ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1218

อนที่ 1218 หลงซือ (2)

………………..

เมื่อได้ยินการแนะนำตัวของเย่เชียนคนแรกที่ตกใจก็คือเจิ้งตงเพราะเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าผู้ชายตรงหน้าเขาจะเป็นCEOของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปเพราะเมื่อนึกถึงความหยิ่งผยองของเย่เชียนแล้วเจิ้งตงก็ถึงกับสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้และมันเป็นความจริงที่ว่าตระกูลของเขามีอิทธิพลในแวดวงธุรกิจมากแต่เมื่อเปรียบเทียบกับเครือน่านฟ้ากรุ๊ปแล้วครอบครัวของเขาก็ถือว่าอ่อนแออย่างมากและนั่นเป็นเพียงการฆ่าตัวตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลงซือก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปชั่วขณะเพราะเขาได้ยินชื่อเสียงขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามาโดยตลอดและชื่อของราชาหมาป่าเย่เชียนก็ลึกลับอย่างมากและมีวีรกรรมทั่วโลกมากมายที่น่าจดจำ เขาเคยคิดว่าอย่างน้อยๆ เย่เชียนก็น่าจะอายุประมาณสามสิบหรือสี่สิบแต่ไม่คิดว่าเย่เชียนจะอายุน้อยถึงขนาดนี้ “วีรชนแห่งเขี้ยวหมาป่า..ไม่คิดเลยว่าจะยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้..ผมไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับราชาหมาป่าเย่เชียนผู้โด่งดังที่นี่..ช่างเป็นเกียรติของผมจริงๆ ที่ได้พบคุณเย่!” หลงซือพูด

เย่เชียนฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ผมเองก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับคำชมจากท่านประธานหลง..ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นที่น่าเกลียดอย่างมากเพราะงั้นผมหวังว่าประธานหลงจะไม่ขุ่นเคืองนะครับ”

“คุณเย่อย่าพูดอย่างนั้นเลย..ผมเป็นฝ่ายผิดเองและมันก็ค่อนข้างน่าตลกที่ส่งคนพวกนี้มาคุกคามคนอย่างคุณเย่” หลงซือยิ้มอย่างละอายใจและพูด เพราะองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าเป็นองค์กรทหารรับจ้างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกด ดังนั้นสำหรับหลงซือแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนจากแวดวงใต้ดินเขาก็ไม่กลัวแต่องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่านั้นแตกต่างออกไปเพราะเขาได้ยินข่าวที่ประเทศจีนแผ่นดินใหญ่ว่าเย่เชียนคนนี้ได้รวมองค์กรมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสององค์กรให้เป็นหนึ่งเดียวอย่างแก๊งค์ชิงกับหงเหมินกรุ๊ป ดังนั้นในแง่ของสถานะและอิทธิพลแล้วมาเฟียเหล่านั้นมีสถานะที่สูงกว่าเขาอย่างมาก ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าละอายใจจริงๆ ที่เขาทำโออ่าเล่นใหญ่ต่อหน้าของเย่เชียน จากนั้นหลงซือก็โบกมือให้ลูกน้องพาพี่สการ์และสั่งให้ทุกคนถอยกลับทันที จากนั้นก็หันไปมองเจิ้งตงและพูดว่า “คุณเย่ครับเจิ้งตงเป็นหุ้นส่วนธุรกิจของผมเพราะงั้นผมหวังคุณเย่จะเห็นแก่ผม..เดี๋ยวหลังจากเรื่องนี้จบลงผมจะให้เจิ้งตงมาขอโทษคุณเย่อย่างเป็นพิธีในภายหลัง”

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อยและพูดว่า “คุณหลงอย่าจริงจังเลย..ผมไม่ได้คิดที่จะกำจัดเขาแต่เขาพยายามจะคุกคามผมเองเพราะงั้นผมก็เลยต้องสั่งสอนเขา..เพราะงั้นถ้าเขาไม่มารบกวนผมอีกผมก็จะปล่อยเขาไป”

เจิ้งตงกล้าที่จะลังเลได้ยังไงดังนั้นเขาจึงรีบขอโทษเย่เชียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเจิ้งตงก็ไม่คิดที่จะทำอะไรอีกต่อไป แน่นอนว่าเย่เชียนไม่แม้แต่จะมองเจิ้งตงและพูดว่า “ไปให้พ้น!” เพราะเขาไม่จำเป็นต้องสนใจคนแบบนี้อีกต่อไปเพราะตอนนี้เจิ้งตงกับเย่เชียนไม่อยู่ในระดับเดียวกันเลย ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับเจิ้งตงอีกและตราบใดที่เจิ้งตงเข้าใจและยอมถอยและไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเหลียงหยานอีกในอนาคตเย่เชียนก็จะปล่อยเขาไป ซึ่งถึงแม้ว่าครอบครัวของเจิ้งตงจะไม่มีอิทธิพลเท่าเครือน่านฟ้ากรุ๊ปแต่ก็ยังต้องใช้ความพยายามในจัดการกับเขาอยู่ดีและเย่เชียนก็ไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหาเพิ่มในตอนนี้

“ประธานหลงถ้างั้นเรามานั่งคุยกันอย่างช้าๆ ดีกว่า” เย่เชียนยิ้มแล้วพูด

“เป็นเกียรติของผมจริงๆ” หลงซือพยักหน้าและนั่งลง เมื่อเห็นเหตุการณ์แบบนี้ ผู้จัดการของร้านกาแฟก็โล่งใจอย่างมากและในที่สุดจิตใจของเขาก็สงบลงและดูเหมือนว่าพายุจะสงบลงแล้ว ซึ่งเขาไม่เคยได้ยินชื่อองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามาก่อนแต่เขาเคยได้ยินชื่อของเครือน่านฟ้ากรุ๊ป ซึ่งถ้าหากหลงซือกับเย่เชียนขัดแย้งกันจริงๆ ล่ะก็ร้านกาแฟของเขาจะต้องพังทลายอย่างแน่นอนและเขาก็ทำได้แค่เป็นใบ้และไม่รู้ไม่เห็นเท่านั้นและไม่สามารถโต้แย้งหรือพูดอะไรได้เลย

เย่เชียนหันไปมองเหลียงหยานแล้วพูดว่า “เธอกลับไปก่อน..ฉันมีธุระจะคุยกับประธานหลง..เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก”

ถึงแม้ว่าเหลียงหยานจะกังวลแต่เธอก็รู้ว่าถ้าเธออยู่ต่อมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรและเธอจะกลายเป็นภาระของเย่เชียนเลยด้วยซ้ำ จากนั้นเหลียงหยานก็พยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “อย่ากลับดึกล่ะ..ฉันจะเตรียมมื้อเย็นเอาไว้ให้”

เย่เชียนผงะไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าจากนั้นเหลียงหยานก็มองเย่เชียนด้วยความเป็นห่วงและเดินออกไป เมื่อหลงซือเห็นฉากนี้เขาก็ยิ้มเบาๆ และไม่พูดอะไร ในอดีตเขาเองก็เป็นคนเจ้าชู้โรแมนติกดังนั้นเขาจึงเข้าใจได้

ผู้จัดการร้านกาแฟก็รีบเดินเข้ามาและพูดด้วยความเคารพว่า “คุณหลง..คุณเย่..พวกคุณอยากดื่มหรือทานอะไรไหมครับเดี๋ยวผมจะบริการให้เองครับ”

“กาแฟสองแก้วก็พอ..คุณไม่ต้องกังวลไปนะเพราะนี่มันไม่ใช่ปัญหาของคุณ..ส่วนเรื่องค่าเสียหายภายในร้านคุณติดต่อคนของฉันได้เลยเดี๋ยวฉันจะชดเชยค่าเสียหายให้เอง” หลงซือพูด

“ขอบคุณครับ!” ผู้จัดการร้านกาแฟรู้สึกโล่งใจอย่างมากราวกับว่าเขาได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระและเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกและรีบไปชงกาแฟให้หลงซือและเย่เชียนด้วยตัวเอง

“คุณเย่มาที่ไต้หวันตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับทำไมคุณถึงไม่มาทักทายผมบ้างล่ะผมจะได้ดูแลและอำนวยความสะดวกให้คุณ” หลงซือพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน