ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1197

ตอนที่ 1197 หญิงสาวพราวเสน่ห์ผู้ลึกลับ

………………..

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหญิงสาวมีเสน่ห์ที่ผู้ชายจะต้านทานไม่ได้และดูเหมือนว่าเมื่อผู้ชายเห็นเธอแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงแรงกระตุ้น ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่เธอพูดในตอนนี้ดูเหมือนจะมีความยั่วยวนอยู่ในนั้นเพราะการส่งเธอไปที่โรงแรมจะทำให้ผู้ชายหลายคนคิดว่าจะมีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้เกิดขึ้นอีกในอนาคตใช่ไหม? อาจกล่าวได้ว่าหญิงสาวเป็นปีศาจที่แท้จริงที่ผู้คนปฏิเสธไม่ได้

เมื่อเธอพูดแบบนี้หญิงสาวก็สะบัดผมของเธอและผิวคอขาวๆ ก็ทำให้ผู้คนมีจินตนาการมากขึ้นและเต็มไปด้วยความยั่วยวน ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีแต่เขาก็ไม่ใช่สัตว์ประเภทที่สามารถคิดแต่เรื่องร่างกายส่วนล่างของเธอเท่านั้น ดังนั้นเย่เชียนจึงเข้าใจการกระทำของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาได้ค่อนข้างละเอียด

ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะจงใจปกปิดเอาไว้แต่เย่เชียนยังสามารถสัมผัสได้ถึงกระแสพลังงานในร่างกายของหญิงสาวและเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้โบราณ ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่คิดว่าหญิงสาวจะกังวลว่าเธอจะถูกคนขับแท็กซี่ทำอะไรแต่อย่างใด

ปากของเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะร่างรอยยิ้มจางๆ และพูดว่า “ได้สิ..ถือเป็นเกียรติของผมที่ได้ช่วยคนสวยๆ อย่างคุณ..ผมมีรถเพราะงั้นเดี๋ยวผมขับไปส่งแล้วระหว่างทางค่อยถามผู้คนถึงที่อยู่ของโรงแรมก็แล้วกัน”

“นายใจดีมากเลยน้องชาย” ขณะที่ผู้หญิงพูดเธอก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อคว้าแขนของเย่เชียนและจูบแก้มของเย่เชียนจนเย่เชียนตกตะลึงไปครู่หนึ่งและแอบยิ้มในใจ เพราะตอนนี้เขามั่นใจมากขึ้นว่าหญิงสาวไม่ได้มาถามทางแต่เธอกำลังเข้าหาเขาอย่างชัดเจน ดังนั้นเย่เชียนจึงอยากรู้อยากเห็นมากว่าหญิงสาวเป็นใครและเธอเข้าหาเขาเพื่ออะไร

เมื่อออกจากสนามบินเย่เชียนก็นั่งในที่นั่งคนขับส่วนผู้หญิงคนนั้นอยู่ในที่นั่งข้างคนขับและขาๆ สวยคู่หนึ่งก็ปรากฏอย่างชัดเจนในสายตาของเย่เชียน ซึ่งไม่มีตำหนิเลยแม้แต่น้อยขาวบริสุทธิ์และหญิงสาวก็รู้สึกถึงการจ้องมองของเย่เชียนอย่างชัดเจนแต่เธอไม่สนใจเลยแถมยังถ่างขาของเธอออกจากกันเล็กน้อยและไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะมองไม่เห็นอะไรเลยแต่การกระทำดังกล่าวก็ทำให้เย่เชียนตกตะลึงอยู่ดี

ขณะที่เย่เชียนสตาร์ทรถเขาก็ยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า “ผมชื่อเย่เชียนเพราะงั้นเรียกผมน้องเย่ก็ได้..เพราะถ้าเรียกน้องชายมันก็ค่อนข้างสับสนและเข้าใจผิดได้ง่าย”

หญิงสาวก็ฉีกยิ้มและเต็มไปด้วยเสน่ห์แล้วพูดว่า “ฉันคิดว่านายเป็นคนดี..แต่นายไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่มั้ย?”

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้างั้นคุณต้องระวังเพราะทุกคนต่างก็บอกกันว่าผมเป็นหมาป่า..ผมอันตรายกว่าที่ทุกคนคิด”

“จริงเหรอ? ..จะอันตรายแค่ไหนกันเชียว..นายจะกินฉันมั้ย?” หญิงสาวพูดอย่างเฉยเมย

“ผมไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นใครโดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณ..ผมเองก็เป็นผู้ชายและอ่อนไหวต่อร่างกายส่วนร่างของคุณเพราะงั้นอย่ามายั่วผมเลยจะดีกว่า..ผมมีปีศาจในตัวและมันอันตรายมาก!” เย่เชียนพูด

“นายไม่จำเป็นต้องจงใจแสร้งทำเป็นหมาป่าหรอก..ฉันเคยเห็นผู้ชายมาหลายคนแล้วและฉันก็รู้ว่านายไม่ใช่คนแบบนั้น” หญิงสาวพูด

“คุณพูดถูกแต่ผมไม่ใช่นักบุญและไม่มีใครรับประกันได้ว่าผมจะควบคุมอารมณ์ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเผชิญกับผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างคุณ..คุณควรรักนวลสงวนตัวมากกว่านี้นะ” เย่เชียนพูด

“ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะให้นายทำทุกอย่างที่นายต้องการ..ซึ่งฉันเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและฉันก็ต่อต้านหรือขัดขืนนายไม่ได้หรอก” หญิงสาวพูด

ระหว่างทางผู้หญิงคนนั้นดูจะสนใจมากและคอยตั้งคำถามกับเย่เชียนและสอบถามข้อมูลของเย่เชียนราวกับว่าเธอกำลังสืบข้อมูลของเขา แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ใช่คนโง่และเขาก็รู้ได้โดยธรรมชาติและคำตอบของเย่เชียนที่ตอบออกไปก็ฉลาดมากเช่นกันเพราะเขาไม่ยอมให้เธอรู้อะไรที่เธออยากรู้เลย อย่างไรก็ตามด้วยวิธีนี้เย่เชียนก็เริ่มมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าจุดประสงค์ของหญิงสาวในการมาที่ไต้หวันคือการมาหาเขานั่นเองแต่เธอทำเป็นว่าเธอเพิ่งพบเขาที่สนามบินดังนั้นเธอจึงคุยกันแบบสบายๆ และหาข้ออ้างที่จะมากับเขา

ที่ประตูทางเข้าของโรงแรมเย่เชียนก็จอดรถและหันไปมองที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ถึงแล้วครับ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน