ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1155

1155 /1358

ตอนที่ 1155 มีเสน่ห์

………………..

เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และไม่รู้ว่าจะปลอบเหลียงหยานอย่างไร ซึ่งทุกคนก็มีความเจ็บปวดในใจอย่างบอกไม่ถูกกันทั้งนั้นและอยากจะระบายออกมา ดังนั้นเย่เชียนจึงเพียงแค่มองไปที่คนตรงหน้าเงียบๆ เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไปมันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดีเพราะสิ่งที่เหลียงหยานต้องการไม่ใช่การปลอบโยนของเขาดังนั้นเย่เชียนจึงไม่รู้จะทำยังไงดี

ลมทะเลพัดมาและเหลียงหยานก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองเธอและถอดเสื้อคลุมของเขาออกและสวมให้เธอแล้วพูดว่า “ระวังจะเป็นไข้เอา” หลังจากพูดจบแล้วเย่เชียนก็หันหน้าไปมองทะเลต่อ เมื่อได้ยินแบบนั้นเหลียงหยานก็หันไปมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่เชียนจนเธออดไม่ได้ที่จะตกลงไปในห้วงแห่งความคิดอีกครั้ง

หลังจากเวลาผ่านไปนานเหลียงหยานก็เอนตัวเข้ามาอย่างช้าๆ และอิงที่ไหล่ของเย่เชียนแล้วพูดเบาๆ ว่า “ฉันขออิงไหล่พี่เย่หน่อยได้หรือเปล่า?”

เย่เชียนก็พยักหน้าและไม่พูดอะไรจากนั้นทั้งสองก็ยืนอยู่อย่างเงียบๆ ที่ริมชายหาดและรับลมทะเลพร้อมกับครุ่นคิดเกี่ยวกับความคิดของตัวเอง ซึ่งเย่เชียนกำลังคิดอยู่ว่าเขาจะทำยังไงต่อไปเพราะการพบกับเซินเจี๋ยอาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับแผนการในอนาคต ดังนั้นหลังจากที่เย่เชียนถามหวังหมิงซูในวันพรุ่งนี้แล้วเย่เชียนอาจจะรู้ได้ว่าเซินเจี๋ยกำลังทำอะไรอยู่ในช่วงนี้

“พี่เย่กำลังคิดอะไรอยู่..พี่เย่กำลังนึกถึงเซินเจี๋ยอยู่หรือเปล่า?” หลังจากผ่านไปนานเหลียงหยานก็เอ่ยปากถามอย่างช้าๆ

“ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป” เย่เชียนพูด

“นี่พี่เย่ต้องคิดมากเกี่ยวกับทุกๆ เรื่องที่ทำเลยงั้นเหรอ? ..ฉันคิดว่าพี่เย่เหนื่อยมากกว่าฉันอีก” เหลียงหยานพูด

“มันก็ต้องคิดเพราะถ้าไม่ระวังชีวิตก็จะดับสูญ..การตายก็ไม่เป็นไรแต่การมีของติดตัวเอาไว้ก่อนตายมันยาก..เพราะสำหรับพี่น้องและพวกพ้องแล้วฉันต้องมีชีวิตอยู่และเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ฉันก็ต้องคิดทุกขั้นตอนอย่างระมัดระวังแล้วพาพวกเขาไปสู่จุดสูงสุดแห่งความรุ่งโรจน์ให้ได้” เย่เชียนพูด “บางครั้งฉันก็รู้สึกเหนื่อยมากแต่ก็ควรคิดอย่างรอบคอบและสิ่งสำคัญคือต้องหาก็คือโอกาสที่เหมาะสมในการระบายอาการเหนื่อยหน้าและความในใจ..บางครั้บการปลดปล่อยและการปล่อยวางก็เป็นวิธีที่ดีมากในการระบาย” เย่เชียนหยุดและหันกลับมามองเหลียงหยานและพูดว่า “อันที่จริงเธอก็ทำได้เหมือนกัน”

“พี่หลันมักจะเล่าเรื่องราวของพี่เย่ให้ฉันฟังอยู่บ่อยๆ ว่าการที่พี่เย่กว่าจะมีทุกวันนี้ได้พี่เย่ต้องผ่านอะไรมาบ้างเพราะงั้นฉันก็เลยแอบสนใจในตัวพี่เย่อย่างมาก..แต่บางครั้งฉันก็สงสัยว่าพี่หลันพูดเกินจริงไปหรือเปล่าเพราะเมื่อตอนที่ฉันเจอพี่เย่ครั้งแรกพี่เย่ดูเหมือนพวกนักเลงอันธพาลตามท้องถนน..แต่ยิ่งฉันได้เข้าใกล้พี่เย่มากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งสงสัยเกี่ยวกับพี่เย่มากขึ้นเท่านั้นแต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงเชื่อในตัวของพี่เย่” เหลียงหยานพูด

“ฮ่าๆ นั่นเป็นเสน่ห์ติดตัวของฉันน่ะ..ไม่ใช่แค่เธอหรอกเพราะพี่หลันยังถูกพิชิตใจด้วยเสน่ห์ของฉันเลย” เย่เชียนฉีกยิ้มและพูด

เหลียงหยานก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “บางครั้งฉันก็สงสัยจริงๆ ว่าพี่เย่เป็นคนแบบไหน..ทำไมฉันเหมือนไม่รู้จักพี่เย่เลย”

“ไม่งั้นฉันจะมีเสน่ห์ได้ยังไง..เธอไม่รู้เหรอว่าวิธีที่ดีที่สุดในการพิชิตใจผู้หญิงคือการทำให้พวกเธออยากรู้เกี่ยวกับเรา..เพราะในกรณีนี้ผู้หญิงจะเป็นเหมือนเปลวไฟเข้าหาเรา” เย่เชียนพูดติดตลกและพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น

อย่างไรก็ตามเหลียงหยานก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดอีกครั้งราวกับว่าเธอกำลังคิดเกี่ยวกับคำพูดของเย่เชียนและรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลมาก ซึ่งข้อเท็จจริงนี้ได้พิสูจน์แล้วว่ามีเหตุผลมากจริงๆ เพราะเมื่อนึกถึงตัวเธอแล้วมันไม่ใช่เพราะฟังจากซ่งหลันอยู่บ่อยๆ เกี่ยวกับเย่เชียน แต่มันเกิดจากตอนที่เธอเริ่มสงสัยเกี่ยวกับเย่เชียนจนตกหลุมรักเขาอย่างลึกซึ้ง

เมื่อเวลาผ่านไปนานเย่เชียนก็มองดูเวลาและรู้สึกว่ามันเกือบจะมืดค่ำแล้วจากนั้นเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “เป็นยังไงบ้าง? ..รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า..ที่นี่ตอนกลางคืนมันอันตรายเพราะงั้นเรากลับกันเถอะ”

เหลียงหยานกลอกตามองเย่เชียนและไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็ขยับออกจากไหล่ของเย่เชียนแล้วเดินไปที่รถ ส่วนเย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินตามไปทันที

หลังจากกลับมาที่บ้านเหลียงหยานก็หยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าไปในห้องน้ำในขณะที่เย่เชียนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นและเล่นกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค ซึ่งเย่เชียนไม่ได้เล่นเกมอะไรมากเขาแค่เล่นหมากรุกเพราะสำหรับเย่เชียนแล้วการเล่นหมากรุกมันไม่ใช่เกมแต่เป็นวิธีการคิดฝึกสมองของเขา

ไม่นานหลังจากนั้นเหลียงหยานก็เดินออกจากห้องน้ำโดยมีเพียงชุดนอนบางๆ จนเผยให้เห็นบางส่วน เมื่อเห็นแล้วเย่เชียนเกือบจะเลือดกำเดาไหล “เดี๋ยวหยานเอ๋อร์เธอลืมไปแล้วเหรอว่ามีผู้ชายอยู่ที่นี่ด้วย..เธอต้องระมังให้มากกว่านี้..เธอจะทำให้ฉันทำเรื่องบ้าๆ ออกไปด้วยการแต่งตัวแบบนี้น่ะเหรอ?”

“ใช่!..นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ..พี่เย่กล้ามั้ยล่ะ?” เหลียงหยานพูดขณะที่เธอเดินไปนั่งบนตักของเย่เชียนจนเย่เชียนรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงจากหว่างขาของเขาอย่างชัดเจน จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองเหลียงหยานแล้วพูด “โถ่..ฉันกำลังเล่นหมากรุกอยู่และมันกำลังไปได้สวยเลย”