ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1214

ตอนที่ 1214 หล่อเท่ห์

………………..

พวกเขารู้ดีว่าช่องว่างระหว่างพวกเขากับเย่เชียนนั้นห่างไกลกันมากและต่อหน้าเย่เชียนแล้วพวกเขาไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เย่เชียนพูดในตอนนี้พวกเขาก็สามารถเดาได้คร่าวๆ ถึงตัวตนของเย่เชียน

ทหารที่แท้จริงไม่เต็มใจที่จะยอมรับคนอย่างพวกเขาหมายความว่าอย่างไร แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นทหารดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าคำพูดของเย่เชียนนั้นหมายถึงอะไรและนั่นก็คือผู้ชายตรงหน้าเขาเป็นทหารรับจ้างและสำหรับทหารแล้วสิ่งที่อยู่บนบ่าคือความชอบธรรมในการรับใช้ประเทศชาติและประชาชนและทหารรับจ้างส่วนใหญ่อย่างเย่เชียนก็เป็นคนที่ต่อสู้เพื่อเงิน แต่ทหารของกองทัพส่วนใหญ่คิดว่าทหารรับจ้างทำให้ชื่อเสียงของทหารมัวหมองดังนั้นทหารของกองทัพจึงไม่ยอมรับว่าทหารรับจ้างเป็นทหารนั่นเอง

อย่างไรก็ตามทหารเคารพผู้แข็งแกร่งเสมอเพราะในสายตาของพวกเขาผู้แข็งแกร่งมีค่าควรแก่การเคารพและถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นศัตรูก็ตาม ดังนั้นหลังจากที่บอดี้การ์ดทั้งสองเห็นทักษะของเย่เชียนพวกเขาก็ไม่ได้ดูถูกเย่เชียนเพราะเย่เชียนเป็นทหารรับจ้างแต่อย่างใดแต่กลับแสดงความเคารพอย่างแรงกล้าในใจพวกเขา อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเขาเป็นบอดี้การ์ดของเจิ้งตงดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำหน้าที่ของตัวเองและปกป้องเจิ้งตงจากอันตรายและนี่คือจรรยาบรรณในอาชีพของพวกเขา ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาจะเลิกทำงานให้กับเจิ้งตงในภายหลังก็ตามแต่ในเวลานี้พวกเขาก็ต้องปกป้องเจิ้งตงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อเห็นการกระทำของพวกเขาเย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แต่ในใจเขาชื่นชมพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากยิ้มแล้วเย่เชียนก็แอบตัดสินใจในใจแล้วพูดว่า “เอาล่ะในเมื่อพวกคุณยังยืนกรานในแบบลูกผู้ชายถ้างั้นก็เข้ามา!”

เมื่อคำพูดนั้นจบลงบอดี้การ์ดทั้งสองก็ตะโกนและรีบวิ่งไปที่เย่เชียน ซึ่งถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการฝึกฝนการต่อสู้มาอย่างเข้มงวดแต่ต่อหน้านักรบโบราณอย่างเย่เชียนแล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความแข็งแกร่งของพวกเขายังอ่อนแอเกินไปความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างทักษะการต่อสู้ธรรมดาและศิลปะการต่อสู้โบราณนั้นพลังทำลายล้างของพลังปราณและกำลังภายในนั่นเอง ในตอนนี้เย่เชียนแข็งแกร่งอย่างมากและนอกจากนี้เย่เชียนยังได้ผ่านพิธีกรรมการแลกเปลี่ยนเลือดของชาวเมียวจึงทำให้ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเย่เชียนเพิ่มขึ้นอย่างมาก ดังนั้นภายใต้สถานการณ์แบบนี้บอดี้การ์ดทั้งสองจะมีที่ว่างให้ตอบโต้กลับได้อย่างไร?

เมื่อบอดี้การ์ดอีกคนเห็นสถานการณ์แบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและความโกรธก็ผุดขึ้นมาในใจของเขาเพราะเมื่ออยู่ในกองทัพพวกเขาก็สนิทสนมกันมากและพวกเขาก็ผ่านความตายด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ใกล้ชิดยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ ของตัวเอง ดังนั้นเมื่อเห็นพี่น้องถูกกระทำแบบนี้ต่อหน้าต่อตาเขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? ดังนั้นเจตนาฆ่าในใจของเขาก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และในเวลานี้เขาก็ไม่สนใจแล้วว่าเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เชียนได้หรือไม่แต่เขาก็ต้องล้างแค้นให้น้องชายของเขาและถึงแม้ว่าเขาจะต้องตายในมือของเย่เชียนก็ตามแต่เขาก็ยอมไม่ได้อยู่ดี

เย่เชียนเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่แต่เย่เชียนไม่สนใจ จากนั้นเย่เชียนก็ใช้มือซ้ายวนรอบมือขวาของเขาแล้วใช้มือขวายื่นออกมาอย่างรวดเร็วแล้วบีบคอของอีกฝ่ายและทันใดนั้นบอดี้การ์ดก็ล้มลงอย่างอ่อนแรง

เรื่องมันยาวแต่อันที่จริงมันเกิดขึ้นเร็วมากและเพียงชั่วพริบตาบอดี้การ์ดทั้งสองก็ล้มลงกับพื้นแล้ว แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ได้ฆ่าพวกเขาแต่แค่ทำให้พวกเขาหมดสติไปเท่านั้นเองเพราะถ้าหากพวกเขายังไม่หมดสติไปเกรงว่าพวกเขาจะไม่อยู่เฉยๆ และยอมจำนนอย่างแน่นอนและพวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเจิ้งตงอย่างแน่นอนแต่เย่เชียนก็ไม่อยากจะฆ่าพวกเขาเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ทำให้พวกเขาสมควรตาย ซึ่งการทำให้พวกเขาหมดสติจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดนั่นเอง

เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดทั้งสองของเขานอนอยู่บนพื้นและหมดสติไปเจิ้งตงก็ไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวใดๆ เลยแม้แต่น้อยเพราะในแวดวงธุรกิจใต้ดินแล้วมันก็เป็นเหมือนสนามรบและเขาก็ถือได้ว่าเป็นคนที่เคยเห็นพายุและฝนมามากมาย ซึ่งการที่เขาสามารถอยู่ในวงการใต้ดินในระดับนี้ได้นั้นเขาย่อมไม่เกรงกลัวเรื่องแบบนี้อยู่แล้วว เมื่อเห็นเย่เชียนค่อยๆ หันมามองตัวเองเจิ้งตงก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและเหลือบมองไปที่บอดี้การ์ดสองคนบนพื้นแล้วพูดว่า “พวกแกมันไร้ประโยชน์จริงๆ” จากนั้นเขาก็มองไปที่เย่เชียนและยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมกับถอนหายใจและพูดว่า “อย่ามองฉันด้วยสายตาที่ดุร้ายแบบนั้นสิวะฉันไม่กลัวหรอก..ถ้าแกกล้าทำอะไรฉันล่ะก็แกจะถูกพรรคพวกของฉันแก้แค้นและที่นี่ก็คือไต้หวันเพราะงั้นตราบใดที่ฉันโทรเพียงครั้งเดียวผู้คนนับไม่ถ้วนก็จะไล่ล่าแกและแกคงจะไม่รอด!”

เย่เชียนแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “จริงเหรอ? ..ฉันอยากเห็นการแก้แค้นของแกจริงๆ” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็วิ่งไปข้างหน้าและคว้าผมของเจิ้งตงด้วยมือขวาของเขาและกระแทกเข้ากับโต๊ะอย่างไร้ความปรานีจนเกิดเสียง “ปัง” จากนั้นหน้าผากของเจิ้งตงก็เต็มไปด้วยเลือดในทันทีและเย่เชียนก็คว้าแก้วกาแฟฟาดเข้าไปที่หัวของเจิ้งตงด้วย

ลูกค้าในร้านกาแฟที่กำลังดูฉากนี้อยู่พวกเขาก็ตกตะลึงและคาดเดาตัวตนของเย่เชียนอย่างลับๆ ในใจ ซึ่งผู้จัดการของร้านกาแฟก็ได้ยินเรื่องดังกล่าวจากพนักงานเสิร์ฟดังนั้นเขาจึงรีบมาดูที่เกิดเหตุทันที ซึ่งเจ้าของร้านที่นี่ก็พอมีอิทธิพลในไต้หวันอยู่บ้างและเมื่อเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวในร้านกาแฟโดยธรรมชาติแล้วเขาก็ไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้ “พวกคุณมาทะเลาะอะไรกันที่ร้านกาแฟของผม? ..หยุดแล้วออกไปทะเลาะกันที่อื่นซะ!” ผู้จัดการพูด

เย่เชียนก็หันไปแล้วยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็มองไปที่ผู้จัดการแล้วพูดว่า “ผมขอโทษครับผมเองก็ไม่อยากทำแบบนี้แต่ไอ้หมอนี่มันน่าหมั่นไส้เกินไป..ส่วนเรื่องค่าเสียหายเดี๋ยวผมจะชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดในวันนี้เอว..เพราะงั้นผมขอเวลาคุณสักครู่เดี๋ยวผมขอจัดการปัญหานี้ก่อนเพราะมันยังไม่จบ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน