ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1224

1224 /1358

ตอนที่ 1224 การหารือของสามขั้วอำนาจแห่งไต้หวัน (1)

………………..

อารมณ์ของหลงซือยังไม่ค่อยดีนักและอาจเป็นเพราะภรรยาของเขาเพราะในฐานะผู้นำองค์กรซูเหลียนแล้วเขากลับถูกลูกบุญธรรมและภรรยาแทงข้างหลังซึ่งทำให้เขายอมรับไม่ได้และรู้สึกหดหู่อย่างมาก ซึ่งถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปสู่โลกภายนอกล่ะก็ในอนาคตเขาจะยืนหยัดอย่างยิ่งใหญ่ได้ยังไง?

ถึงแม้ว่าฉีตงจะตายไปแล้วและผู้หญิงคนนั้นก็ถูกหลงซือส่งไปลงนรกตามฉีตงไปแล้วหลังจากได้รับบทเรียนที่โหดร้ายจากเขาแต่ทว่าคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดสองคนทรยศหักหลังเขาแบบนี้จึงทำให้ความเจ็บปวดในเรื่องนี้ไม่สามารถจินตนาการได้เลย

เย่เชียนเข้าใจอารมณ์ของหลงซือได้อย่างดีดังนั้นเย่เชียนจึงไม่รู้สึกไม่พอใจกับการแสดงออกที่ไม่แยแสของหลงซือแต่อย่างใดเพราะนี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ เย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ประธานหลงรอก่อนนะครับเพราะยังมีอีกคนที่ยังมาไม่ถึง..คุณหลงอยากดื่มอะไรก่อนไหมครับ?”

หลงซือโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรคุณเย่..ว่าแต่จะมีใครมาอีกงั้นเหรอ? ..การที่คุณเย่จัดประชุมลับแบบนี้มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ..คุณคงไม่ได้พยายามใช้โอกาสนี้เพื่อฆ่าผมหรอกใช่มั้ย?” แน่นอนว่าหลงซือเองก็คิดแบบนี้จริงๆ เพราะก่อนที่เขาจะมาที่นี่เขาก็ครุ่นคิดและไตร่ตรองอยู่สักพักใหญ่ๆ เพราะเขาพอจะรู้มาบ้างเกี่ยวกับสิ่งที่องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและเย่เชียนก็ปรากฏตัวขึ้นในไต้หวันดังนั้นเย่เชียนจะต้องมีจุดประสงค์อะไรกับองค์กรซูเหลียนของเขาอย่างแน่นอนและนั่นก็ทำให้เขามีความกังวลอยู่ในใจและด้วยเหตุนี้เขาจึงพาลูกน้องจำนวนมากมาด้วยและให้รออยู่ที่ข้างนอกรอบๆ โรงแรมและแน่นอนว่าเพื่อไม่ให้เย่เชียนรู้เขาจึงสั่งให้คนของเขาใส่ชุดธรรมดาเหมือนประชาชนคนทั่วไปและตราบใดที่มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่พวกเขาจะรีบมาทันที

เย่เชียนตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ประธานหลงครับคุณพูดอะไรของคุณ..ผมจะกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง..ผมก็แค่มีสิ่งที่สำคัญที่ต้องการจะหารือกับพวกคุณและมันก็เป็นเพียงการพูดคุยกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เรายังไม่ครบองค์ประชุมเพราะงั้นประธานหลงช่วยรออีกสักหน่อยนะครับ”

หลงซือพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เขาเป็นใครกัน? ..เขากล้าให้พวกเรารอเขาที่นี่เลยงั้นเหรอ? ..ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่หยิ่งผยองพอสมควรเลยนะ” เย่เชียนทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดเสียดสีดังกล่าวและได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

“กำลังนินทาฉันอยู่สินะ!” เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นประตูห้องส่วนตัวก็ถูกผลักเปิดออกและโจวเจิ้งผิงก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้พบกับเย่เชียนและเขาก็ไม่เคยคิดว่าเย่เชียนจะใช้โอกาสนี้เพื่อกำจัดเขาดังนั้นเขาจึงพาลูกน้องคนสนิทมาแค่สองคนเท่านั้น

เมื่อเห็นหลงซือนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวสีหน้าของโจวเจิ้งผิงก็ตกตะลึงทันทีและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน แน่นอนว่าหลงซือเองก็ตกตะลึงเหมือนกันและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าคนที่มาจะเป็นโจวเจิ้งผิง เมื่อเห็นแบบนั้นโจวเจิ้งผิงก็หันไปมองเย่เชียนแล้วถามว่า “น้องเย่มันเกิดอะไรขึ้น? ..เขามาที่นี่ทำไม?” โจวเจิ้งผิงถาม

“ทำไมผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ..ที่นี่ไม่ใช่เขตขององค์กรสามมุมเมืองของคุณสักหน่อย..เพราะงั้นคุณจะมาที่นี่ได้คนเดียวงั้นเหรอ?” หลงซือพูดอย่างเย้ยหยัน

สักพักบรรยากาศในห้องส่วนตัวก็ตึงเครียดทันทีและเย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นเพราะดูเหมือนว่าทั้งสองคนนี้จะเป็นศัตรูตัวฉกาจกันจริงๆ และพวกเขาก็ขัดแย้งกันทันทีที่พวกเขาพบกัน อย่างไรก็ตามเพื่อความก้าวหน้าของสิ่งต่างๆ เย่เชียนก็ต้องอดทนเอาไว้เท่านั้น

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พวกคุณทั้งสองคนนั่งลงก่อนเถอะครับ..ถึงยังไงเราก็คนกันเอง..อันที่จริงแล้วที่วันนี้ผมขอให้พวกคุณทั้งสองคนมาที่นี่ก็เพื่อสร้างสันติให้กับพวกคุณทั้งสองและแก้ไขความขัดแย้งของพวกคุณ..ซึ่งนี่มันไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงและอำนาจและมันก็ไม่คุ้มที่ทุกคนจะสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายใช่มั้ยครับ?”

โจวเจิ้งผิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งและมองไปที่เย่เชียนด้วยความประหลาดใจ ซึ่งเขารู้แผนการของเย่เชียนเพราะเย่เชียนพูดอย่างชัดเจนในตอนแรกว่าจะช่วยเขาจัดการกับองค์กรซูเหลียนแต่ตอนนี้เย่เชียนกลับต้องการทำให้เขากับหลงซือสงบศึกและจับมือกัน ดังนั้นจึงทำให้โจวเจิ้งผิงประหลาดใจอย่างมากและมีความโกรธในใจของเขา ในตอนนี้โจวเจิ้งผิงก็มองไปที่เย่เชียนแต่ไม่ได้พูดแต่ก็มีความหมายที่ชัดเจนในสายตาของเขาเพื่อให้เย่เชียนอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น

“คืออย่างนี้ครับพี่ใหญ่โจวผมได้ชี้แจงให้ประธานหลงทราบเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ แล้วและเขาก็รู้เรื่องของฉีตงแล้วด้วย..ซึ่งเดิมทีเขาคิดว่าเป็นฝีมือของพี่ใหญ่โจวเพราะงั้นผมก็เลยบอกความจริงทั้งหมดไปเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันและเปลี่ยนจากการต่อสู้เป็นผลประโยชน์ร่วมกันเพราะถ้าปัญหามันร้ายแรงเกินไปมันจะไม่เป็นผลดีกับทุกคนใช่มั้ย? ..พวกเรากำลังทำอะไรกันอยู่เพราะนี่มันคือยุคแห่งการต่อสู้แข่งขันและหลังจากที่พวกเราทุกคนต่อสู้ดิ้นรนกันมานานหลายปีพวกเราทุกคนก็อยากที่จะนั่งดูสิ่งต่างๆ อย่างหมดความกังวลเพราะงั้นผมก็เลยถือโอกาสนี้เชิญพวกคุณมาปรึกษาหารือและสร้างสันติให้พวกคุณ..แบบนี้พวกคุณจะได้ปรับความเข้าใจกันได้” เย่เชียนพูดอย่างจริงใจแต่เขาบอกเรื่องของฉีตงด้วยความคลุมเครือ อย่างไรก็ตามถ้าโจวเจิ้งผิงรู้ว่าเย่เชียนฆ่าฉีตงแล้วทำให้เขาต้องรับผิดชอบล่ะก็สิ่งต่างๆ อาจจะแย่ลงและซับซ้อนขึ้น ดังนั้นเย่เชียนเชื่อว่าโจวเจิ้งผิงจะไม่ถามคำถามต่อไปและหลังจากความคลุมเครือนี้หลงซือเองก็จะไม่พูดเพราะเขาเองก็มีความชัดเจนอยู่ในใจอยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

อย่างไรก็ตามสีหน้าของโจวเจิ้งผิงก็ยังคงมืดมนอยู่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้เพราะเขารู้สึกว่าเย่เชียนหลอกลวงเขาดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์แต่เขาก็ยังคงนั่งลงและพูดว่า “แล้วน้องเย่จะสร้างสันติยังไงล่ะเพราะความขัดแย้งระหว่างองค์กรสามมุมเมืองกับองค์กรซูเหลียนไม่ใช่เพิ่งจะเกิดขึ้นในวันหรือสองวันและนายคิดว่าฉันอยากจะจับมือกับเขางั้นเหรอ?”