ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1255

ตอนที่ 1255 คำสั่งลอบสังหาร

หลังจากพูดจบแล้วจินเหว่ยห่าวก็เดินออกไปข้างนอกโดยไม่หันกลับมามองและออกจากตระกูลจินไปโดยตรงเพราะสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปนั้นไม่จริงโดยธรรมชาติแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับจินเหว่ยเซียงอย่างไรและเขาก็ไม่ต้องการให้จินเหว่ยเซียงลำบากเพราะอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองฝ่ายแต่เขาอยากให้จินเหว่ยเซียงใจร้ายกับเขามากกว่าเพื่อที่เขาจะได้สบายใจ

จินเหว่ยเซียงก็จ้องไปที่แผ่นหลังของจินเหว่ยห่าวที่กำลังจากไปอย่างว่างเปล่าและไม่สามารถกลับมารู้สึกตัวได้อีกเป็นเวลาสักพักใหญ่ๆ และมีความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นมา ตั้งแต่วัยเด็กจนโตเขาไม่สนใจสิ่งที่พ่อกับแม่ของเขาพูดหรือห้ามปรามเลยแม้แต่น้อยและเขาก็ติดตามจินเหว่ยห่าวอย่างดื้อรั้นและต้องการปกป้องพี่ชายคนนี้และความเป็นพี่น้องที่หายากนี้อย่างจริงใจ อย่างไรก็ตามสิ่งที่จินเหว่ยห่าวพูดในตอนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกว่าจินเหว่ยห่าวจะไม่มีวันให้อภัยตระกูลจินและแม่ของเขาได้อีกต่อไป นอกจากนี้เขายังรู้ว่าแม่ของเขาทำผิดมากเกินไปแต่เขาก็ยังหวังว่าครอบครัวของเขาทุกคนจะรักและสามัคคีกันได้ในสักวันหนึ่ง

“แกได้ยินแล้วใข่ไหม? ..แกเอาแต่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นพี่ชานแต่เขาไม่เคยถือว่าแกเป็นน้องชายเลย” จากนั้นไม่นานฮั่นหนิงซือก็เดินมาหาจินเหว่ยเซียงและพูดว่า “ในครอบครัวแบบนี้แกห้ามลังเลเด็ดขาดและแก็ควรเข้าใจว่าโลกนี้เต็มไปด้วยสิ่งที่แกไม่เข้าใจ..ตระกูลจินมีอุตสาหกรรมที่ใหญ่โตแต่มีผู้สืบทอดในอนาคตได้เพียงคนเดียวเท่านั้น..ดังนั้นไม่ว่าแม่จะทำอะไรก็ตามแต่แม่ก็ทำเพื่อแกเสมอรู้มั้ย?”

“อาจเป็นเพราะเหตุนี้ใช่ไหมที่ผมควรละทิ้งความสัมพันธ์ทางครอบครัวออกไปแต่ถ้าหากไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ เลยถึงแม้ว่าผมจะเป็นผู้นำตระกูลจินในอนาคตและประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ก็ตามแต่มันจะไปสำคัญอะไรถ้าไม่เหลือใครล่ะ? ..แบบนั้นมันก็แค่พวกโง่และจะไม่มีวันประสบความสำเร็จอย่างมั่นคงได้หรอก”

“ตั้งแต่สมัยโบราณใครที่ประสบความสำเร็จก็จะต้องยืนหยัดคนเดียวให้ได้เพราะงั้นถ้าแกต้องการประสบความสำเร็จแกก็ต้องสามารถแบกรับความเหงาและความโดดเดี่ยวให้ได้” ฮั่นหนิงซือพูด “บรรพบุรุษของตระกูลจินเหล่านั้นเคยพิชิตจักรวรรดิชิงได้ในชั่วพริบตาและนำความรุ่งโรจน์มาสู่ตระกูลและพวกเขาก็ตัดขาดความรักในครอบครัวออกไปเพราะความรักในครอบครัวมักจะเป็นเพียงสิ่งกีดขวางบนถนนสู่ความสำเร็จเสมอ”

จินเหว่ยเซียงเยาะเย้ยและพูดว่า “เหอะๆ ..ถ้าอย่างนั้นถ้าผมก็จะไม่ฟังแม่เพราะงั้นแม่จะฆ่าผมหรือเปล่า? ..ผมเห็นเพื่อนๆ ร่วมชั้นเรียนถึงแม้ว่าบางคนจะยากจนแต่ก็มีครอบครัวที่น่าเคารพนับถือทั้งสามัคคีและไม่อิจฉาริศยาหรือต่อสู้แย่งชิงกัน..ผมอยากมีครอบครัวแบบนี้..ผมน่ะรู้ว่าทุกสิ่งที่แม่ทำเก็เพื่อผมแต่ถ้าไม่มีแม้ความรู้สึกของความเป็นมนุษย์เลยผมก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อหรอก..ผมเกลียดแม่!”

หลังจากพูดจบจินเหว่ยเซียงก็หันกลับและเดินไปที่ห้องของเขาทันที

“หยุด!” ฮั่นหนิงซือตะโกนอย่างดุเดือดและพูดว่า “แกเกลียดฉันงั้นเหรอ? ..หลังจากที่แม่ทำสิ่งต่างๆ เพื่อแกมามากมายแต่ฉันกลับถูกแกเกลียดเนี่ยนะ? ..แกทำให้แม่ผิดหวังมาก”

จินเหว่ยเซียงยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “บางทีผมอาจไม่เหมาะที่จะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในสายตาแม่จริงๆ และผมก็ไม่ใช่คนที่จะประสบความสำเร็จได้..ผมไม่รู้ว่าแม่คาดหวังอะไรในตัวผม..ถ้าแม่ทำอะไรพี่ใหญ่ล่ะก็ผมจะไม่มีวันยกโทษให้แม่ไปตลอดชีวิต”

“ถ้าแม่ไม่ฆ่ามันล่ะก็มันก็จะฆ่าแม่..ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะ?” ฮั่นหนิงซือพูด

“ผมจะไปขอร้องพี่ใหญ่ให้เขาไม่ฆ่าแม่เพราะผมไม่ต้องการให้ทั้งสองเป็นอะไรทั้งนั้น” หลังจากพูดจบจินเหว่ยเซียงก็ไม่ได้แม้แต่จะหันกลับมามองแล้วเดินจากไป วัยรุ่นที่ยังน้อยแบบนี้ควรมีความสุขในวัยนี้แต่เขากลับต้องเผชิญกับทางเลือกที่เจ็บปวดก่อนเวลาอันควรและผลักเขาเข้าสู่ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกซึ่งทำให้ยากสำหรับเขาที่จะยอมรับได้

เขาไม่ปฏิเสธความรักที่แม่มีต่อเขาและไม่ปฏิเสธว่าคำพูดของแม่นั้นมีความจริงบางอย่างเพราะตั้งแต่สมัยโบราณแล้วบรรดาผู้สำเร็จที่ยิ่งใหญ่มักจะตัดเครือญาติออกไปและอยู่คนเดียว อย่างไรก็ตามหากประสบความสำเร็จแบบนี้จินเหว่ยเซียงก็ไม่ต้องการเพราะสิ่งที่เขาต้องการคือครอบครัวที่สมบูรณ์และบ้านที่เต็มไปด้วยความรัก

เมื่อเห็นจินเหว่ยเซียงออกไปคิ้วของฮั่นหนิงซือก็ขมวดเข้าหากันและเธอก็ถอนหายใจด้วยความโกรธเพราะลูกชายของเธอไม่ฟังคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอไม่รู้ว่าจินเหว่ยห่าวใช้วิธีไหนในการหลอกลวงลูกชายของเธอแต่เธอก็รู้ว่าจินเหว่ยเซียงเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาและถูกหลอกง่ายๆ แต่ในฐานะแม่เธอก็ไม่สามารถทนเห็นลูกชายของเธอไม่มีอนาคตไม่ได้และกลายเป็นเหยื่อของความสำเร็จของจินเหว่ยห่าวในที่สุด

ถึงแม้ว่าจินเหว่ยเซียงจะเกลียดเธอแต่เธอก็ยังต้องทำในสิ่งที่ต้องทำเพราะเธอเชื่อว่าเมื่อจินเหว่ยเซียงโตขึ้นในอนาคตเขาจะเข้าใจเจตนาที่ดีของเธอเอง จากนั้นฮั่นหนิงซือก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดหมายเลขและเมื่อสายนั้นถูกเชื่อมต่อเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม

“อู๋เป้งเต๋าถ้าแกมีเวลาก็มาที่บ้านตระกูลจินหน่อยนะ” ฮั่นหนิงซือพูด

“ได้..ถ้าฉันว่างเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจะไป” คนในสายพูด “แล้วคราวนี้มีอะไรล่ะ? ..จินเจิ้งผิงต้องการให้ฉันช่วยเขาอีกงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่เขาแต่เป็นเย่เชียนรองนายกเทศมนตรีคนใหม่ของเสิ่นหยางที่ต้องการพบแก” ฮั่นหนิงซือพูด “ตอนนี้เขาได้รับสิทธิ์การขุดเจาะภูเขาหินอยู่ในมือเพราะงั้นแกรู้ใช่มั้ยว่าควรจะทำยังไง? ..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันก็ต้องได้รับสิทธิ์ในการขุดเจาะภูเขาหินให้ได้..แกต้องช่วยพวกเรา!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน