อย “เธอร้ายไม่เบาเลยนะ” เย่เชียนพูด

“หึ..ไอ้พวกสารเลวอย่างเขาควรจะได้รับบทเรียนสักครั้ง” เหลียงหยานพูด เห็นได้ชัดว่าเธอระบายความเกลียดชังที่มีต่อพ่อของเธอกับชายหนุ่มคนนี้และชายหนุ่มคนนี้ก็โชคร้ายเพราะเขาดันไปทำให้เหลียงหยานโกรธในเวลาเธออารมณ์ไม่ดี

ชายหนุ่มพยายามลุกขึ้นและไม่นานก็มีผู้คนมาล้อมรอบเขาและดูเหมือนพวกเขาเหล่านี้จะเป็นพรรคพวกของเขา จากนั้นชายหนุ่มก็เอามือปิดหน้าและพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “นังตัวแสบ..เธออยากตายใช่มั้ย?..”>พวกแกจับเธอเอาไว้เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะมอบช่วงเวลาดีๆให้กับยัยนั่งนี่เอง!”

ทันทีที่เสียงจบลงผู้ชายมากกว่าหนึ่งโหลข้างๆชายหนุ่มก็ก้าวไปข้างหน้าทีละคนจากนั้นเหลียงหยานก็รีบคว้าแขนของเย่เชียนเข้ามาแล้วพูดว่า “ปกป้องฉันที”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “นี่ไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน..ฉันบอกแล้วว่าฉันต้องการดื่มที่บ้านแต่เธอดึงดันจะมาที่นี่เอง” เย่เชียนพูดต่อ “พี่หลันเคยบอกว่าฝีมือการต่อสู้ของเธอไม่ธรรมดาเลย..ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนและบอกได้เลยว่ามันยอดเยี่ยมมาก”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเหลียงหยานก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “พี่เย่อย่ามัวมาล้อเล่นสิ..เลิกคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว” เมื่อเห็นกลุ่มคนที่เดินเข้ามาเหลียงหยานก็รีบพูดว่า “อะไรกันพวกแกจะลุมผู้หญิงคนเดียวรึไง..ถ้าพวกแกเก่งพอก็ล้มสามีของฉันให้ได้ซะก่อนเขาเป็นคนที่เก่งมากๆ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นสายตาของทุกคนก็หันไปมองเย่เชียนจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นโดยรู้ว่าเขาไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเย่เชียนจึงยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชาย..ค่อยๆคุยกันเถอะ..ผมต้องขอโทษแทนเธอด้วย”

เหลียงหยานเหลือบมองเย่เชียนอย่างโกรธเกรี้ยวและเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะทำแบบนี้ในเวลานี้ ไม่ใช่ว่าเย่เชียนกลัวแต่เขาขี้เกียจเกินไปที่จะต่อสู้กับคนเหล่านี้ที่มักจะออกมาเที่ยวผับบาร์ในตอนกลางคืน แต่อย่าดูถูกคนพวกนี้มากเกินไปเพราะพวกเขามักจะโหดเหี้ยมแต่ไม่มีความปรานีใดๆ อย่างไรก็ตามคำพูดของเย่เชียนก็ฟังดูชัดเจนว่าเย่เชียนเป็นคนขี้ขลาด

“ขอโทษงั้นเหรอ?..ถ้างั้นฉันจะฆ่าแกแล้วค่อยขอโทษบ้างได้มั้ยล่ะ?” ชายหนุ่มตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

เย่เชียนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “สิ่งสำคัญที่สุดในการใช้ชีวิตคือการสังเกตและแกก็เห็นอย่างชัดเจนว่าฉันอยู่ข้างๆเธอแต่แกกลับจงใจเข้าหาเธอแบบนี้แกคิดอะไรของแกอยู่กันแน่?”

“อย่าหาเรื่องเจ็บตัวเลยไอ้น้องชาย” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไอ้น้องชาย..ฉันจะบอกให้นะว่าเรื่องของวันนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะตกลงกันได้แต่ฉันจะให้โอกาสแกได้เลือกสองทาง..ทางแรกก็คือส่งเธอมาให้ฉันเล่นอย่างมีความสุขสองสามวันส่วนทางที่สองแกต้องคุกเข่าขอโทษฉันแล้วชดเชยค่าเสียหายทั้งหมดไม่อย่างนั้นแกจะไม่ได้ออกไปจากผับบาร์ในวันนี้”

“พล่ามอะไรกันนักกันหนาวะ!” เมื่อเสียงจบลงจู่ๆร่างของเย่เชียนก็กระโดดขึ้นจากเก้าอี้แล้วเหวี่ยงเท้าไปใส่ร่างของชายหนุ่มอย่างแรงแล้วกระแทกเข่าใส่จนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้นและตามด้วยการเตะอีกครั้งโดยตรง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน