ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 123

ในเวลาเดียวกัน ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ๆ อู่หยางเทียนหมิงก็ไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้ใด ๆ พวกเขาโดนกระสุนสองนัดที่ต่อเนื่องกันพุ่งเจาะเข้าไปที่หัวของพวกเขา ทั้งคู่พบกับจุดจบที่น่าอนาถทันทีด้วยกระสุนปืนที่ไม่มีโอกาสจะได้ตอบโต้แม้แต่นัดเดียว

เมื่อกระสุนผ่านสมอง แม้แต่เส้นประสาททั้งหมดก็ไม่มีโอกาสตอบสนองใด ๆ ได้

และแล้ว… ร่างของพวกเขาทั้งสองก็ล้มลงกับพื้น

ช่วงเวลาระหว่างกระสุนสองนัดนั้นห่างกันเพียงเสี้ยววินาที แน่นอนว่าความยากลำบากในการบรรลุเป้าหมายก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดา ๆ จะจินตนาการได้ ส่วนม่อหลงเอง เขาก็ชื่นชมฝีมือของฟูจุนเฉิงอย่างจริงใจ ถึงแม้ว่าม่อหลงจะเชื่อว่าตัวของเขาเองก็สามารถโจมตีสองเป้าหมายที่ต่างกันและคนละทิศทางกันได้ แต่ทว่าในระยะเวลาอันสั้นเพียงเสี้ยววินาทีนั้น เขาก็คิดว่าตัวเขาก็อาจจะทำไม่ได้ภายในเสี้ยววินาทีเหมือนกับฟูจุนเฉิงคนนี้…

เมื่อได้ยินเสียง เย่เชียนก็รู้ได้ทันทีว่าม่อหลงกับฟูจุนเฉิงมาถึงกันแล้ว เขารู้สึกโล่งใจมาก ก็ถ้าพวกเขาทั้งคู่อยู่รอบ ๆ นี้ ตัวเขาก็จะได้ไม่ต้องกังวลอีกแล้วว่าชายฉกรรจ์ทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ๆ อู่หยางเทียนหมิงจะทำอันตรายใด ๆ กับจ้าวหยา สำหรับตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องทำคือจัดการกับชายฉกรรจ์ทั้งสองคนที่อยู่ใกล้ ๆ เขาให้ได้อย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่อาจจะพลิกผัน

เย่เชียนเฝ้าดูขณะที่ทั้งสองคนพุ่งเข้ามาข้างหน้าด้วยหมัด และเย่เชียนก็ไม่สนใจความเจ็บปวดที่แขนซ้ายอีกต่อไป ถึงแม้ว่าการโจมตีของชายฉกรรจ์ทั้งสองจะไม่ใช่เทคนิคศิลปะการต่อสู้แบบโบราณก็ตามที แต่มันมีความดุดันและทรงพลังซึ่งมันต้องเป็นเทคนิคที่ต้องได้รับการฝึกฝนโดยผ่านการต่อสู้มามากมายอย่างแน่นอน

ในขณะนี้ เย่เชียนไม่ว่างที่จะคิดอะไรใด ๆ ได้มากนัก และเพราะแขนของเขาที่ถูกกรีดด้วยมีดหมาป่าสีเลือดเริ่มเจ็บ เขาจึงไม่สามารถออกแรงมากเกินไปได้ แต่ถึงอย่างไรเย่เชียนก็เป็นนักสู้ระยะประชิดอันดับหนึ่งของเขี้ยวหมาป่า เรียกได้ว่าในการต่อสู้ระยะประชิด เขาจะไม่มีทางพ่ายแพ้แม้จะใช้เพียงแค่แขนข้างเดียวก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับคนอย่างเขา เพียงแค่มือเดียวแขนเดียวมันก็เกินพอแล้วที่จะจัดการกับชายฉกรรจ์กระจอกสองคนนี้

ผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้มักจะใช้ทักษะหนึ่งผสมกับอีกทักษะหนึ่งไปตามสถานการณ์ และการต่อสู้ด้วยมือเปล่าทุก ๆ ประเภทมักจะต้องใช้ความชำนาญและไหวพริบมากกว่าสิ่งที่เรียนรู้มา

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เย่เชียนแทบไม่ได้ใช้ขาของเขาในการต่อสู้ระยะประชิดเลย ซึ่งมันไม่ใช่เพราะเขาไม่มีทักษะในด้านการใช้เท้าหรืออะไร แท้จริงแล้วนั้นมันตรงกันข้ามเลยต่างหาก ทักษะการต่อสู้ด้วยขาและเท้าของเย่เชียนเหนือกว่าทักษะการใช้มือของเขาเสียอีก เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะนี่มันเป็นวิธีที่จะปกปิดความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้โดยใช้เพียงแค่พลังที่สามารถเอาชนะศัตรูได้ก็เพียงพอ

ด้วยเสียง ‘ปั้ป’ กับเสียง ‘กร๊อบ’ สองเสียงนี้ เย่เชียนใช้ขาของเขาเหวี่ยงเตะเข้าไปที่คอของชายฉกรรจ์ทั้งสองอย่างแรงจนกระดูกคอแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทันที จากนั้นชายฉกรรจ์ทั้งสองคนก็ทรุดตัวล้มลง

ม่อหลงเห็นเหตุการณ์นี้ผ่านกล้องสโคปของปืนสไนเปอร์ไรเฟิลของเขาและตกตะลึงอย่างมาก เขาเองยังไม่เคยเห็นเย่เชียนใช้ทักษะของขาที่รุนแรงแบบนี้มาก่อนและเขาก็ไม่คาดคิดด้วยว่ามันจะอันตรายถึงชีวิต

ย้อนกลับไปที่ฐานที่มั่นกองกำลังสำนักงานใหญ่ส่วนกลางของเขี้ยวหมาป่านั้น ในแต่ละวัน ๆ จะมีเหล่าสมาชิกมาแลกเปลี่ยนเคล็ดลับการต่อสู้ต่าง ๆ กันเสมอ เย่เชียนเองเป็นคนที่ใช้เพียงรูปแบบการต่อสู้ด้วยหมัดตลอดเวลา และในทุกๆ ครั้งนั้น สมาชิกเขี้ยวหมาป่าแต่ละคนก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเย่เชียนที่ใช้เพียงแค่หมัดกับฝ่ามือได้เลย ดังนั้น โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาทั้งหมดจึงคิดกันว่าพลังการต่อสู้ที่แท้จริงของเย่เชียนนั้นอยู่ที่หมัดของเขา แต่ทว่าตอนนี้ม่อหลงถึงกับต้องประหลาดใจอย่างมากเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ถ้าหากว่าเย่เชียนใช้ คิกบ็อกซิ่ง ที่ทรงพลังของเขาตั้งแต่ในตอนแรกนั้น ม่อหลงก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะมีสมาชิกในเขี้ยวหมาป่าสักกี่คนกันที่สามารถรอดชีวิตจากการฝึกซ้อมของเย่เชียนไปได้…

อาจพูดเลยว่านั่นคือเหตุผลที่เย่เชียนใช้แต่หมัดก็เป็นได้

ม่อหลงวางปืนสไนเปอร์ไรเฟิลในมือของเขาลงแล้วยืนขึ้น เขามองไปที่ฟูจุนเฉิง จากนั้นก็พูดว่า “เราไปกันเถอะ”

ฟูจุนเฉิงเข้าใจ เขาพยักหน้าพร้อมวางปืนสไนเปอร์ไรเฟิลของเขาลงเพื่อจะได้ไปพร้อมกับม่อหลง

ในที่สุดเหตุการณ์ที่คับขันก็ได้จบลงแล้วและมันก็ถึงเวลาที่เย่เชียนกับจ้าวหยาจะต้องคุยเรื่องโรแมนติกระหว่างทั้งสอง ฟูจุนเฉิงนั้น เขาเข้าใจส่วนนี้เป็นอย่างดี อีกอย่าง ม่อหลงกับตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากเข้าไปรบกวนเวลาของพวกเขาทั้งสองเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน