ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1257

ตอนที่ 1257 ใจกว้าง

………………..

หวังซินหมินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้เพราะการมาอย่างกะทันหันของเย่เชียนช่วยให้เขาแก้ปัญหาได้มากมายและถึงแม้ว่าเขาจะค่อนข้างใสสะอาดในฐานะนักการเมืองก็ตามและอย่างน้อยๆ เขาก็ดีกว่าเจ้าหน้าที่รัฐคนอื่นๆ อย่างไรก็ตามถ้าหากเขามีส่วนเกี่ยวข้องในการต่อสู้ระหว่างตระกูลจินและตระกูลหยุนล่ะก็สุดท้ายแล้วเขาก็จะตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?

ดังนั้นหวังซินหมินจึงยังคงรู้สึกซาบซึ้งในใจที่เย่เชียนแบกรับปัญหาใหญ่แทนเขาทันทีที่มาที่นี่และเขาก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าจะมีความสามารถไม่น้อยเลยและอาจจะถูกส่งมาจากเบื้องบนโดยเฉพาะเพราะเขาเองก็โทรไปถามที่คณะกรรมการประจำมณฑลและถามเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่พวกเขาไม่รู้ที่มาของเย่เชียนเลยแม้แต่น้อยแต่รู้แค่ว่านี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบนดังนั้นเขาจึงเดาว่าภูมิหลังของเย่เชียนค่อนข้างที่จะซับซ้อน

หวังซินหมินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “เรื่องระหว่างตระกูลจินกับตระกูลหยุนเป็นปัญหาใหญ่มากในครั้งนี้และอันที่จริงก็มีคนจำนวนมากในรัฐสภาที่กำลังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ในการขุดเจาะภูเขาหิน..ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็เป็นคนของตระกูลจินหรือตระกูลหยุนเพราะงั้นสิ่งต่างๆ จะวุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ ..บอกตามตรงผมดีใจมากที่คุณยืนกรานที่จะรับผิดชอบปัญหานี้แทนผมเพราะผมเองก็ไม่อยากที่จะเสี่ยงเหมือนกันเพราะอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อแต่ถ้าคุณเย่ต้องการอะไรก็บอกผมมาได้เลยแล้วผมจะทำอย่างเต็มที่เพื่อสนับสนุนคุณ”

เย่เชียนยิ้มแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วนายกเทศมนตรีหวังน่าจะตรวจสอบรายละเอียดของผมแล้วใช่มั้ย? ..ถ้างั้นผมจะบอกตรงๆ เลยว่าคราวนี้ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะจัดการเรื่องนี้โดยเฉพาะ..เพราะงั้นผมเองก็หวังว่าคุณหวังจะช่วยผมได้แต่ถ้าคุณไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยก็ไม่เป็นไรเพราะคุณเองก็ข้าราชการที่ดีและผมก็ไม่ต้องการทำให้คุณลำบากใจ”

หวังซินหมินตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ผมเข้าใจสิ่งที่คุณเย่พูดนะแต่ก็เอาเถอะถ้าคุณเย่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกมาได้เลย..ถ้ามันอยู่ในขอบเขตผมก็จะร่วมมือกับคุณอย่างเต็มที่”

“ถ้างั้นผมก็ขอขอบคุณนายกเทศมนตรีหวังล่วงหน้านะครับ” เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า

ทั้งสองคุยกันแบบสบายๆ อีกสักพักและหวังซินหมินก็พยายามสอบถามรายละเอียดของเย่เชียน อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ดังนั้นและเขาก็อยู่ในสนามรบเป็นเวลานานดังนั้นเขาจึงไม่ได้บอกอะไรที่สำคัญออกไป แต่กลับกันเย่เชียนได้รับข่าวมากมายจากปากของหวังซินหมินและเหตุผลหลักๆ ก็คือหวังซินหมินไม่ได้ทำอะไรเลยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในฐานะเจ้าหน้าที่รัฐและเขาก็เป็นข้าราชการที่ดี เขาไม่ได้กดขี่ข่มเหงใครและไม่ได้ทำอะไรที่ผิดศีลธรรมใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นความประทับใจของเย่เชียนที่มีต่อหวังซินหมินก็ค่อนข้างดีและนั่นก็เป็นเหตุผลที่เย่เชียนยินดีที่จะคุยกับหวังซินหมินไม่อย่างนั้นเย่เชียนก็คงจะไม่สนใจหวังซินหมินอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้วหวังซินหมินก็เชิญเย่เชียนไปทานมื้อเย็นด้วยกันแต่เย่เชียนปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าเย่เชียนหยิ่งผยองแต่เขาไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับหวังซินหมินมากเกินไป ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะประทับใจในตัวหวังซินหมินแต่เย่เชียนก็จะเป็นรองนายกเทศมนตรีก็เป็นเพียงชั่วคราวและเขาก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้ไปนานๆ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องติดต่อกับหวังซินหมินมากนัก

หวังซินหมินไม่ได้บังคับเย่เชียนแต่อย่างใดและหลังจากพูดไปสองสามคำหวังซินหมินก็เดินออกไปจากห้อง ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะประตูอีกครั้งและเย่เชียนก็พูดว่า “เข้ามา!” จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและเสี่ยวเทียนก็เดินเข้าไปพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งและพูดว่า “ท่านรองนายกเทศมนตรีคะเย่เขามาจากตระกูลจินเขาบอกว่าอยากมาพบกับคุณค่ะ”

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เอาล่ะคุณออกไปก่อน”

เสี่ยวเทียนตอบแล้วหันหลังกลับเดินออกไป จากนั้นเย่เชียนก็เหลือบมองแล้วพูดว่า “นายมาจากตระกูลจินเหรอ?”

ชายหนุ่มก็พยักหน้าเล็กน้อยและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเย่เชียนและพูดว่า “อาจารย์จินบอกให้ผมนำสิ่งนั้นมาให้คุณ”

“ใครบอกให้คุณนั่ง?” ก่อนที่เขาจะพูดจบเย่เชียนก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตามแต่อาจารย์ของคุณไม่ได้สอนกฎและมารยาทให้คุณเลยงั้นเหรอ?”

ชายหนุ่มตกตะลึงไปครู่หนึ่งและมุมปากก็กระตุกเล็กน้อยและเห็นได้ชัดว่าเขาโกรธแต่เขาก็ต้องทนเพราะนี่คือคำสั่งของอาจารย์จิน ไม่อย่างนั้นถ้าหากเขาทำให้เรื่องนี้ยุ่งเหยิงขึ้นเขาจะอธิบายต่อจินเจิ้งผิงอย่างไรเมื่อกลับไป? “ผมขอโทษครับ!” ชายหนุ่มพูดแล้วลุกขึ้นยืน

เย่เชียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ผมจะสอนมารยาทความเป็นมนุษย์ให้ว่าถ้าหากในอนาคตเวลาคุณเข้าไปในพื้นที่ของคนอื่นและถ้าพวกเขายังไม่ได้อนุญาตให้คุณนั่งคุณก็อย่านั่งเด็ดขาดเข้าใจมั้ย? ..การตัดสินใจด้วยตัวเองคือการดูถูกอีกฝ่ายเพราะงั้นความผิดพลาดเพียงเล็กๆ น้อยๆ มันอาจจะทำให้คุณตายโดยไม่รู้ตัว..เพราะงั้นจำเอาไว้ให้ดีล่ะ” เย่เชียนพูดต่อ “ถ้างั้นก็พูดออกมาว่าอาจารย์ของคุณสั่งให้คุณมาทำอะไร?”

“นี่คือสิ่งที่อาจารย์สั่งให้ผมนำมาให้รองนายกเทศมนตรีเย่ครับ..เพราะงั้นได้โปรดรับมันเอาไว้ด้วยครับ” ชายหนุ่มหยิบเช็คเงินสดออกมาจากเสื้อของเขาแล้วยื่นให้

เย่เชียนหยิบมันขึ้นมาดูแล้วเห็นว่ามันเป็นเช็คเงินสดสามล้านหยวน “อาจารย์ของคุณค่อนข้างจะใจกว้างเลยนี่..ถ้างั้นผมจะรับมันเอาไว้ก็แล้วกัน..ช่วยกลับไปบอกอาจารย์ของคุณด้วยว่าเงินสามล้านนี้เป็นแค่การแสดงน้ำใจเท่านั้น” เย่เชียนพูดต่อ “กลับไปบอกเขาด้วยว่าผมยังต้องตัดสินใจอีกมากและผมหวังว่าจะได้มีโอกาสร่วมมือกับตระกูลจินมากขึ้นในอนาคต”

ชายหนุ่มตอบและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นรองนายกเทศมนตรีเย่ครับผมไม่รบกวนคุณแล้วครับ..ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“อย่าลืมบอกอาจารย์ของคุณล่ะว่าผมพูดอะไรออกไป” เย่เชียนโบกมือแล้วพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน