ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1266

ตอนที่ 1266 อาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยู

………………..

หลังจากเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้วเย่เชียนกับหลินเฟิงก็ออกจากห้องและไปที่ห้องถัดไปเพื่อเรียกจินเหว่ยห่าว จากนั้นจินเหว่ยห่าวก็เดินออกมาแล้วทั้งสองก็ขับรถสองคันไปที่บ้านของอาจารย์เฮยหยู แต่อาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูนั้นไม่ได้มีชื่อเสียงในภาคตะวันออกเฉียงเหนือแต่อย่างใดและไม่ใช่ว่าทักษะของเขาไม่ดีเท่ากับอู๋เป้งเต๋าแต่อาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูไปชอบที่จะเปิดเผยหรือไปไหนมาไหนเพื่อแสดงความสามารถของเขาดังนั้นจึงมีคนไม่มากนักที่คุ้นเคยกับเขา

หลังจากขับรถออกจากเมืองเสิ่นหยางและไปทางถนนสายใต้แล้วพวกเขาก็ขับรถด้วยความเร็วสูงและประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้นพวกเขาก็มาถึงเชิงเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงตระหง่านและเห็นบ้านไม้ที่สันโดษอยู่ที่นั่น

สถานที่นี้เงียบเหงามากและเกือบจะเงียบสงบพอๆ กับหมู่บ้านของเย่เชียนในตอนเด็ก ซึ่งที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ของภูเขาหนานหยานแต่เห็นได้ชัดว่าห่างไกลและโดดเดี่ยวมากกว่าหมู่บ้านเล็กๆ แห่งอื่นมากและถึงจะไม่กว้างขวางนักแต่รถยังสามารถเดินทางต่อได้

ซึ่งอยู่ไกลออกไปเย่เชียนก็เห็นรถจอดอยู่ด้านหน้าและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลินเฟิงและจินเหว่ยห่าว จากนั้นเย่เชียนก็เปิดประตูรถแล้วถามหลินเฟิงด้วยความประหลาดใจว่า “พี่หลินเกิดอะไรขึ้น? ..ทำไมถึงไม่ไปต่อล่ะ?”

“นี่เป็นกฎที่ลุงของฉันตั้งเอาไว้เพราะไม่ว่าใครจะมาเยี่ยมหรือรักษาโรคก็ต้องจอดรถแล้วเดินไปอีกห้าร้อยเมตร..เพราะเขาไม่ต้องการให้ท่อไอเสียและเสียงรบกวนของรถมารบกวนสมาธิของเขา” หลินเฟิงพูด

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ทางนี้!..ไปกันเถอะ!” นี่คือกฎของผู้อื่นและแน่นอนว่าเย่เชียนที่มาขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายก็ต้องทำตามกฎของผู้อื่นและเคารพกฎดังกล่าว

ทั้งสามคนเดินไปที่บ้านไม้ที่เชิงเขาและเห็นลานเล็กๆ และรั้วไม้ธรรมดาๆ แต่กลับสร้างแรงกดดันอย่างมหาศาลได้ ดูเหมือนว่าจะธรรมดาแต่ตราบใดที่มองใกล้ๆ ก็จะเห็นได้ว่าฝุ่นและใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นทั้งหมดถูกกวาดอย่างเป็นระเบียบและนี่คือฝีมือของอาจารย์หมออย่างแน่นอน

เมื่อพวกเขาไปถึงประตูหลินเฟิงก็หยุดเย่เชียนกับจินเหว่ยห่าวเอาไว้โดยธรรมชาติ จากนั้นทั้งสามคนก็ยืนอยู่นอกรั้วและไม่เข้าไปเพราะกลัวว่าจะรบกวนการทำสมาธิของอาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยู

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาชายชราก็ออกมาอย่างช้าๆ และหันไปมองหลินเฟิงจากนั้นก็เหลือบมองไปยังร่างของจินเหว่ยห่าวและเย่เชียนแต่เมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของเย่เชียนแล้วเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คนหนุ่มสาวอย่างพวกเอ็งมีธุระอะไรกับฉันงั้นรึ?”

เย่เชียนเหล่มองหลินเฟิงเล็กน้อยเพราะเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายชราคนนี้และแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากเกินไปเพราะถ้าเขาทำให้ชายชราคนนี้ขุ่นเคืองโดยไม่ได้ตั้งใจล่ะก็หลินเฟิงก็จะลำบากใจ เห็นได้ชัดว่าเย่เชียนไม่คิดว่าลุงของหลินเฟิงจะเป็นคนลึกลับแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เย่เชียนขอให้คนอื่นรับหน้าให้เพราะเขาไม่คุ้นเคยกับชายชราตรงหน้าและกระซิบหลินเฟิงว่า “พี่คุยกับเขาหน่อยนะเพราะผมไม่คุ้นเคยกับเขาเท่าพี่”

เห็นได้ชัดว่าอาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูได้ยินคำพูดของเย่เชียนแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองไปที่เย่เชียน เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “คนรุ่นใหม่ไร้ความสามารถอย่างเราต้องการคำชี้แนะจากอาจารย์หมอเฮยหยูครับ”

“เรื่องไร้สาระ!..คิดว่าฉันไม่รู้ความสามารถที่แท้จริงของเอ็งงั้นเหรอ? ..ถึงแม้ว่าฉันจะแก่แล้วแต่ฉันก็ไม่ได้เลอะเลือน!” เมื่อเสียงของอาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูจบลงเขาก็โจมตีเย่เชียนทันทีและไม่ว่าเย่เชียนจะพยายามหลบหลีกเท่าไหร่อาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูก็ยังคงพุ่งเข้าไปโจมตีเย่เชียนอยู่ดี

เย่เชียนเห็นว่าอาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูไม่ธรรมดาดังนั้นเย่เชียนจึงไม่กล้าที่จะประมาทเลยแม้แต่น้อยและรีบเร่งรวบรวมพลังปราณในร่างกายของเขาทันที ถึงแม้ว่าจะเป็นการทดสอบแต่ถ้าเย่เชียนไม่ทำให้ดีที่สุดมันก็จะเป็นการดูหมิ่นอีกฝ่ายอย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนว่าเย่เชียนก็ปราศจากความเย่อหยิ่งและรวบรวมพลังอย่างรวดเร็วและต้องทำให้มั่นใจว่าตัวเองจะไม่ได้รับบาดเจ็บเด็ดขาด

พลังปราณของเย่เชียนถูกกระตุ้นโดยฉับพลันและพลังรอบๆ ตัวก็เปลี่ยนไปในทันที เมื่อเห็นแบบนั้นอาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูก็ไม่คิดที่จะออมแรงเช่นกันและโจมตีเย่เชียนอย่างเต็มกำลัง

แน่นอนว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้ใช้พลังปราณสูงสุดของเขาเพราะดูเหมือนว่าหมัดปาจี๋ของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะเผชิญหน้ากับหมัดของอาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยู “พลังปราณงั้นเหรอ?” อาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูพูด “ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ที่คนหนุ่มสาวสมัยนี้จะมีพลังปราณแบบนี้ได้!”

“อาจารย์เฮยหยูโปรดชี้แนะคนรุ่นใหม่ด้วยครับเพราะผมรู้เรื่องเหล่านี้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น” เย่เชียนพูด

“อย่ามาโกหกต่อหน้าฉัน..นี่มันไม่ใช่พลังธรรมดาๆ!” อาจารย์หมอฮวงจุ้ยเฮยหยูพูด “พลังปราณของเอ็งแข็งแกร่งแต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะฉันได้หรอกนะ!” ด้วยเสียงกระทบของหมัดจากทั้งสองด้วยแรงต่อยที่แตกต่างกันทำให้เกิดกระแสลมปะทะกันอย่างรุนแรง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน