ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1252

1252 /1358

ตอนที่ 1252 ติดสินบน

………………..

จินเจิ้งผิงไม่รู้ว่าคำพูดก่อนหน้าของเย่เชียนเป็นเรื่องตลกหรือไม่ดังนั้นเขาจึงเตรียมหูฉลามและหอยเป๋าฮื้อเอาไว้โดยธรรมชาติเพราะสำหรับเขาอาหารหรูๆ เหล่านี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แต่เขาไม่ต้องการรุกรานเย่เชียนในเวลานี้ ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลยเพราะการสืบสวนของจินเจิ้งรุ่ยแล้วเขาก็ไม่พบข้อมูลใดๆ เลยแม้แต่น้อยซึ่งแสดงให้เห็นว่าตัวตนของเย่เชียนนั้นลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็ควรระวัง

“คุณเย่เคยทำงานที่ไหนมาก่อนหรือครับ?” จินเจิ้งผิงถามอย่างไม่เป็นทางการ

เย่เชียนก็ยังคงกินหอยเป๋าฮื้อและพูดอย่างคลุมเครือว่า “ผมก็ทำไปเรื่อยๆ และหลายๆ ที่หลายๆ แผนกน่ะแต่ก็ไม่เป็นที่พอใจสักที..อันที่จริงผมค่อนข้างอิจฉาตระกูลจินมากเพราะพวกคุณสบายกว่าผมเยอะ..ดูเราสิไม่ว่าจะกินดื่มหรือทำอะไรเราก็ตัดสินใจเองไม่ได้และต้องใช้ของที่คนอื่นเตรียมเอาไว้เท่านั้น..บางทีผมก็อึดอัดใจจริงๆ”

จินเจิ้งผิงตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วแอบยิ้มในใจเพราะเขาไม่ได้สนใจว่าเย่เชียนจะเป็นคนโลภมากแต่เขากลัวว่าเย่เชียนจะไม่โลภต่างหากเพราะคนโลภจะรับมือได้ง่ายดังนั้นถ้าหากเขาสามารถใช้เงินเป็นเหยื่อล่อเย่เชียนได้ล่ะก็เย่เชียนก็จะถูกลากลงไปในน้ำ ซึ่งเมื่อเทียบกับผลประโยชน์มหาศาลที่ภูเขาหินมีนั้นเงินที่จะมอบให้กับเย่เชียนก็เป็นเพียงเศษเสี้ยวของเศษเสี้ยวเท่านั้น

“คุณเย่ก็พูดเกินไปเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะมีธุรกิจแบบในทุกวันนี้ได้..ถ้าหากเราไม่ดิ้นรนล่ะก็เราคงจะต้องเต้นกินรำเท่านั้น..แต่คราวนี้มันแตกต่างไปจากภูเขาหินส่วนเรื่องสิทธิ์ในการขุดเจาะภูเขาหินเพราะถ้าหากคุณเย่ปฏิเสธไม่ให้สิทธิ์ในการขุดเจาะล่ะก็แผนการลงทุนของเราก็จะสูญเปล่าและเราจะต้องรอโอกาสและมองหาโครงการในการลงทุนอีกครั้งแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย..ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะสูญเสียกำไรจำนวนมากไป” จินเจิ้งผิงพูด

“ผมน่ะเคารพคนที่เคารพผมเสมอแต่ถ้าใครไม่ไว้หน้าผมล่ะก็ผมก็จะทำแบบเดียวกัน..ที่ผมมาอยู่ในตำแหน่งนี้ก็เพื่อมีชีวิตที่ดีแต่ใครจะไปรู้ว่าผมจะอยู่ในตำแหน่งนี้ได้นานสักแค่ไหนกัน..คุณคิดแบบนั้นหรือเปล่า?” เย่เชียนพูด “ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าทำไมตระกูลจินและตระกูลหยุนถึงต้องต่อสู้กันเพื่อแย่งภูเขาหินก็ตามเพราะภูเขาหินมันไม่มีมูลค่าหรือสามารถทำกำไรได้เลยแต่อย่างที่อาจารย์จินพูดก่อนหน้านี้ว่ามันไม่ใช่ธุระของผมใช่มั้ย? ..ซึ่งเดิมทีผมก็จะไปคุยกับตระกูลหยุนในวันนี้เหมือนกันแต่พอผมรู้ว่าจินเหว่ยห่าวถูกคุณจับเอาไว้ผมก็เลยแวะมาที่นี่ก่อน”

คำพูดของเย่เชียนค่อนข้างฟังดูสับสนเล็กน้อยแต่จินเจิ้งผิงก็สามารถได้ยินความหมายแฝงจากมัน อย่างแรกคือความสัมพันธ์ของเย่เชียนกับจินเหว่ยห่าวนั้นไม่ธรรมดาแต่เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ของจินเหว่ยเซียงหรืออย่างอื่นกันแน่ ประการที่สองเย่เชียนก็มาหาเขาก่อนดังนั้นเขาจะต้องห้ามพลาดโอกาสนี้ไปใช่ไหม? เพราะถ้าหากเย่เชียนไปหาตระกูลหยุนก่อนเขาก็จะพลาดโอกาสไป

จินเจิ้งผิงถอนหายใจอย่างเงียบๆ และพูดว่า “มันก็ค่อนข้างน่าตลกดีที่จะบอกว่าลูกชายของผมต่อต้านผมมาตลอดตั้งแต่เขายังเป็นเด็กและผมก็ทำอะไรกับเขาไม่ได้เลย..อันที่จริงมันก็เป็นความผิดของผมเองเพราะผมทำหน้าที่พ่อไม่ดีพอเพราะงั้นผมก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำแบบนี้..แต่ผมจะบอกความจริงกับคุณเย่ให้ว่าเขาเหมือนเพชฌฆาตเพราะเมื่อตอนที่เขาเกิดมาแม่ของเขาก็ตาย..เขาเกิดมาเพื่อเป็นมารผจญของตระกูล..เอาเถอะเรื่องพวกนี้ผมก็ไม่อยากจะพูดถึงนักหรอก..ตามที่คุณเย่พูดผมจะปล่อยจินเหว่ยห่าวไปแต่ผมแค่หวังว่าเขาจะไม่สร้างปัญหาอีกในอนาคต”

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าตระกูลจินผู้หยิ่งผยองจะเชื่อคำพูดของจอมเจ้าเล่ห์อย่างเขา ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะได้เห็นสิ่งแปลกๆ มากมายแต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามารผจญในโลกใบนี้นั้นมีจริงแต่เย่เชียนเพราะเขาไม่ใช่หมอดูหรือหมอผี แต่เย่เชียนก็ไม่กล้าตรวจสอบสิ่งที่จินเจิ้งผิงพูดว่ามันจริงหรือเท็จกันแน่เพราะถ้าหากมันเป็นเรื่องจริงก็อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้เองที่ตระกูลจินทอดทิ้งจินเหว่ยห่าวและเดาว่าพวกเขาคงอาจจะถูกคนอื่นหลอกใช่ไหม?

“ผมไม่ได้คิดเลยว่าอาจารย์จินจะเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย..ผมเกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อหรอกถ้าคุณพูดออกไป” เย่เชียนพูด

“ฮวงจุ้ยและสิ่งลี้ลับเหล่านี้มีมาตั้งแต่โบราณแล้วและถึงแม้ว่ามันจะลึกลับแต่เราก็ไม่สามารถละเลยได้..ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลจินของผมสามารถยืนหยัดในทุกวันนี้ได้อย่างราบรื่นก็เพราะอาจารย์หมอและฮวงจุ้ยที่รู้แจ้งสิ่งเหล่านี้ได้อย่างถ่องแท้..ผมรู้ว่าคุณเย่ไม่เชื่อเรื่องลี้ลับพวกนี้เพราะงั้นการที่พูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าคุณก็ไม่เหมาะสมเลย” จินเจิ้งผิงยิ้มและพูด

“ฮ่าๆ ..นั่นไม่จริงหรอก” เย่เชียนพูด “พวกอาจารย์หมอส่วนใหญ่ที่ผมเคยเจอมาก่อนล้วนเป็นพวกลวงโลก..แต่ถ้าอาจารย์จินรู้จักอาจารย์หมอดีๆ ล่ะก็นั่นก็เป็นสิ่งที่ดีเพราะงั้นคุณช่วยแนะนำให้ผมหน่อยสิเพราะผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมจะมีชีวิตที่ราบรื่นต่อไปได้ถึงเมื่อไหร่”

จินเจิ้งผิงตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มและพูดว่า “ไม่มีปัญหาครับ..เนื่องจากรองนายกเทศมนตรีเย่พูดแบบนี้ผมก็จะพยายามช่วยให้ดีที่สุด..เดี๋ยวผมจะติดต่ออาจารย์หมอแล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังก็แล้วกันครับ..ผมหวังว่าอาชีพการงานของรองนายกเทศมนตรีเย่จะก้าวหน้าได้อย่างต่อเนื่องในอนาคตนะครับ”