ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1217

1217 /1358

ตอนที่ 1217 หลงซือ (1)

………………..

มีรถมากกว่า 20 คันและคนประมาณ 100 คน ซึ่งทุกคนพกอาวุธกันมาอย่างดุเดือดและชายหนุ่มสองคนในชุดสูทสีดำที่อยู่ข้างหน้าก็ผลักประตูให้เปิดประตูและชายวัยกลางคนอายุห้าสิบก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ และสวมชุดสูทที่มีท่าทีสงบเสงี่ยมและตามด้วยคนอื่นๆ ในชุดสูทสีดำอีกมากมายที่อยู่ข้างหลังเขา ซึ่งเขาล้วงมือข้างหนึ่งอยู่ในกระเป๋าสูทของเขาและดูเหมือนจะถือปืนอยู่ในนั้น

เมื่อเห็นฉากดังกล่าวเหลียงหยานก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาและแอบเป็นห่วงเย่เชียนอย่างลับๆ และเมื่อเดินเข้าไปในร้านกาแฟดวงตาของชายวัยกลางคนก็กวาดไปรอบๆ และในที่สุดก็จับจ้องไปที่เย่เชียนและเขาก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ซึ่งสีหน้าของเย่เชียนดูสงบมากจากนั้นเย่เชียนก็ยกข้อมือขึ้นเพื่อมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือและพูดว่า “ผ่านไปแล้วอีกหนึ่งนาที” เสียงนั้นจบลงเย่เชียนก็เหยียบท้องของสการ์อย่างแรงจนเกิดเสียง “กรึก” จากนั้นสการ์ก็กรีดร้องออกมาและหมดสติไปทันที

คิ้วของชายวัยกลางคนก็ขมวดเข้าหากันและมองเย่เชียนจากหัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “พ่อหนุ่มแกกล้ามากเลยนะ!”

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อยและพูดว่า “ผมพูดไปแล้วว่าผมจะให้เวลาคุณสิบนาทีและถ้าคุณมาสายทุกๆ หนึ่งนาทีผมจะหักกระดูกของพวกเขาหนึ่งท่อน!..เพราะงั้นคุณจะโทษผมไม่ได้”

เมื่อเห็นหลงซือเข้ามาเจิ้งตงก็รีบคลานไปหาเขาราวกับว่าเขาพบผู้ช่วยชีวิตและกอดต้นขาของหลงซือแล้วพูดว่า “คุณหลงช่วยผมด้วย!”

หลงซือก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถอนหายใจอย่างเย็นชาและเตะเจิ้งตงออกไป เมื่อมองไปที่เย่เชียนหลงซือก็พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่แกไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอ? ..แกรู้ไหมว่าถ้าฉันแค่ขยับนิ้วเพียงเล็กน้อยแกก็จะตายที่นี่ได้อย่างง่ายดาย?” เมื่อเสียงนั้นจบลงชายสองคนที่อยู่ข้างๆ เขาก็หยิบปืนพกออกมาแล้วเล็งไปที่เย่เชียน

“หึ..ผมเกลียดคนที่เอาปืนจ่อมาที่หัวของผมมากที่สุดในโลกแล้ว..ว่าแต่คุณหลงแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้?” เย่เชียนพูดอย่างใจเย็น “ต่อให้ผมตายที่นี่ผมก็ไม่กลัวหรอกแต่ผมรับรองได้เลยว่าถ้าผมตายคุณหลงและคนที่เกี่ยวข้องกับคุณทั้งหมดจะไม่มีวันได้เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้อีก..เพราะงั้นคุณคิดดูดีๆ ว่าผู้นำองค์กรซูเหลียนผู้ยิ่งใหญ่แห่งไต้หวันจะต้องมาทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่มันจะคุ้มค่างั้นเหรอ?”

หลงซือแอบกลัวเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเย่เชียนอย่างลับๆ เพราะเย่เชียนไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อยภายใต้สถานการณ์แบบนี้และดูเหมือนว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดาๆ อย่างแน่นอน เพราะความสงบและสุขุมแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะสามารถมีได้ภายใต้สถานการณ์ที่ความเป็นและความตายและชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย นี่เป็นสิ่งที่ผู้ที่มีประสบการณ์ผ่านความตายมานับไม่ถ้วนเท่านั้นที่จะสามารถสงบได้ อย่างไรก็ตามหลงซือเองก็เป็นบุคคลที่ผ่านลมและฝนมามากมายและถ้าเขากลัวคนอื่นแบบนี้เขาจะนั่งอยู่ในตำแหน่งปัจจุบันในวงการมาเฟียได้อย่างไร? “ไม่มีใครรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต..ตั้งแต่เราก้าวเข้าสู่เส้นทางนี้แล้วชีวิตของเรามันก็ไม่ใช่ของเราอีกต่อไป..ฉันเป็นคนที่ก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปในโลงศพแล้วและความตายก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันกลัว..เพราะงั้นถ้าแกกล้าที่จะเล่นกับฉันจริงๆ ล่ะก็ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะเล่นกับแกจนตายไปข้าง!” หลงซือพูดอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เชียนก็แสยะยิ้มแล้วปรบมือและพูดว่า “ตามที่คาดเอาไว้จริงๆ ว่าผู้นำขององค์กรซูเหลียนจะต้องกล้าหาญและเด็ดขาดแบบนี้”

หลงซือพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “บอกฉันทีว่าแกต้องการอะไรกันแน่..ทำไมแกถึงทำแบบนี้?”

“ทุกๆ อย่างต้องมีเหตุผลเสมอใช่มั้ย?” เย่เชียนพูด “นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเจิ้งตงและมันไม่เกี่ยวอะไรกับองค์กรซูเหลียนของคุณเลยแต่คุณกลับไม่ยอมถามก่อนและทำตามอำเภอใจและส่งคนของคุณมาคุกคามผมเพราะงั้นคุณคิดว่าผมต้องทำยังไงล่ะ?”

“เจิ้งตงเป็นหุ้นส่วนธุรกิจของฉันเพราะงั้นฉันก็ไม่สามารถนั่งดูอยู่เฉยๆ และเพิกเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาได้หีอก” หลงซือพูด “นี่กฎและศีลธรรมของวงการมาเฟียอยู่แล้ว!”

“ใช่ทุกคนล้วนมีเหตุผลกันทั้งนั้นเพราะงั้นผมเองก็ทนต่อการถูกคุกคามไม่ได้เหมือนกัน?” เย่เชียนพูด “คุณหลงแล้วคุณคิดว่าเรื่องนี้ควรจะแก้ไขยังไงดีล่ะ?”

“ง่ายมาก!..ให้ฉันหักกระดูกของแกเท่าที่แกหักของพวกเขาไป!” หลงซือพูด

“มันก็ยุติธรรมดี..แต่คุณหลงกล้าทำหรือเปล่าล่ะ?” เย่เชียนฉีกยิ้มแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าคุณหลงยังคงพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้มันก็ไม่จำเป็นที่เราจะต้องคุยกันอีกต่อไปแล้ว”

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” หลงซือพูด “ถ้างั้นฉันขอดูหน่อยเถอะว่าแกจะทำอะไรได้” ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็กำลังจะสั่งลูกน้องของเขาแต่ทว่าเย่เชียนกลับเคลื่อนไหวก่อนโดยการเตะท้องของหลงซือด้วยเท้าแล้วพุ่งเข้าไปถีบลูกน้องของหลงซือจนกระเด็นออกไปแล้วใช้มีดคลื่นโลหิตจ่อเข้าไปที่คอของหลงซือแล้วล็อคตัวของหลงซือเอาไว้

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและไม่มีใครคิดว่าเย่เชียนจะทำแบบนี้และนอกจากนี้ความเร็วก็ยังเร็วมากจนลูกน้องของหลงซือไม่สามารถตอบสนองได้เลย ในตอนนี้ชีวิตของหลงซืออยู่ในกำมือของเย่เชียนแล้วและเย่เชียนก็พูดว่า “แบบนี้ล่ะเป็นไง?”

ใบหน้าของหลงซือไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวใดๆ และเขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า “แกกล้ามากจริงๆ และทักษะของแกก็ไม่เลวเลย..แต่แกคิดว่าแกจะขู่ฉันแบบนี้ได้จริงๆ งั้นเหรอ?”