ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1225

ตอนที่ 1225 การหารือของสามขั้วอำนาจแห่งไต้หวัน (2)

………………..

แท้จริงแล้วสำหรับโจวเจิ้งผิงกับหลงซือนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาต้องการจะมีอำนาจและตัวตนทางการเมืองเพื่อปกป้องตัวเองและองค์กรของพวกเขาก็ตามแต่พวกเขาก็กลัวเสมอว่าถ้าหากมีอะไรผิดพลาดล่ะก็มันจะไม่คุ้มเสียเลย นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์เช่นกันเพราะใครอยากจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในความเสี่ยงกัน? ยิ่งไปกว่านั้นข้อเสนอของเย่เชียนก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่ดีเพราะถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ล่ะ? สำหรับพวกเขาแล้วการสูญเสียนั้นก็ใหญ่เกินไปกว่าที่จะรับไหว

“นี่คุณเย่กำลังเดิมพันอยู่งั้นเหรอ? ..อีกอย่างคุณไม่มีพลังและอำนาจในไต้หวันเลยเพราะงั้นถึงแม้ว่าคุณจะพลาดคุณก็ไม่เสียอะไรอยู่ดีแต่พวกเราน่ะแตกต่างจากคุณเพราะถ้าแผนการนี้ผิดพลาดพวกเราจะไม่เหลืออะไรเลย..เพราะงั้นคุณคิดว่าพวกเราจะเดิมพันกับคุณงั้นเหรอ?”

“จะเดิมพันหรือไม่มันขึ้นอยู่กับว่าพวกคุณสองคนคิดยังไง..ผมเชื่อว่าพวกคุณทั้งสองคนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในไต้หวันและผมก็เชื่อว่าพวกคุณยังมีความฝันที่ยังไปไม่ถึงอีกนับไม่ถ้วนเมื่อตอนที่พวกคุณยังหนุ่มยังแน่น..อาจเป็นเพราะบางอย่างที่ทำให้พวกคุณละทิ้งความฝันที่เหลือไปและพึงพอใจกับทุกวันนี้..ซึ่งที่สิ่งผมความหวังก็คือผมหวังว่าพวกคุณทั้งสองคนจะกลับมามีไฟเหมือนสมัยก่อนและกล้าที่จะเดิมพันสิ่งต่างๆ เพราะความสำเร็จมักจะเป็นของผู้กล้าเสมอ!” เย่เชียนพูด

“ความฝัน? ..ความฝันมันกินได้งั้นเหรอ? ..ใช่..ฉันยอมรับเลยว่าตอนที่ฉันยังหนุ่มๆ เหมือนกับนายฉันใฝ่ฝันอยากจะเป็นนักสู้ที่เร่ร่อนไปทั่วโลกแต่ในความเป็นจริงแล้วฉันต้องก้มหัวให้กับใครหลายๆ คน..แน่นอนว่าเราไม่สามารถเห็นแก่ตัวเพราะความฝันของเราได้เพราะเรายังมีพี่น้องที่อยู่ภายใต้เราอีกมากมายและถ้าหากเราล้มเหลวขึ้นมาพี่น้องที่ต่อสู้เคียงข้างเรามาจะอยู่กันยังไง?” โจวเจิ้งผิงพูด

“ท่านประธานโจว..ประธานหลงครับ..ผมขอโทษที่ต้องพูดอะไรที่ไม่ควรพูดด้วยนะครับ” หวังหมิงซูพูด “คือว่างบางทีพวกคุณอาจจะคิดว่านี่จะเป็นประโยชน์แก่พี่น้องและผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ภายใต้เราเท่านั้นแต่พวกคุณเคยถามพวกเขาหรือเปล่าว่าพวกเขารู้สึกยังไงกันบ้าง? ..บางทีพวกเขาอาจจะไม่คิดอย่างนั้นเพราะสำหรับผมและในความคิดของผมจากที่ผมต่อสู้ร่วมกับพี่น้องรุ่นใหม่นั้นพวกเขาอาจจะเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เพราะในช่วงชีวิตของเราจะมีสักกี่ครั้งที่จะมีโอกาสได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่? ..ผมคิดว่าพวกคุณทั้งสองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าคนของพวกคุณนั้นคิดยังไง”

“เอ็งเป็นคนของเย่เชียนเพราะงั้นเอ็งก็พูดได้สิ..เอ็งต้องทำทุกอย่างที่เขาพูดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” โจวเจิ้งผิงพูด “สำหรับน่ะฉันไม่สามารถเดิมพันกับอนาคตขององค์กรสามมุมเมืองและชีวิตของพี่น้องของฉันได้หรอก”

“ผมเข้าใจว่าพวกคุณสองคนมีความคิดแบบนั้นแต่วิสัยทัศน์ของพวกคุณค่อนข้างแคบเกินไป..ผมคิดว่าคุณสองคนควรมองผ่านเหตุการณ์ของเซินเจี๋ยเพราะตอนนี้รัฐบาลกำลังเตรียมที่จะกวาดล้างองค์กรใต้ดินในไต้หวันเพราะงั้นถ้าเราไม่ทำอะไรเลยพวกเราก็ต้องเป็นฝ่ายแพ้อยู่ดี..แต่ผมเย่เชียนคนนี้ไม่ใช่คนแบบนั้นและตราบใดที่ยังมีโอกาสอยู่ต่อหน้าผมล่ะก็ผมจะเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสและกล้าเสี่ยงเดิมพันกับมัน!” เย่เชียนพูด “แต่ท้ายที่สุดแล้วถ้าพวกคุณทั้งสองไม่เห็นด้วยผมก็จะไม่บังคับพวกคุณแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นในอนาคตก็อย่ามาโทษผมที่ไม่เตือนพวกคุณก่อนก็แล้วกันครับ”

“คุณเย่หมายความว่าไง? ..นี่คุณกำลังขู่พวกเราอยู่งั้นเหรอ?” หลงซือถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์และพูด

“ประธานหลงอย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดสิครับผมไม่ได้จะขู่คุณ..ผมแค่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับข้อเท็จจริงเพราะสถานการณ์ในปัจจุบันชัดเจนมากและทุกคนก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าอีกไม่นานมันจะเกิดอะไรขึ้น? ..ผมจะอธิบายให้ฟังว่าแผนการของรัฐบาลนั้นพวกเขาต้องการร่วมมือกับเซินเจี๋ยเพื่อบูรณาการและปฏิรูปองค์กรใต้ดินทั้งหมด..พูดให้เข้าใจก็คือรัฐบาลไต้หวันเริ่มสังเกตเห็นอิทธิพลและพลังอำนาจขององค์กรใต้ดินของไต้หวันแล้วเพราะงั้นอีกไม่นานพวกเขาจะต้องกวาดล้างองค์กรใต้ดินอย่างแน่นอนและเป้าหมายสูงสุดของพวกเขานั้นก็น่าจะชัดเจนสำหรับทุกคนอยู่แล้ว” เย่เชียนพูด

“ตั้งแต่พวกเราเลือกเส้นทางนี้พวกเราทุกคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าสักวันหนึ่งเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น” หลงซือพูด

“ถ้าเราถอยหลังก็จะมีแต่ความตายเพราะงั้นเราต้องเดินหน้าต่อเพราะเรายังมีโอกาสอยู่” เย่เชียนพูด

“ผมมีคำถามหนึ่งข้อที่อยากจะถามคุณเย่ว่า..ถึงแม้ว่าเราจะเห็นด้วยกับความคิดของคุณแล้วใครจะเป็นคนตัดสินใจในสิ่งต่างๆ และเป็นผู้นำล่ะ?” หลงซือพูด อันที่จริงนี่เป็นคำถามที่สำคัญมากเช่นกันเพราะทั้งสองคนล้วนเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่และมีสถานะที่สูงมากในไต้หวัน ดังนั้นใครจะยอมก้มหัวให้อีกฝ่ายกัน?

“ถ้าพวกคุณสองคนเชื่อใจผมล่ะก็ผมจะจัดการทุกอย่างเองและผมรับประกันเลยว่าผลประโยชน์ที่พวกคุณจะได้รับมันจะยิ่งใหญ่กว่าผลประโยชน์ในปัจจุบันหลายเท่าตัว!” เย่เชียนพูด

“น้องเย่นนายนี่มันฉลาดจริงๆ ..สุดท้ายแล้วพวกเราก็กลายเป็นหมากรุกที่นายควบคุมอยู่ในมือใช่มั้ย? ..ซึ่งเมื่อถึงเวลาถ้าหากนายจะเขี่ยเราทิ้งนายก็ทำได้ง่ายๆ และนั่นมันก็เหมือนกับการส่งลูกแกะเข้าไปในปากเสือเลยไม่ใช่เหรอ?” โจวเจิ้งผิงพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน