ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1246

ตอนที่ 1246 ตรึงความสัมพันธ์

………………..

จินเหว่ยห่าวถอนหายใจอย่างดูถูกเพราะความตายไม่น่ากลัวสำหรับเขาและเขาก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “คุณกำลังขู่ผมอยู่งั้นเหรอ? ..หึ..ถ้าผมกลัวคำข่มขู่ของคุณผมก็คงไม่กล้ากลับมาที่นี่หรอกทั้งๆ ที่ผมรู้ว่าคุณอยากจะฆ่าผม..แต่ถึงยังไงผมก็ต้องการทวงความยุติธรรมคืนให้แม่ของผม..แม่มีความสุขมาโดยตลอดแต่ชีวิตกลับต้องมายากลำบากจนตายไป..คุณว่าเรื่องนี้ควรจะโทษใครล่ะ?”

จินเจิ้งผิงถอนหายใจอย่างเงียบๆ และแววตาของเขาก็ฉายแววเศร้าเพราะถ้าหากเขาไม่รู้สึกผิดต่อแม่ของจินเหว่ยห่าวล่ะก็นั่นคงจะไร้ความเป็นมนุษย์เกินไป ท้ายที่สุดแล้วจินเจิ้งผิงก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้เพราะเมื่อสมัยที่เขาอยู่กับแม่ของจินเหว่ยห่าวนั่นก็เป็นความรักที่แท้จริงและไม่ใช่การเสแสร้งแต่อย่างใดและนี่ก็ทำให้จินเจิ้งผิงพูดไม่ออก

“ตอนนี้คุณก็น่าจะรู้แล้วใช่ไหมว่าถ้าคุณคุกคามผมนั่นก็เท่ากับเป็นการท้าทายสำนักถังเพราะงั้นคุณต้องการสร้างศัตรูเพิ่มให้ตระกูลจินในเวลานี้จริงๆ เหรอ? ..นอกจากนี้คุณก็ต้องรู้ด้วยว่าสำนักถังนั้นมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับตระกูลเย่และตระกูลเย่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับตระกูลหม่าอีกเพราะงั้นถ้าคุณฆ่าผมล่ะก็คุณจะทำให้ตระกูลถัง..ตระกูลเย่และตระกูลหม่าโกรธเพราะงั้นคุณลองคิดดูให้ดีว่าตระกูลจินแข็งแกร่งพอที่จะสู้กับทั้งสามตระกูลได้หรือเปล่า” จินเหว่ยห่าวพูดอย่างเย้ยหยัน

“ฉันรู้ดี..แกไปตีสนิทกับราชาหมาป่าเย่เชียนใช่มั้ยล่ะ? ..แน่นอนไอ้เด็กคนนั้นมันมีความสามารถไม่น้อยเลยและยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับทั้งสามตระกูลใหญ่แต่แกลืมไปแล้วเหรอว่านี่คือเรื่องของตระกูลของเราและโลกของตระกูลนักรบโบราณก็มีกฎเกณฑ์เพราะงั้นพวกเขาจะไม่สามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวได้” จินเจิ้งผิงพูด

จินเหว่ยห่าวก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “จริงเหรอ? ..ถ้าคุณคิดอย่างนั้นคุณก็คิดผิดแล้วเพราะเย่เชียนพูดว่ามันคือความรักและความซื่อสัตย์ไม่ใช่กฎเกณฑ์ใดๆ ทั้งสิ้น!”

“หืม..แกคิดว่าฉันจะกลัวคำขู่ของแกงั้นเหรอ? ..ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันจับตัวแกไป!” จินเจิ้งผิงถอนหายใจอย่างเย็นชาและตะโกนว่า “จับมัน!”

บอดี้การ์ดสี่คนที่อยู่ข้างหลังจินเจิ้งผิงรีบวิ่งไปหาจินเหว่ยห่าวทันทีแต่จินเหว่ยห่าวก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะเขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเขายังห่างไกลจากจินเจิ้งผิงมากและถึงแม้เขาจะดิ้นรนไปมันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ซึ่งมันจะดีกว่าถ้าไปกับพวกเขาและจินเหว่ยห่าวก็เชื่อว่าจินเจิ้งผิงจะไม่กล้าฆ่าเขาในเวลานี้

เมื่อเห็นว่าจินเหว่ยห่าวไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อยจินเจิ้งผิงก็ไม่ได้ทำอะไรเกินไปเพราะถึงแม้ว่าเขาจะค่อนข้างเฉยเมยกับลูกชายคนนี้แต่ก็ไม่โหดร้ายถึงกับฆ่าลูกชายในเวลานี้และนอกจากนี้ทุกคนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือก็รู้ดีว่าจินเจิ้งผิงเป็นคนยังไง ดังนั้นถึงแม้ว่าจินเหว่ยห่าวจะไม่ได้มีสถานะใดๆ ในตระกูลจินก็ตามแต่ก็มีคนไม่มากนักที่กล้าคุกคามเขาเพราะไม่ว่าจินเจิ้งผิงจะไม่ได้รักจินเหว่ยห่าวเหมือนลูกชายก็ตามแต่ถึงยังไงจินเหว่ยห่าวก็เป็นสมาชิกของตระกูลจิน ดังนั้นถ้าหากคนนอกคุกคามหรือฆ่าจินเหว่ยห่าวล่ะก็นั่นก็เท่ากับว่าเป็นการดูถูกและหยามเกียรติของตระกูลจินไปโดยปริยาย

จินเจิ้งผิงมองไปยังจินเหว่ยห่าวอีกครั้งและถอนหายใจจากนั้นก็หันหลังกลับและเดินลงจากภูเขาไป ไม่มีใครรู้เลยว่าไม่ไกลจากสุสานนั้นมีดวงตาคู่หนึ่งที่มองเห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้และชายคนนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออกด้วยรอยยิ้ม

โดยธรรมชาติแล้วเย่เชียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะหลังจากออกจากห้องประชุมเย่เชียนก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เมื่อนึกถึงเจ้าหน้าที่รัฐที่จัดการประชุมที่น่าเบื่อเหล่านี้ทั้งวันแล้วพวกเขาไม่รู้สึกเหนื่อยกันบ้างเหรอ? หลังจากนั่งในออฟฟิศแล้วเย่เชียนก็ชงชาหนึ่งถ้วยและนั่งพักชั่วขณะหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปนอกอาคารรัฐสภา

ตามแผนตอนนี้เป็นเวลาเคาะภูเขาเขย่าเสือแล้วเพราะเมื่อคืนนี้เย่เชียนทำให้ตระกูลหยุนโกรธเคืองดังนั้นและตอนนี้ก็ถึงเวลาไปเยือนตระกูลหยุนแล้ว

หลังจากออกจากอาคารรัฐสภาแล้วโทรศัพท์มือถือของเย่เชียนก็ดังขึ้นและเมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดูคนที่โทรมาก็คือหลินเฟิงและทันใดนั้นเย่เชียนก็รู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะหลังจากออกจากห้องของจินเหว่ยห่าวเมื่อคืนนี้เย่เชียนก็โทรไปหาหลินเฟิงและขอให้เขาแอบติดตามจินเหว่ยห่าวเพื่อปกป้องจินเหว่ยห่าว อย่างไรก็ตามเย่เชียนไม่ได้กังวลเกี่ยวกับตระกูลมากนักแต่เป็นตระกูลหยุนเสียมากกว่า

“ว่าไงพี่หลิน!” เย่เชียนรับโทรศัพท์และถาม

“น้องเย่มีบางอย่างเกิดขึ้น!” หลินเฟิงพูด “เมื่อกี้นี้จินเจิ้งผิงเพิ่งพาคนไปที่สุสานและจับจินเหว่ยห่าวไป!”

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “แล้วพี่ทำยังไง?”

“จินเหว่ยห่าวไม่ได้ต่อต้านแต่ฉันคิดว่าจินเจิ้งผิงเองก็ไม่ได้ต้องการจะทำอะไรกับจินเหว่ยห่าวหรอกเพราะงั้นฉันก็เลยไม่ได้เข้าไปช่วย” หลินเฟิงพูด “ฉันสังเกตการณ์แสดงออกของจินเจิ้งผิงและดูเหมือนว่าเขาจะยังคงมีความรู้สึกผิดต่อจินเหว่ยห่าวอยู่..ฉันเชื่อว่าจินเหว่ยห่าวจะต้องปลอดภัย..แล้วนายล่ะจะไปช่วยเขามั้ย?”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเย่เชียนก็พูดว่า “เอาเถอะปล่อยเขาไปก่อนเพราะถึงยังไงผมก็ต้องไปเยือนตระกูลจินในไม่ช้าก็เร็ว..แต่ตอนนี้พี่หลินช่วยขับรถมารับผมหน่อยสิ”

หลินเฟิงกลอกตาไปมาและพูดว่า “นายเป็นถึงรองนายกเทศมนตรีแต่ไม่มีรถส่วนตัวเนี่ยนะ? ..รัฐบาลนี่แย่จริงๆ ..แต่เอาเถอะนายต้องการรถแบบไหน..เอาเป็นรถทางการหรือรถหรูๆ เหมาะกับนายกันล่ะ?”

“ผมอยากได้รถหรูๆ เหมาะสมกับตำแหน่งน่ะ..ก็อย่างที่ว่านั่นแหละผมเป็นถึงรองนายกเทศมนตรีเพราะงั้นถ้าผมไม่มีรถเท่ๆ นั่นก็คงไม่คู่ควรกับตัวตนของผม” เย่เชียนพูดอย่างเศร้าใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน